สวัสดีครับ
ตอนเด็กช่วงประธมผมได้ย้ายโรงเรียนมาที่โรงเรียนนึงครับ และผมเข้ากับเพื่อนไม่ค่อยได้เพราะย้ายมาจากอีกภาคเลยไม่ค่อยเข้าใจภาษาถิ่นเพราะความแปลกแยก พวกเขาเลยให้ความสนใจผมตอนแรกๆก็โอเคนะครับ จนวันนึงมีเพื่อนในรุ่นที่เป็นกลุ่มแก๊งกันมารุมแกล้งผมช่วงแรกผมไม่ได้ยอมหรอกครับ จนผมรู้ว่าไม่ยอมมันไปก็ไม่ได้อะไรเลยและคิดว่าพอพวกนั้นเบื่อเดี่ยวก็เลิกๆกันไปเอง แต่สุดท้ายผมโดนแกล้งหนักขึ้นเรื่อยๆโดนต่อยบ้าง โดนตบบ้าง และโยนกิ่งไม้หนาๆใส่ ผมทนจนถึงป.6ครับ จนผมไม่ไหวจริงๆผมร้องไห้เรียกความสนใจจากที่บ้าน แต่เพราะที่บ้านสนแค่ต้องได้ดีเท่านั้นต้องเรียนเท่านั้นถึงจะได้ดี แทนที่เขาจะถามว่าเป็นอะไรเขาเลือกที่จะต่อว่าและตีผมแทน ผมยอมทนโดนตีโดนว่าอยู่อย่างงั้นเพราะแค่อยากให้เขาไปช่วยเรื่องที่โรงเรียนบ้างในฐานะผู้ปกครอง เขาก็ไปแหละครับผมก็เล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้เขาฟัง แต่พอไปถึงที่โรงเรียนครูก็ออกหน้าแทนบอกว่าเด็กก็เล่นตามภาษาเด็กแหละค่ะแล้วก็หันไปถามกลุ่มนั้นว่าใช่มั้ยได้ทำอะไรหรือเปล่า กลุ่มนั้นก็บอกแค่ผมไม่ได้ตั้งใจครับ ทั้งๆที่แกล้งผมมาตลอด เนื่องด้วยที่บ้านก็ไม่อยากมีปัญหากับยอมคนอื่น ก็เลยไม่มีอะไรเปลี่ยนทำอะไรไม่ได้ ผมที่มาโรงเรียนแล้วก็เลยต้องจำใจยอมเข้าเรียน พอผู้ปกครองผมกลับบ้าน ครูก็หน้ามือเป็นหลังตีนทันที ต่อว่าผมดูถูกผม
ผมทนอะไรไม่ไหวแล้วเลยร้องไห้ออกมา ก็ต่อว่าผมอีกว่าร้องไห้ทำไมอย่ามาใช้นิสัยผู้หญิงแบบนี้นะ หลังจากจบตรงนี้ก็โดนแกล้งมาตลอดจนจบป.6//
ขึ้นม.ต้นครับผมเริ่มไม่มีความตั้งใจอยากไปโรงเรียนแล้วครับโชคร้ายซ้ำกว่า คือมี2-3คนจากกลุ่มที่เคยแกล้งผมอยู่ห้องเดียวกับผมอีก เปิดเรียนมาวันแรกทุกคนในห้องก็รู้ชื่อแม่ผมเลย ผมโดนล้อโดนแกล้งอยู่แบบนั้นไม่นาน ผมก็เริ่มโดดเรียนครับ ด้วยความที่ว่าก่อนย้ายมานี่ผมเล่นเกมค่อนข้างบ่อย เลยเลือกที่จะโดดไปร้านเกม เกมเหมือนที่พึ่งสุดท้ายของผมจริงๆครับ ผมยังรู้สึกสนุกกับชีวิตได้ก็เพราะเกมนี่แหละ แต่พอโดดเรียนเรื่องก็ไปเข้าที่บ้านเหมือนเดิมเขาไม่ถามอะไรผมด้วยซ้ำ ผมเลยเลือกที่จะไม่บอกอะไรเลยเพราะรู้ว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนและเขาก็คงไม่ไปต่อว่าคนอื่นหรอกผมรู้นิสัยพวกเขาดี ผมโดนครอบครัวตัวเองต่อว่าดูถูก อยู่ซ้ำๆหลายวัน จนผมชากับเรื่องพวกนี้ไปแล้ว และผมก็เลือกไปที่โรงเรียนเพราะแค่อยากไปแก้ ร.-0 ที่ติดเพื่อที่จะขึ้นม.ปลาย //ม.ปลายแล้วก็ไม่พ้นเรื่องแย่ครับ ด้วยความที่ว่าเข้าเรียนม.ปลายวันแรกรายชื่อยังไม่ส่งมาห้องครู ครูเลยให้เขียนชื่อกับเลขที่มาใช้เช็กชื่อแทน แต่เจ้ากรรมคิดอะไรไม่รู้บอกจะทายนิสัยคนจากลายมือผมเองก็มั่นใจนะครับว่าไม่ได้ลายมือห่วยหรือแย่ แต่เพราะอคติที่เขารู้เรื่องม.ต้นของผมว่าผมเป็นเด็กเกเร พอถึงช่วงลายมือของผมเขาก็พูดว่านาย--- เป็นคนที่ตั้งใจทำอะไรในอนาคตไม่ได้ ทำอะไรก็ไม่เจริญ ความประทับใจแรกของผมกับครูประจำชั้นคือผมโดนดูถูกจากเรื่องที่ผมโดดเรียนตอนม.ต้นแต่เพราะเรื่องเล็กน้อยผมเลยแค่อายเพื่อนในห้องที่มีวีรกรรมไม่ดีเฉยๆ เพื่อนๆตอนม.ปลายดีมากครับ แต่ครูคอยจิกกัดผมตลอด ผมทำงานอะไรเองเขียนผิดนิดหน่อยก็บอกผมว่าแค่ลอกเพื่อนก็ผิด ผมมาสายเพราะรถยางรั่วก็โดนดูถูกไปถึงสถาบันที่เด็กไม่เก่งก็เข้าได้ง่ายๆว่าผมเหมาะกับที่นั่นมากกว่าที่ๆมีการแข่งขันสูง สุดท้ายผมทนไม่ได้ครับผมกัดฟันไม่ยอมไปอีกเลยตั้งแต่นั้นมาที่บ้านจะว่าจะด่าจะตีผมก็อยู่แต่ในห้องของผมตลอด
จนตอนนี้เรื่องผ่านมาหลายปีแล้วแต่มัน ฝังใจมากครับอยากเรียน กศน.เพื่อเอาวุฒิติดตัวสักหน่อยแต่ด้วยความเป็นคนคิดอะไรในหัวตลอดเลยทำให้ชอบคิดแต่เรื่องสมัยเด็กที่โดนมา ทำให้ไม่มีสมาธิเรียนเลยครับแถมแอบกลัวกับระแวงหลายๆอย่างเลย
มีวิธีลืมเรื่องฝังใจมั้ยครับ
ตอนเด็กช่วงประธมผมได้ย้ายโรงเรียนมาที่โรงเรียนนึงครับ และผมเข้ากับเพื่อนไม่ค่อยได้เพราะย้ายมาจากอีกภาคเลยไม่ค่อยเข้าใจภาษาถิ่นเพราะความแปลกแยก พวกเขาเลยให้ความสนใจผมตอนแรกๆก็โอเคนะครับ จนวันนึงมีเพื่อนในรุ่นที่เป็นกลุ่มแก๊งกันมารุมแกล้งผมช่วงแรกผมไม่ได้ยอมหรอกครับ จนผมรู้ว่าไม่ยอมมันไปก็ไม่ได้อะไรเลยและคิดว่าพอพวกนั้นเบื่อเดี่ยวก็เลิกๆกันไปเอง แต่สุดท้ายผมโดนแกล้งหนักขึ้นเรื่อยๆโดนต่อยบ้าง โดนตบบ้าง และโยนกิ่งไม้หนาๆใส่ ผมทนจนถึงป.6ครับ จนผมไม่ไหวจริงๆผมร้องไห้เรียกความสนใจจากที่บ้าน แต่เพราะที่บ้านสนแค่ต้องได้ดีเท่านั้นต้องเรียนเท่านั้นถึงจะได้ดี แทนที่เขาจะถามว่าเป็นอะไรเขาเลือกที่จะต่อว่าและตีผมแทน ผมยอมทนโดนตีโดนว่าอยู่อย่างงั้นเพราะแค่อยากให้เขาไปช่วยเรื่องที่โรงเรียนบ้างในฐานะผู้ปกครอง เขาก็ไปแหละครับผมก็เล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้เขาฟัง แต่พอไปถึงที่โรงเรียนครูก็ออกหน้าแทนบอกว่าเด็กก็เล่นตามภาษาเด็กแหละค่ะแล้วก็หันไปถามกลุ่มนั้นว่าใช่มั้ยได้ทำอะไรหรือเปล่า กลุ่มนั้นก็บอกแค่ผมไม่ได้ตั้งใจครับ ทั้งๆที่แกล้งผมมาตลอด เนื่องด้วยที่บ้านก็ไม่อยากมีปัญหากับยอมคนอื่น ก็เลยไม่มีอะไรเปลี่ยนทำอะไรไม่ได้ ผมที่มาโรงเรียนแล้วก็เลยต้องจำใจยอมเข้าเรียน พอผู้ปกครองผมกลับบ้าน ครูก็หน้ามือเป็นหลังตีนทันที ต่อว่าผมดูถูกผม
ผมทนอะไรไม่ไหวแล้วเลยร้องไห้ออกมา ก็ต่อว่าผมอีกว่าร้องไห้ทำไมอย่ามาใช้นิสัยผู้หญิงแบบนี้นะ หลังจากจบตรงนี้ก็โดนแกล้งมาตลอดจนจบป.6//
ขึ้นม.ต้นครับผมเริ่มไม่มีความตั้งใจอยากไปโรงเรียนแล้วครับโชคร้ายซ้ำกว่า คือมี2-3คนจากกลุ่มที่เคยแกล้งผมอยู่ห้องเดียวกับผมอีก เปิดเรียนมาวันแรกทุกคนในห้องก็รู้ชื่อแม่ผมเลย ผมโดนล้อโดนแกล้งอยู่แบบนั้นไม่นาน ผมก็เริ่มโดดเรียนครับ ด้วยความที่ว่าก่อนย้ายมานี่ผมเล่นเกมค่อนข้างบ่อย เลยเลือกที่จะโดดไปร้านเกม เกมเหมือนที่พึ่งสุดท้ายของผมจริงๆครับ ผมยังรู้สึกสนุกกับชีวิตได้ก็เพราะเกมนี่แหละ แต่พอโดดเรียนเรื่องก็ไปเข้าที่บ้านเหมือนเดิมเขาไม่ถามอะไรผมด้วยซ้ำ ผมเลยเลือกที่จะไม่บอกอะไรเลยเพราะรู้ว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนและเขาก็คงไม่ไปต่อว่าคนอื่นหรอกผมรู้นิสัยพวกเขาดี ผมโดนครอบครัวตัวเองต่อว่าดูถูก อยู่ซ้ำๆหลายวัน จนผมชากับเรื่องพวกนี้ไปแล้ว และผมก็เลือกไปที่โรงเรียนเพราะแค่อยากไปแก้ ร.-0 ที่ติดเพื่อที่จะขึ้นม.ปลาย //ม.ปลายแล้วก็ไม่พ้นเรื่องแย่ครับ ด้วยความที่ว่าเข้าเรียนม.ปลายวันแรกรายชื่อยังไม่ส่งมาห้องครู ครูเลยให้เขียนชื่อกับเลขที่มาใช้เช็กชื่อแทน แต่เจ้ากรรมคิดอะไรไม่รู้บอกจะทายนิสัยคนจากลายมือผมเองก็มั่นใจนะครับว่าไม่ได้ลายมือห่วยหรือแย่ แต่เพราะอคติที่เขารู้เรื่องม.ต้นของผมว่าผมเป็นเด็กเกเร พอถึงช่วงลายมือของผมเขาก็พูดว่านาย--- เป็นคนที่ตั้งใจทำอะไรในอนาคตไม่ได้ ทำอะไรก็ไม่เจริญ ความประทับใจแรกของผมกับครูประจำชั้นคือผมโดนดูถูกจากเรื่องที่ผมโดดเรียนตอนม.ต้นแต่เพราะเรื่องเล็กน้อยผมเลยแค่อายเพื่อนในห้องที่มีวีรกรรมไม่ดีเฉยๆ เพื่อนๆตอนม.ปลายดีมากครับ แต่ครูคอยจิกกัดผมตลอด ผมทำงานอะไรเองเขียนผิดนิดหน่อยก็บอกผมว่าแค่ลอกเพื่อนก็ผิด ผมมาสายเพราะรถยางรั่วก็โดนดูถูกไปถึงสถาบันที่เด็กไม่เก่งก็เข้าได้ง่ายๆว่าผมเหมาะกับที่นั่นมากกว่าที่ๆมีการแข่งขันสูง สุดท้ายผมทนไม่ได้ครับผมกัดฟันไม่ยอมไปอีกเลยตั้งแต่นั้นมาที่บ้านจะว่าจะด่าจะตีผมก็อยู่แต่ในห้องของผมตลอด
จนตอนนี้เรื่องผ่านมาหลายปีแล้วแต่มัน ฝังใจมากครับอยากเรียน กศน.เพื่อเอาวุฒิติดตัวสักหน่อยแต่ด้วยความเป็นคนคิดอะไรในหัวตลอดเลยทำให้ชอบคิดแต่เรื่องสมัยเด็กที่โดนมา ทำให้ไม่มีสมาธิเรียนเลยครับแถมแอบกลัวกับระแวงหลายๆอย่างเลย