สวัสดีค่ะ เราเพิ่งหัดตั้งกระทู้ครั้งแรกและเรามีเรื่องอยากจะระบายมากๆอยู่เรื่องหนึ่ง นั่นคือเรื่องที่ฉันเป็นคนหูหนวกค่ะ
เราหูไม่ได้ยินด้านขวาเพียงข้างเดียว มาตั้งแต่เด็ก(คงช่วงอายุประมาณเด็กประถมได้) สาเหตุเราเองก็สรุปไม่ได้ว่าเกิดจากอะไร
เพราะช่วงวัยเด็กมีหลายเหตุการณ์มากที่จะเป็นสาเหตุทำให้หูเราไม่ได้ยิน อย่างเช่น ความรุนแรงในครอบครัวที่เราเจอในตอนเด็กทั้งถูกตบทั้งถูกตี
หรือสาเหตุที่มาจากการเป็นหวัดแล้วหูติดเชื้อ หรือเพราะมีโรคไทรอยด์ที่หมอตรวจเจอตอนเด็ก แล้วคุณหมอเคยแจ้งว่าถ้าต่อมไทรอยด์โตมีสิทธิ์ที่จะไปทำให้แก้วหูบุบ และเสียการได้ยินได้ ปัจจุบันนี้เราใช้ชีวิตแบบขาดความมั่นใจมากๆ เราชอบทำงาน ชอบเจอเพื่อน อยากรู้จักคนอื่นๆ แต่เรามีปัญหาตรงที่
เราไม่ค่อยได้ยินเวลามีคนคุยด้วย บางคนเราบอกไป เขาก็เข้าใจและโอเค แถมยังปฏิบัติกับเราอย่างใจเย็น ซึ่งเรารู้สึกขอบคุณเขามากๆ
และบางคนเขาเข้าใจ แต่พอเราไม่ได้ยิน เราพยายามอย่างมากที่จะฟังเขาให้เข้าใจได้เร็วที่สุด แต่สุดท้ายเราทำไม่ได้ พอเขาต้องพูดหลายๆรอบ
เขาก็ออกแนวรำคาญและอารมณ์เสียใส่เรา  เราไม่โกรธเขาเลยค่ะ แต่เราโกรธตัวเอง เราไม่ชอบตัวเองที่เราเป็นแบบนี้ พอเจอคนเหวี่ยงใส่
เราเองก็ได้แต่ตำหนิตัวเองอยู่ในใจว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ อยากได้ยินทั้งสองข้าง อยากได้ยินเหมือนคนปกติ เรามักจะชอบเก็บมันมานอยด์อยู่บ่อยๆ 
ส่วนหนึ่งเพราะเป็นคนที่คิดมาก แล้วก็ค่อนข้างอ่อนไหวมากๆกับคำพูดที่ติดลบ กับคำล้อเลียนต่างๆที่บางคนเห็นว่ามันเป็นเรื่องตลก เราพยายามอย่างมากที่เราจะไม่เกลียดตัว และยอมรับให้ได้ว่าสิ่งที่เราเป็นอยู่มันคือความจริง แต่เราต้องมาร้องไห้ เสียความมั่นใจอยู่บ่อยๆ ถ้าหูของเราได้ยินปกติ มันคงจะรู้สึกดีมากๆ คงจะทำงานได้เต็มที่และมีประสิทธิภาพมากกว่าที่เป็นอยู่ คงได้คุยกับคนอื่นได้ดีขึ้น และไม่ต้องทำให้คนรอบข้างรำคาญเวลาที่ต้องพูดกับเราหลายรอบ เราเองก็ปราถนาค่ะที่อยากจะได้ยินอย่างคนปกติทั่วไป แต่เราทำได้แค่ยอมรับกับสิ่งที่เป็นอยู่ แม้ในใจจะยังคงตำหนิและด้อยค่าตัวเองอยู่บ่อยๆ
เรารู้ว่าเราไม่ควรจะด้อยค่าตัวเอง แต่มันยากมากๆเลยค่ะที่กว่าจะฮีลใจให้ตัวเองดีขึ้นได้ในแต่ละวัน ทุกคนฮีลใจตัวเองกันยังไงบ้างคะ