...เรามีใบขับขี่รถยนต์แล้วเพราะเราไปเรียนที่โรงเรียนมา..เราไม่สามารถขับรถยนต์ให้ได้ดั่งใจพ่อเลยสักครั้ง..เรามองคนอื่นทำไมเค้าขับได้เร็วและสบายใจจัง พ่อเราเป็นคนหัวร้อน ชอบว่าเราไปเรียนมายังไงก็ขับไม่ได้ ชอบประหม่า ทั้งๆที่เราโคตรพยายามในแบบของเรา เราก็โตแล้ว 30 แล้วด้วย เรามีความตั้งใจมากๆที่จะขับรถยนต์ให้ดีให้ชำนาญ แต่พอเราจับรถทีไร ถ้าขับโดยที่พ่อไม่คุม เราขับได้ พอพ่อมาคุม เท่านั้น เรายอมรับว่าเรายังขับไม่ดี แต่เราก็พยายามอยู่...แต่สุดท้ายเราก็ต้องถอดใจเพราะไม่รู้จะเอากำลังใจจากไหนไปสู้แล้วมันก็วนมาที่เดิม=ไม่อยากจับรถไปเลย

คำด่าของพ่อเรามันทำให้เราท้อมากๆ...เพราะแต่ละคำที่พ่อว่าเรา คนอื่นอาจจะรับได้ก็ได้  พ่อเราว่าเรามือเท้าแข็ง อีกนานก็ไม่เป็น ขับรถอย่าประหม่า คุมเครื่องก็แย่ เข้าซองก็แย่ แค่นี้ยังทำไม่ได้ แต่ที่จริงเราทำได้นะ แต่มันไม่ได้ยอดเยี่ยมเท่าคนขับรถมา10 20 ปีแบบพ่อ เราเหนื่อยมากตอนนี้

พ่อไม่รู้หรอกว่าคำพูดของพ่อมันอาจไม่ได้แย่ แต่มันกระทบจิตใจหนูที่ทำยังไงก็ไม่ดีไม่ถูกใจพ่อสักที

เราควรทำยังไงดี? ถึงจะเป็นแบบคนอื่นที่เค้าขับรถได้อย่างสบายใจ