สวัสดีครับ ผมอายุแค่ 22 ปี อาจจะผ่านความรักมาแบบวัยรุ่น ทำอะไรไม่คิด รักแบบเด็กๆ หรือพยายามให้มันดีที่สุด แต่ก็ไม่ใช่ความรักแบบผู้ใหญ่สักที

ผมไม่สามารถเรียนจบมหาลัยพร้อมเพื่อนในรุ่นได้ เพราะปีสุดท้ายการเงินในครอบครัวมีปัญหา รวมถึงครอบครัวแตกแยก จิตใจผมแย่มาก หลงผิดไปหลายครั้งเพราะสิ้นหวังกับชีวิต

แต่ระหว่างทางก็มีแฟนที่เค้ารักและทุ่มเทกับเราพอสมควร เป็นผู้หญิงที่จิตใจดี น่ารัก เป็นที่รักของทุกคนเลย ทุกอย่างดำเนินไปด้วยดี แต่แล้วแฟนก็จบมหาลัยแล้วก็ทำงานเลย

เนื่องจากทางครอบครัวแฟนมีภาระหนี้สูง เขาต้องรับผิดชอบหนี้ของครอบครัวและส่วนตัวเขาเอง ล่าสุดคือรับผิดชอบผมด้วย อารมณ์เหมือนซัพพอร์ตเราไปด้วย เพราะยังเรียนไม่จบ

คนที่ไม่เอาไหนแบบผมก็คิดไม่ได้ เกเร ไม่ใส่ใจทำอะไรเลย แถมสร้างหนี้จากการเล่นการพนันเพิ่มมาให้เขาอีก ทางครอบครัวผมก็ช่วยปิดหนี้ให้บ้าง แต่ก็ไม่เพียงพอ ทุกทุกครั้งที่มีปัญหาแฟนก็พยายามปิดรูรั่วให้เสมอ ทั้งที่เขาก็แทบไม่มีเงิน

ผมสงสารแฟนผมมาก เหมือนชีวิตเขาลำบากอยู่แล้ว ยังมาเจอคนแบบผมอีก ผมคิดเสมอว่าถ้าเขาไม่มาเจอผม ชีวิตเขาคงดีกว่านี้
หลังๆ เริ่มทะเลาะกันมากขึ้นเรื่องเงิน ผมเลยออกมาหางานทำ ไม่ไปเรียน คิดว่าจะพักการเรียนไว้ก่อน ทำงานใช้หนี้หาทุนเรียนต่อด้วย
แต่ในวันที่คิดได้ก็เหมือนจะสายไป แฟนผมเริ่มตีตัวออกห่าง ไม่คุย ไม่โทร เพ้อ เปลี่ยนทุกอย่าง เหมือนพร้อมจะไปจากผมจริงๆ

คำถามของผมคือ
-ต่อให้รักเขามากแค่ไหน ถ้าเราให้อนาคตที่ดีหรือความสุขกับเขาไม่ได้ เราควรปล่อยเขาไปใช่ไหมครับ
-ชีวิตจริงแค่รักคงยังไม่พอใช่ไหมครับ และอายุแค่นี้คงต้องเจออะไรอีกเยอะต้องเจ็บปวดเพราะความรักต่อไปเรื่อยๆรึเปล่า