เราคบกับเขาได้8-9เดือนแล้วค่ะ เป็นรักวัยเรียนม.ปลายเริ่มเรื่องเลยมาก็คือแรกๆเขาก็ดีค่ะปกติมีอะไรทักกันไปมาตลอดๆ จนเข้าเดือนที่5แฟนเราเกิดอุบัติเหตุเลยทำให้ต้องไปอยู่ต่างจัดหวัดเพื่อให้ครอบครัวเขาดูแลความสัมพันธ์ก็ได้ห่างกันออกไปแต่ก็ยังมีความเชื่อใจกันจนเขาเริ่มหายดีแล้วมาโรงเรียนได้แต่ว่าเขาอยู่ม.6ใกล้จะจบก็ต้องใช้เวลาให้ดีที่สุดเพราะตอนนั้นเราอยู่ม.4 จนกระทั่งเราได้เสนอทรงผมบ๊อบสั้นเขาก็คิดว่าเป็นทรงผมผู้ชายเขาก็พูดไปว่าเกลียดทรงผมแบบนี้ถ้าตัดจะรักน้อยลงนะเราคงชอบผู้หญิงใช่มั้ยละ พอเขาพูดแบบนี้เราก็รู้สึกแย่ๆแล้วก็ไม่ได้คิดอะไรก็เข้าใจว่าเขาคงอยากได้ผู้หญิงที่น่ารักๆ เราก็เป็นให้เขาชอบคนใส่แว่นก็ใส่ ชอบสาวคอสก็คอส ยอมรับเลยค่ะว่าตอนนั้นคลั่งรักเขามากๆเขาชอบแบบไหนก็ทำให้เขาได้หมดจนมาเรื่องทรงผมก็เริ่มรู้สึกไม่ชอบเท่าไหร่ ไปปรึกษาเพื่อนแล้วก็แล้วก็บอกว่าเป็นแบบที่ตัวเองเป็นดีกว่าเราก็คิดว่ารอเขาจบค่อยตัดแล้วเรื่องก็ต่อมาก็ทะเลาะกันมากขึ้นๆเรื่องเพื่อนของเราที่เป็นผู้ชายเรามีเพื่อนแค่คนเดียวคือเพื่อนผู้ชายคนนั้นแล้วแฟนเราก็ได้ยอมรับเข้าใจว่าหึงค่ะ แล้วพอมาเรื่อยๆเขาก็พูดคำที่เรารู้สึกว่าเขาพูดแรงเกินไปคือ"รู้มั้ยถ้าเราคิดแบบเนี้ยเห็นว่ามันเป็นเพื่อน ในสายตาคนอื่นจะคิดว่าเราร่*นนะ"คำพูดนั้นทำให้เราเงียบแล้วทำได้แค่ยอมรับทะเลาะตอนไหนไม่มีครั้งไหนที่เรารู้สึกแย่จนไปร้องไห้ตอนนอนทุกคืนก็เข้าใจค่ะว่าหึงก็ไม่ได้คิดอะไร ต่อมาก็มีไปแคมป์เราลงชื่อไปกับเพื่อนเพื่อพักผ่อนแล้วก็มีเพื่อนไม่ค่อยสนิทไปอีกคนก็ว่าจะไปอยู่ด้วยแล้วแฟนเราก็ลงชื่อตาม เราก็เริ่มรู้สึกอึดอัดเพราะว่าเขาจะตามไปมาตลอดๆเลยฟิลแฟนคลั่งรัก แต่บางทีเราก็อยากได้เวลาส่วนตัวพักผ่อนพอมาในค่ายเราก็ไม่ได้นั่งกับเพื่อนสาว เพราะโดนเขาแย่งก็รู้ค่ะว่าอยากนั่งด้วยแต่เราแค่อยากนั่งกับเพื่อนสาวของเรา แฟนก็พูดเสียงดังในระหว่างเดินทางตลอดเลยจนมีเพื่อนข้างหน้ารถมาเตือนเขาก็ไม่หยุดเราก็อึกอัดเข้าไปใหญ่ มาค่ายก็โดนเขาจ้องเวลากินข้าว มีตอนนึงค่ะเขาให้เรานั่งกินข้าวกันเป็นกลุ่มๆแล้วแฟนก็มาขอนั่งด้วยเราก็ให้นั่งแล้วเขาก็จ้องเราตอนกินข้าวเราก็พูดไปว่า"พี่ไม่นั่งกับกลุ่มเพื่อนพี่หรอเดี๋ยวโดนจารว่านะ"แล้วแฟนก็พูดว่า"เราก็คงอยากกินข้าวกับผู้ชายคนอื่นใช่มั้ยละ"ทำให้เราชะงั้กพร้อมเพื่อนสาวรุ่นน้องที่กินข้าวด้วยสำลักขึ้นมาแล้วมองหน้าเราทำให้เรารู้สึกอึดอัดเข้าไปใหญ่ค่ะ เฮ้ออ พอจบจากค่ายก็เหมือนพักผ่อนย่อนใจ แล้วรู้สึกว่าความรู้สึกที่อยากจะทักแชทไปหาเขา ไปถามเขาว่าทำไรอยู่ได้หมดลง เรารู้สึกแย่มากๆจากค่ายแล้วจากการกระทำของเขา จนเขามาขอโทษว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีก จะไม่งีเง่า เอาแต่ใจ เราก็เกือบจะให้อภัยสะแล้ว พอมาที่รร.เราก็ได้ไปกินข้าวกับเพื่อนสาวแล้วก็เพื่อนกลุ่มอื่นๆที่ไม่มีเพื่อนผู้ชายค่ะ จนกระทั่งแฟนได้มานั้งข้างๆแล้วมาคุยด้วยบอกเลยค่ะว่าความรู้สึกในตอนนั้นไม่อยากคุยสักนิดอยากจะหนีออกไปไกลๆ แล้วจู่เขาก็ได้พูดอะไรที่ไม่ควรพูดเลยคือ"มะวานตอนเย็นมีคนมาขอเฟสพี่ด้วย พี่ก็ไม่ได้อะไรถามเขาว่าขอทำไม คนขอก็ยิ้มกรุมกริ่ม" พูดในสีหน้าที่ยิ้มแย้มแบบไม่แคร์เราเลย เรื่องบางเรื่องก็ไม่ควรพูดต่อหน้าคนอื่น พูดส่วนตัวก็ได้จนเรารู้สึกไม่ไหว เพื่อนสาวพามาตัดผมเราเลยตัดแบบบ๊อบสั้นเลย เขาเลยพูดว่า"จำคำที่พี่เคยพูดได้ไหมว่าพี่จะรักน้อยลง งั้นพี่ขออกห่างนะ" เราไม่ทันคิดอะไรเลยบอกเลิกเขาแล้วลบทุกอย่างของเขาในใจไม่เจ็บรู้สึกโล่งผ่านมา5วันมูฟออนได้แล้วค่ะ แต่ก็ยังรู้สึกอยู่ว่าเรางี่เง่าหรือการกระทำของเขากันแน่ สับสนในใจอยู่ค่ะะฮื้อ อาจจะงงๆตอนอ่านก็ขอโทดนะคะ   TT