เราอายุ18ค่ะ ซึ่งปกติเราเป็นคนชอบทำงายบ้านอยู่เเล้ว ทำเป็นชีวิตประจำวัน เราชอบทำ
แล้วเราก็เป็นคนหาเงินเอง ขายของออนไลน์ เเละนัดรับขายของในโรงเรียน เราไม่ได้ขอเงินแม่มาตั้งเเต่ม.3 เราหาเงินมาช่วยค่าน้ำ ค่าไฟ
ที่บ้านมีกันอยู่3คน (มีพี่สาวเราอีกคนแต่เขาย้ายไปอยู่ที่อื่น)
คือมันเป็นแบบนี้มาทุกวันค่ะ มันไม่มีใครสนใจในเรื่องงานบ้านเลย
บางทีเรากลับจากโรงเรียนเราก็อยากพักผ่อน ทำธุระส่วนตัว เย็บผ้าขาย
แต่เราก็ต้องมาล้างจาน หุงข้าว ซักผ้าตากผ้า กวาดบ้านซึ่งไม่มีใครทำเลย ต้องคอยจัดของที่มันไม่เคยเข้าที่วางกันไม่เป็นระเบียบ ให้ข้าวหมา
เราอยู่กับตาแล้วก็แม่ค่ะ บางทีเราก็เหนื่อย ไม่เคยมีใครสนใจช่วยอะไรเลยเราต้องทำทุกอย่าง
เราอยากได้วิธีทำยังไงให้คนที่บ้านช่วยเราบ้าง คือเราเคยปล่อยไม่ทำเลยนะคะ มันก็จะอยู่ที่เดืม อยู่แบบเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
ผ้าม่านหลุดก็ปล่อยไว้อย่างนั้นม่หาอะไรมาเกาะมาทำดีๆ แต่เรารักครอบครัวนะคะรักมากๆมันเหลือกันอยู่เเค่นี้ แต่บางทีค่ะเราก็เสียใจมันน่าน้อยใจ
ไม่เคยมีใครสนใจอะไรเลย บางทีจานชามยังไม่ได้ล้างเพราะเราไม่มีเวลา ตาจะกินข้าวเขาก็จะเอาชามและช้อนที่ยังไม่ได้ล้างไปล้างน้ำเปล่านิดหน่อย แค่นั้นเเล้วก็เอามากิน คือมันสกปรกค่ะ เศษข้าวเศษอะไรยังอยู่เต็มเลย เขาเอามากินเเล้ว สติยังดีค่ะ แต่เขามักง่ายกันเกินไป บางทีทำงานในห้องอยู่ได้ยินเขาออกมาล้างแก๊กๆนี่เราต้องรีบออกไปห้าม แล้วก็ล้างให้ค่ะ มันน่าเหนื่อยใจมาก 

ปล.ไม่ได้จะเอาครอบครัวมาประจานแต่อย่างใดนะคะ มันอัดอั้น มันเกินทน บอกอะไรให้ช่วยอะไรไม่เคยทำไม่สนใจ ไม่ยุ่งไม่เเตะเราต้องทำอย่างเดียวบางทีก็อยากจะย้ายไปที่อื่นเเต่ก็อดเป็นห่วงบ้านไม่ได้ว่าถ้าไม่มีเราบ้านจะเป็นยังไง