สวัสดีค่ะ เราเศร้ามากค่ะ ที่สัตว์เลี้ยงตัวแรกตาย ขอเกริ่นก่อนนะคะ คือเราอายุ 23 ปี แล้วไม่เคยมีความคิดว่าจะอยากเลี้ยงอะไรเลย เพราะกลัวตัวเองเลี้ยงไม่ได้ กลัวเศร้าเวลาต้องจากกัน แต่พอดีแฟนเราอยากเลี้ยงน้องแพรี่ด็อกมาก จองรอบแรกตอนช่วงโควิด ก็ไม่สามารถนำเข้าได้ จนจองรอบ2 ได้น้องมาตอนประมาณ 23 พ.ค 66 พอดีกับเราแจ้งลาออกงานสิ้นเดือนพฤษภาพอดี ทำให้เราก็ได้เลี้ยงน้องแบบเต็มตัว จากที่เขาดื้อ ออกจากกรงจะกัดอย่างเดียว เราก็เล่นกับเขา ทำความสนิทกับเขา จนปัจจุบันเขาติดเรามาก ไม่ว่าเราจะขยับตัวทำอะไรน้องจะร้อง เอะ เหมือนเป็นการทัก เหมือนอยากให้ไปเล่นกับเขา ในทุกๆวันเราจะเป็นคนให้อาหารน้อง และพาเขาเข้านอน จะจับมือ ลูบคาง เกาพุง จะกล่อมจนหลับ บางครั้งเขาก็มานอนกับเราบนเตียง แบบว่าขอสัมผัสแม่นิดนึงก็หลับได้ถ้าเราขยับนิดเดียวก็ตื่น แล้วจะขยับเข้ามาใกล้แม่ เรารักเขามา ไม่ว่าจะไปไหนเราเอาไปด้วยหมดทุกที ไปเที่ยวทะเล ไปช้อปปิ้ง ไปทำธุระ ไปเหนือล่องใต้ เอาไปด้วยหมด แทบจะ 24 ชม.ที่อยู่ด้วยกัน ทุกครั้งที่เราออกไปข้างนอก ก็จะรีบกลับมา เข้ามาก็จะเรียกชื่อเขาตลอด เรารักมากๆ รักแบบไม่เผื่อใจ ไม่ได้เผื่อใจว่าเร็วๆนี้เขาจะต้องไป จนเมื่อวันที่ 21 สิงหา น้องเล่นยังไงไม่แน่ใจ เพราะเผลอแปปเดียว เรากำลังจะส่งแฟนไปทำงาน กำลังลาแฟน แฟนเดินไปที่ประตูเห็นลูกคลาน2ขา เรารีบวิ่งไปอุ้ม เห็นว่าน้องฟันหักนิดนึงที่ฟันล่าง ทำให้มีเลือด และเไมือนว่าขาจะหัก เลยรีบพาไป รพ.สัตว์ ให้น้องเอ็กซเรย์ ตอนนั้นทาง รพ.แจ้งว่ากลัวน้องกัดเลยเอ็กซเรย์น้องในกระเป๋า แต่ต้องบอกก่อนว่าน้องเคยกระโดดจากชั้น2 เราก็พาไปเอ็กซเรย์ น้องอาการดีกว่รอบนี้อี แต่รอบนั้นน้องก็ไไม่ได้กัดใคร และเอ็กซเรย์ได้ปกติ แต่รอบนี้ทำให้ภาพเอ็กซเรย์ไม่ชัด แต่ทาง รพ.แจ้งว่าน้องไม่ได้เป็นอะไร ให้เฝ้าดูอาการ 3-7วัน แต่เราไม่สบายใจเมื่อเห็นภาพเอ็กซเรย์ที่หมอส่งให้ เลยเอาไปถาม รพ.อื่น ทางหมอ รพ.อื่นก็พูดเป็นเสีงเดียวกันว่า ภาพไม่ชัด น้องอาจจะเป็นที่สะโพกก้ได้ ด้วยความเราอยู่จ.ห่างไกล เพราะแฟนบรรจุอยู่นี้ ตอนเช้าเลยได้พาไปเอ็กซเรย์ที่ รพ.เดิมอีกรอบ เขาได้ให้น้องดมยาสลบเพื่อเอ็กซเรย์ เพรากลวน้องกัด บวกกับน้องไม่ถ่ายเลย ทาง รพ.จึงสวนขี้น้อง และบอกน้องอาจจะเป็นนิ่ว ด้วยความค่าใช้จ่ายตอนนั้นก็เกือยหมื่นถ้าผานิ่ว แต่เราคิดว่าจะนักษาน้องอยู่แล้ว แต่จะเอาเข้าจังหวัดใหญ่ เลยพาน้องกลับบ้าน ปรากฏว่ามาถึงบ้านเอาน้องเข้านอน น้องลืมตาปกติ แตาเอะใจตรงไม่ขยับเลย เลยเปิดผ้าห่มน้อง ปรากว่าไม้หายใจแล้ว ตอนนั้นสติแตกไปเลย ช็อคมาก ไม่คิดเลยสักนิดว่าน้องจะไป ตอนกลับจากพาไปหาหมอรอบแรก น้องเดินไม่ได้ลากขาเอา ดูน้องน่จะเศร้า เราก็อยู่ข้างๆน้องตลอด กล่อมน้องจนหลับ เรากะว่าจะไปอาบน้ำสักครู่ เลยไม่ได้ปิดกรงน้องบวกกับเห็นน้องนอนแล้ว เลยไปอาบน้ำ ปรากฎว่าพอเปิดประตูห้องน้ำ น้องลากตัวเองมารอแม่อยู่หน้าห้องน้ำ พร้อมกับร้องทัก เอะ เหมือนเดิม เลยรีบอุ้มเขากรง แล้วมาแต่งตัวก่อน น้องก็พยายามจะมาหาแต่เราตลอด พอประมาณเที่ยงคืนกว่า เราขึ้นนอน เพราะเห็นว่าน้องนอนแล้ว แต่พอดูกล้อง แค่เราขึ้นมาถึงห้อง น้องก็ตื่น เลยลงไปหาอีกรอบ แล้วอุ้มานอนบนโวฟาด้วยกัน พอจับน้องนอนบนผ้าห่มแล้วนอนข้างๆน้อง น้องก็หลับ และพยายามจะมานอนใต้ซอกคอแม่ตลอด ด้วยความโซฟาไม่ใหญ่มาก เราเลยขยับตัวบ้างเพระาเมือย ทุกครั้งที่ตัวของน้องไม่สัมผัสกับแม่เขาจะขยับเข้ามาเหมือนเดิม จนประมาณตีสี่ ตีห้า เรารุ้สึกว่า ยุงเริ่มกัด เลยอุ้มน้องขึ้นมานอนด้วย  เขาก็เป็นเหมิอนเดิม ไม่ว่าเราจะนอนแบบไหน ท่าไหนเขาจะขยับนอนเพื่อสัมผัสเรา จนเกือบ6โมงเช้าเราได้นอนเพราะเผลอหลับ เราอนมองเขาทั้งคืน เพราะความเป็นห่วง เรานอนกับน้องจน10โมงกว่า ได้ยินเสียงน้องคลานลงจากเตียง เลยให้แฟนพาไปกินข้าวและกินยาแต่เหมือนเขาจะไม่อยากให้แฟนพาไป เพราะเหมือนจะอออกแรงฝืน แฟนก็บอกเรา แต่ด้วยความเราล้า เลยบอกใฟ้แฟนพาไปหาหมอ เป็นตราบาปในใจว่าเขาน่าจะต้องงการเราก่อนตายหรือเปล่า น้องเสีย 22 สิงหา 23 สิงหาครบรอบ 3 เดือนที่น้องอยู่กับเรามา แต่เรารู้สึกรักและผูกพันธ์กับน้องมาก เราร้องไห้ จนปวดตาปวดหัว ไม่เป็นอันกินอันนอน ทำไมเรารู้สึกเหทือนเราเสียคนๆหนึ่งไป ไม่ไ้คอดเลยว่าขาเป็นสัตว์ มองว่าเขาเป็นลูก เรารักเขามาก เหมือนเราจะขาดใจ เราอยากรู้ว่าเขาจะเป็นยังไงดูแลตัวเองได้ไหม เขาจะรู้ไหมว่าเรารักเขามา เราเผลอทำอะไรก็ตามที่เหมือนเขายังอยู่ เราไม่สามารถทำใจยอมรับได้เลยสักนิด เพราะตอนนี้เป็นช่วงที่เขาติดเรามากๆ อ้อนเราเก่งมาก กำลัวอ้วนๆ กำลัวรู้เรื่องเลยค่ะ  เราไม่คิดเลยสัดนิดเดียวว่าเขาต้องจากไปเร็วขนดนี้ มันทรมาณหัวใจ ทรมาณจิตใจมาก หญ้าของลูก หนอนของลุก กรงของลูก ของมากมายที่เห็นมีแต่ภาพเขา เราได้แต่โทษตัวเองที่ปล่อยให้เขาออกจากกรงเพื่อเล่นในวันนั้น เราเสียใจมาก จนไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไง เราไม่รู้ว่าใครจะมองว่าเราเวอร์ไปไหม แต่ทั้งชีวิตเรา เราไม่เคยเสียใครไปแบบนี้ เราทำใจไม่ได้จริงๆค่ะ มีใครเคยพบเจอสถานการณ์แบบนี้ไหมคะ จัดการความรู้สึกยังไงค่ะ