มันไม่ง่ายเลยที่จะเดินออกมาจากคนที่เรารัก เดินออกมาทั้งที่ยังรัก ฉันรู้ว่าสิงที่ฉันกำลังทำอยู่มันคือสิ่งที่ถูกต้องที่สุดและฉันก็ควรจะทำมันตั้งนานแล้ว..ได้แต่บอกกับตัวเองในวันนี้ว่า ต้องอดทนนะ ต้องผ่านมันไปให้ได้ มันจุก มันเจ็บ จนน้ำตาไม่มีสักหยด ...ในเส้นทางของคน 3 คน ถ้าไม่มีใครยอมปล่อย และผู้ชายก็ไม่ยอมเลือก ก็คงมีแต่เจ็บไม่สิ้นสุด และวันนี้เป็นเราที่ยอมเดินออกมา  ไม่อยากเจ็บ ไม่อยากอดทนกับการระรานของอีกคน (ทั้งๆที่เราคบกันมาก่อน) ไม่อยากฟังคำโกหกซ้ำๆ จากผู้ชายที่ไม่รู้จักพออีกต่อไป เรารู้ว่าเราทำถูกแล้ว เรารู้ว่าแค่เราอดทน เดี๋ยวมันก็จะผ่านไป...แต่ทำไมวันนี้...มันเจ็บจัง..จะหลับตาลงยังไงให้ไม่สะดุ้งตื่น...จะตื่นขึ้นมายังไงให้ไม่รู้สึกหวิวในใจ เหมือนใจจะขาด ...ได้แต่บอกตัวเอง "อดทนนะ" 

                 ****  นี่เป็นกระทู้แรกของเรา เพื่อนๆอย่าถือสาเราเลยนะ ถ้าข้อความที่เราเขียนมันอ่านไม่ค่อยเข้าใจ เราแค่อยากมีพื้นที่ระบายบ้าง เพราะที่ผ่านมาเรามีแค่เค้า ไม่มีเพื่อนไม่มีใครที่เราจะระบายความทุกข์ได้ เมื่อไม่มีเค้า เราก็ไม่รู้จะคุยจะระบายกับใคร**