เพื่อนเราชอบชวนออกไปเที่ยวบ่อยเราก็บอกเหตุผลแล้วว่าไม่มีเงินแต่นางก็ยังจะชวนตื้ออยู่นั่นแหละเราก็อธิบายบอกเหตุผลไปแล้วย้ำแล้วย้ำอีกนางก็ทำหูทวนลมตลอดกะจะชวนอย่างเดียวเวลาไปเที่ยวเราเองก็ต้องออกตลอดเกือบทุกอย่างต้องเลี้ยงนางถ้าไม่ได้เลี้ยงนางจะดูไม่พอใจทำสายตาไม่ดีใส่เราเวลาพูดอะไรก็ชอบพูดแทรกอย่างเช่นวีดีโอคอลกันงี้สามีนางไม่อยู่นางก็จะชอบคอลมาคุยด้วยแก้เหงาเราก็จะคุยกับนางนางก็พูดไม่หยุดคุยแต่เรื่องของตัวเองพอนางหยุดพูดเราจะพูดบ้างนางก็พูดแทรกอีกพูดรัวๆเราก็บอกว่าจะพูดบ้างนางก็ไม่สนใจชอบเปลี่ยนเรื่องคุยไวเรายังไม่ทันได้อธิบายเลย งงมาก
เราก็คุยกับนางนะบอกว่าบางเรื่องต้องปรับอะไรบ้าง
ถ้าไม่ชอบนิสัยด้านนั้นของกันและกันให้บอกต่างคนต่างปรับปรุงตัวนางก็ฟังแต่ไม่สนใจเปลี่ยนเรื่องคุยอีกตามเคย เรางงกับนิสัยนางนะ ดูมึนๆไม่ฟังใครเลย
เวลาไปไหนด้วยแค่มีคนมองนางด่าหมดเลยไอ่เราก็กลัวเจอคนจริงเกิดเขาฉุนลงมาต่อยจะทำยังไงนี่ก็บอกนางว่าอย่าด่าไปทั่วนางบอกไม่กลัวมาเหอะบลาๆพูดอะไรไม่เคยฟังมีครั้งนึงเดินไปชนผญ.คนนึงที่กำลังซื้อกับข้าวในตลาดอย่างแรงนางไม่ขอโทษเขาก็มองกันทั้งตลาดรู้สึกอายมาก แย่มาก ที่เราไม่เลิกคบเห็นว่านางยังมีความดีอยู่บ้างเป็นที่พึ่งให้เราได้ในบางครั้งแต่ข้อเสียนางก็แอบเยอะอยู่เหมือนกัน โดยเฉพาะเรื่องเงิน เราเคยให้นางยืมเพราะนางไม่มีเงินกินข้าวช่วงนั้นนานเป็นเดือนนางก็ไม่มีแววที่จะคืน
พอทวงต่อหน้านางเงียบตีหน้าเศร้าเหมือนเราผิดมากๆอะนางกะจะเอาทุกอย่างจากเราฟรีๆเลย
*ไม่รู้ว่าเกี่ยวไหมสมัยเรียนเคยให้นางเกือบทุกอย่าง
เวลาไปเรียนนางจะไม่ค่อยมีเงินไม่มีเพื่อนเราเห็นเลยสงสารและเห็นใจเราก็เลยเป็นเพื่อนกับนางพอเริ่มสนิทกันเราก็เลี้ยงข้าวเลี้ยงขนมนางบ่อยๆพอนานเข้าเราก็เป็นคนเสนอเองว่าจะเลี้ยงไม่ต้องเกรงใจเราจ่ายได้หลังจากนั้นนางก็ไม่พกเงินเลย เราก็เลยจ่ายค่าข้าวค่าขนมค่าน้ำให้ตลอดยันม.2 แต่นางดันออกตอนม.2เทอมแรก หลังจากนั้นก็ห่างหายไปนานเป็นปีเจอกันอีกทีก็ตอนเราอายุ18เราก็ไม่ได้คิดอะไรเห็นเป็นเพื่อนก็คุยกันอย่างเดิมจนมาตอนอายุ20เนี่ยนางเปลี่ยนไปมากกว่าเดิมตอนที่เราคุยเรื่องโทรศัพท์นางก็พูดขึ้นมาว่าอย่างได้บอกว่าราคาแค่เจ็ดแปดพันพูดเหมือนอยากให้เราซื้อให้ รวมถึงเรื่องค่าทำฟันสี่พันอะไรนั่นด้วยนางชอบเอาเรื่องเงินๆทองๆมาพูดกับเรา
สมัยเรียนนางเคยพูดกับเราว่าเราเหมือนคู่ชีวิตกันเลยเนอะมีอะไรแบ่งกันมีอะไรก็ให้กันได้หมดเมื่อก่อนฟังแล้วซึ้งนะแต่ปัจจุบันนึกถึงคำพูดนั้นแล้วแอบรู้สึกกลัวแทน ไม่ว่าจะเป็นคนที่เราปลื้มเฉยๆนางก็บอกว่าเขามองนางมโนไปสารพัดเลย (มาระบายเฉยๆ😞)
คิดยังไงกับเพื่อนแบบนี้?
เราก็คุยกับนางนะบอกว่าบางเรื่องต้องปรับอะไรบ้าง
ถ้าไม่ชอบนิสัยด้านนั้นของกันและกันให้บอกต่างคนต่างปรับปรุงตัวนางก็ฟังแต่ไม่สนใจเปลี่ยนเรื่องคุยอีกตามเคย เรางงกับนิสัยนางนะ ดูมึนๆไม่ฟังใครเลย
เวลาไปไหนด้วยแค่มีคนมองนางด่าหมดเลยไอ่เราก็กลัวเจอคนจริงเกิดเขาฉุนลงมาต่อยจะทำยังไงนี่ก็บอกนางว่าอย่าด่าไปทั่วนางบอกไม่กลัวมาเหอะบลาๆพูดอะไรไม่เคยฟังมีครั้งนึงเดินไปชนผญ.คนนึงที่กำลังซื้อกับข้าวในตลาดอย่างแรงนางไม่ขอโทษเขาก็มองกันทั้งตลาดรู้สึกอายมาก แย่มาก ที่เราไม่เลิกคบเห็นว่านางยังมีความดีอยู่บ้างเป็นที่พึ่งให้เราได้ในบางครั้งแต่ข้อเสียนางก็แอบเยอะอยู่เหมือนกัน โดยเฉพาะเรื่องเงิน เราเคยให้นางยืมเพราะนางไม่มีเงินกินข้าวช่วงนั้นนานเป็นเดือนนางก็ไม่มีแววที่จะคืน
พอทวงต่อหน้านางเงียบตีหน้าเศร้าเหมือนเราผิดมากๆอะนางกะจะเอาทุกอย่างจากเราฟรีๆเลย
*ไม่รู้ว่าเกี่ยวไหมสมัยเรียนเคยให้นางเกือบทุกอย่าง
เวลาไปเรียนนางจะไม่ค่อยมีเงินไม่มีเพื่อนเราเห็นเลยสงสารและเห็นใจเราก็เลยเป็นเพื่อนกับนางพอเริ่มสนิทกันเราก็เลี้ยงข้าวเลี้ยงขนมนางบ่อยๆพอนานเข้าเราก็เป็นคนเสนอเองว่าจะเลี้ยงไม่ต้องเกรงใจเราจ่ายได้หลังจากนั้นนางก็ไม่พกเงินเลย เราก็เลยจ่ายค่าข้าวค่าขนมค่าน้ำให้ตลอดยันม.2 แต่นางดันออกตอนม.2เทอมแรก หลังจากนั้นก็ห่างหายไปนานเป็นปีเจอกันอีกทีก็ตอนเราอายุ18เราก็ไม่ได้คิดอะไรเห็นเป็นเพื่อนก็คุยกันอย่างเดิมจนมาตอนอายุ20เนี่ยนางเปลี่ยนไปมากกว่าเดิมตอนที่เราคุยเรื่องโทรศัพท์นางก็พูดขึ้นมาว่าอย่างได้บอกว่าราคาแค่เจ็ดแปดพันพูดเหมือนอยากให้เราซื้อให้ รวมถึงเรื่องค่าทำฟันสี่พันอะไรนั่นด้วยนางชอบเอาเรื่องเงินๆทองๆมาพูดกับเรา
สมัยเรียนนางเคยพูดกับเราว่าเราเหมือนคู่ชีวิตกันเลยเนอะมีอะไรแบ่งกันมีอะไรก็ให้กันได้หมดเมื่อก่อนฟังแล้วซึ้งนะแต่ปัจจุบันนึกถึงคำพูดนั้นแล้วแอบรู้สึกกลัวแทน ไม่ว่าจะเป็นคนที่เราปลื้มเฉยๆนางก็บอกว่าเขามองนางมโนไปสารพัดเลย (มาระบายเฉยๆ😞)