เราไม่มีความสุข รู้สึกโดดเดี่ยว
ต้นปีนี้เราจบม.3มา แม่อยากให้เข้ารสท.
ไปสอบรสท.ม.4ไม่ติด เลยมาเข้าทวีธา
ก่อนจะมาเรียนสามัญเเม่ให้เราตัดสินใจ
ระหว่างสามัญกับอาชีพเเต่เราเลือกสามัญ
เพราะเราเห็นว่าไปค้นกูเกิ้ลก็มีเเต่คนบอกว่า
สายสามัญดี มันดีกว่า เราเลยเข้าพอเข้ามา
ม.4ทวีธา ตอนเรียนปรับพื้นฐานก็ปกติเรา
สามารถชวนเพื่อนคุยได้บางคนเพราะบางคนที่เราไม่กล้าคุยด้วยเค้าดูเเรงเเล้วเค้าก็มีกลุ่มอยู่แล้วเราเลยไม่กล้าคุย
พอเปิดเรียนจริงจังวันเเรกเราได้คุยกับเพื่อนคนนึงนั่งข้างกันพอดี เพื่อนคนนี้มีเพื่อนอยู่
ห้องกิ้ฟต์เค้าเลยไม่ค่อยไปไหนกับเราที่จริงเค้าชวนเราไปกินข้าวด้วยเเหละเเต่เราไม่กล้าเพราะเราเหมือนโรคส่วนตัวสูง ชอบมีเพื่อนเเค่2-3คน ไม่ค่อยเข้าสังคม เราเลยนั่งกินคนเดียว เป็นเเบบนี้มาประมาณ1อาทิตย์
สมมุติว่าเพื่อนคนนี้ชื่อ ลี ก็เเล้วกัน
ลีทักเรามาเราเลยได้คุยกันมากขึ้นจนเกิด
เป็นเพื่อนสนิทกัน ตอนอยู่โรงเรียนเราอยู่ด้วยกีนตลอด เเล้วเหมือนกับว่าในห้องไม่ค่อยมีคนชอบเรา2คน จะไม่คุยกับเราสองคนเลยถ้าเราไม่ถามอะไร เค้าจะอยู่กันเป็นกลุ่ม
เขาก็จะอยู่กันแค่นั้นจะไม่ยุ่งกับเรา
จนเรากับลีสนิทกันมากเล่าเรื่องปัญหาในบ้านให้ฟังลีชอบบอกกับเราว่าย่ากับพ่อกูจะฆ่///าเราสงสารเพื่อนมากนะเพราะต้องเจอกับอะไรเเต่ละวันเพื่อนชอบพูดว่าย่าชอบให้ไปลาออกแต่เพื่อนอยากเรียนเลยฝืนมาได้เหมือนเพื่อนมีปัญหาทางจิตเพื่อนเลยไปพบแพทย์แล้วก็ปรึกษาคุณครูประจำชั้นเราก็ให้คำแนะนำเพื่อนให้เพื่อนได้ปรึกษาเราส่วนเราก็มีปัญหาทางบ้านเหมือนกัน
แม่เราเป็นพวกชอบใส่อารมณ์รุนแรงบางครั้งเขาดีเขาก็ดีแต่บางครั้งเราพูดนิดหน่อยเขาก็โมโหเราไม่เข้าใจจนตั้งแต่เด็กจนโตเราเลยไม่กล้าปรึกษาพ่อกับแม่เพราะกลัวโดนด่าโดนว่ากลัวโดนโมโหใส่เพราะพ่อเป็นประเภทที่ว่าเวลาจะตีก็ตีไม่เลี้ยงเขาเคยเอาท่อมาตีเราแล้วก็เคยเอาสายยางสายไฟตีแม่เราชอบพูดจารุนแรงพูดในสิ่งที่เด็กผู้หญิงไม่อยากฟังตั้งแต่เด็กจนโตมาอายุ 16 เราช่วยพ่อแม่ทำงานมาตั้งแต่อายุ 10 ขวบแล้วงานมันหนักมากต้องยกของทีวันนึงเป็นตันแม่เราทำอะไรไม่ได้เพราะเขาเป็นฝีเป็นอะไรบ้างก็ไม่รู้เราเลยทำกับพ่อสองคนแต่เราก็อยากจะแบ่งเบาภาระพ่อให้มากที่สุดเพราะมันเป็นงานหนัก เราไม่เคยออกไปไหนกับเพื่อนเลยไม่ออกไปเที่ยวเล่นวันๆอยู่เเต่บ้านพอหยุดก็อยู่บ้านช่วยงานพ่อเเม่ขายของช่วยไปต่างจ.ขายของกับพ่อเเม่จนเรา16เราไม่อายเลยนะเก่งมั้ยล่ะ55
ที่เราตัดสินใจเข้าม. ปลายเพราะว่าเราอยากทำงานดีๆเราคิดว่าการที่เราเรียนม.ปลายมันอาจจะทำให้ชีวิตเราดีขึ้นเราคิดไว้ว่าอยากให้พ่อแม่เราสบายเขาจะได้ไม่ต้องทำงานหนักเพราะเขาแก่มากแล้วแต่ทุกครั้งที่เขาด่าเราแรงๆเราแทบไม่อยากจะทำอะไรเขาไม่เคยเห็นน้ำตาของเราเพราะเราคิดว่าการที่คนอื่นมาเห็นน้ำตาของเรามันดูขี้แพ้ดูอ่อนแอ
เราเลยชอบเก็บอารมณ์มาร้องคนเดียวแบบเงียบๆเรามีพี่แต่พี่ก็เข้าข้างแม่เราอยู่ดีถ้าเราทะเลาะกับแม่เราเลยปรึกษาพี่ไม่ได้
ตอนนี้เราเลยคิดว่าเราตัดสินใจผิดที่เลือกเรียนสายสามัญเราเป็นคนโลกส่วนตัวสูงเลยคิดว่าคงไม่เหมาะเพราะเราไม่มีเพื่อนเลยตอนนี้เราเรียนมาได้กลางเทอมแล้วสอบกลางภาคเป็นที่เรียบร้อยแต่เพื่อนเราดันลาออกเพราะที่บ้านพูดกดดันตัดกำลังใจเราสงสารเพื่อนนะและเราก็สงสารตัวเองที่ไม่มีเพื่อนเลยสมเพชตัวเองเหมือนกันเรารู้สึกว่าสังคมในโรงเรียนนี้ไม่ใชในแบบที่เป็นต่างคนต่างอยู่เป็นกลุ่มเราก็เป็นอะไรไม่รู้ขี้อายมากเราเป็นคนไม่ค่อยพูดแต่ถ้าสนิทจะพูดมากวันนี้ที่เรามาแต่งกระทู้
เราไม่มีความสุขมากๆไม่อยากอยู่ในโลกเลยแล้วคิดว่าเราหันหน้าไปพึ่งใครไม่ได้เราจะปรึกษาพี่ก็ไม่ได้เราปรึกษาคนในครอบครัวไม่ได้สักคน2-3 วันนี้น้ำตาของเราชอบไหลลงมาเองความรู้สึกมันตีกันไปหมด
อยากเรียนกศนตอนนี้รู้สึกว่าเราคิดผิดที่เราเรียนม. ปลายเพื่อนก็ลาออกเราก็ตัวคนเดียว
คนที่มาอ่านกระทู้นี้อาจจะคิดว่าอยู่คนเดียวก็ได้ไม่เห็นต้องพึ่งใครแต่สำหรับเรามันไม่ใช่เรารู้สึกโดดเดี่ยวมากๆเพราะในห้องเขาไม่คุยกับเราเลยไม่ใช่ว่าเราอยากให้เขาคุยกับเรานะแต่ว่าเหมือนไม่ได้มีใครอยากรู้จักเราควรทำยังไงกับชีวิตหันหน้าปรึกษาใครไม่ได้เลย
เราคิดว่าการที่เราเรียนกศนจะทำให้เรามีเวลามากขึ้นทำให้เราได้ส่งตัวเองเรียนไม่ต้องขอเงินพ่อแม่เราสบายใจที่สุดแต่ตอนนี้เราไม่มีตังค์เลยเราเลยคิดว่าเราจะเริ่มยังไงดีบ้านเราจนนะเราเลยอยากเรียนกศนเพื่อจะส่งตัวเองเรียนเวลาวันหยุดจะได้ทำงาน
เกลียดความรู้สึกแบบนี้จังไม่อยากอยู่เลยถ้ามันจบเราอาจจะมีความสุขมากกว่านี้ก็ได้ไปอยู่ในโลกที่ไม่ต้องรับรู้อะไรอยู่คนเดียวที่รู้สึกสบายใจที่สุด
เราคิดว่ามันคงเป็นทางออกที่ดีที่สุดจะได้ไม่ต้องรับรู้อะไรไม่ต้องเหนื่อยขอบคุณที่อ่านจนจบต่อจากนี้เราคงไม่ต้องรับรู้อะไรแล้วขอบคุณนะที่รับฟังเราระบาย ขอให้ชีวิตคนอ่านเจอเเต่สิ่งดีๆนะขอให้โลกนี้ใจดีกับพวกพี่ๆ ขอบคุณบ๊ายบายนะ😊
เราไม่มีความสุข
ต้นปีนี้เราจบม.3มา แม่อยากให้เข้ารสท.
ไปสอบรสท.ม.4ไม่ติด เลยมาเข้าทวีธา
ก่อนจะมาเรียนสามัญเเม่ให้เราตัดสินใจ
ระหว่างสามัญกับอาชีพเเต่เราเลือกสามัญ
เพราะเราเห็นว่าไปค้นกูเกิ้ลก็มีเเต่คนบอกว่า
สายสามัญดี มันดีกว่า เราเลยเข้าพอเข้ามา
ม.4ทวีธา ตอนเรียนปรับพื้นฐานก็ปกติเรา
สามารถชวนเพื่อนคุยได้บางคนเพราะบางคนที่เราไม่กล้าคุยด้วยเค้าดูเเรงเเล้วเค้าก็มีกลุ่มอยู่แล้วเราเลยไม่กล้าคุย
พอเปิดเรียนจริงจังวันเเรกเราได้คุยกับเพื่อนคนนึงนั่งข้างกันพอดี เพื่อนคนนี้มีเพื่อนอยู่
ห้องกิ้ฟต์เค้าเลยไม่ค่อยไปไหนกับเราที่จริงเค้าชวนเราไปกินข้าวด้วยเเหละเเต่เราไม่กล้าเพราะเราเหมือนโรคส่วนตัวสูง ชอบมีเพื่อนเเค่2-3คน ไม่ค่อยเข้าสังคม เราเลยนั่งกินคนเดียว เป็นเเบบนี้มาประมาณ1อาทิตย์
สมมุติว่าเพื่อนคนนี้ชื่อ ลี ก็เเล้วกัน
ลีทักเรามาเราเลยได้คุยกันมากขึ้นจนเกิด
เป็นเพื่อนสนิทกัน ตอนอยู่โรงเรียนเราอยู่ด้วยกีนตลอด เเล้วเหมือนกับว่าในห้องไม่ค่อยมีคนชอบเรา2คน จะไม่คุยกับเราสองคนเลยถ้าเราไม่ถามอะไร เค้าจะอยู่กันเป็นกลุ่ม
เขาก็จะอยู่กันแค่นั้นจะไม่ยุ่งกับเรา
จนเรากับลีสนิทกันมากเล่าเรื่องปัญหาในบ้านให้ฟังลีชอบบอกกับเราว่าย่ากับพ่อกูจะฆ่///าเราสงสารเพื่อนมากนะเพราะต้องเจอกับอะไรเเต่ละวันเพื่อนชอบพูดว่าย่าชอบให้ไปลาออกแต่เพื่อนอยากเรียนเลยฝืนมาได้เหมือนเพื่อนมีปัญหาทางจิตเพื่อนเลยไปพบแพทย์แล้วก็ปรึกษาคุณครูประจำชั้นเราก็ให้คำแนะนำเพื่อนให้เพื่อนได้ปรึกษาเราส่วนเราก็มีปัญหาทางบ้านเหมือนกัน
แม่เราเป็นพวกชอบใส่อารมณ์รุนแรงบางครั้งเขาดีเขาก็ดีแต่บางครั้งเราพูดนิดหน่อยเขาก็โมโหเราไม่เข้าใจจนตั้งแต่เด็กจนโตเราเลยไม่กล้าปรึกษาพ่อกับแม่เพราะกลัวโดนด่าโดนว่ากลัวโดนโมโหใส่เพราะพ่อเป็นประเภทที่ว่าเวลาจะตีก็ตีไม่เลี้ยงเขาเคยเอาท่อมาตีเราแล้วก็เคยเอาสายยางสายไฟตีแม่เราชอบพูดจารุนแรงพูดในสิ่งที่เด็กผู้หญิงไม่อยากฟังตั้งแต่เด็กจนโตมาอายุ 16 เราช่วยพ่อแม่ทำงานมาตั้งแต่อายุ 10 ขวบแล้วงานมันหนักมากต้องยกของทีวันนึงเป็นตันแม่เราทำอะไรไม่ได้เพราะเขาเป็นฝีเป็นอะไรบ้างก็ไม่รู้เราเลยทำกับพ่อสองคนแต่เราก็อยากจะแบ่งเบาภาระพ่อให้มากที่สุดเพราะมันเป็นงานหนัก เราไม่เคยออกไปไหนกับเพื่อนเลยไม่ออกไปเที่ยวเล่นวันๆอยู่เเต่บ้านพอหยุดก็อยู่บ้านช่วยงานพ่อเเม่ขายของช่วยไปต่างจ.ขายของกับพ่อเเม่จนเรา16เราไม่อายเลยนะเก่งมั้ยล่ะ55
ที่เราตัดสินใจเข้าม. ปลายเพราะว่าเราอยากทำงานดีๆเราคิดว่าการที่เราเรียนม.ปลายมันอาจจะทำให้ชีวิตเราดีขึ้นเราคิดไว้ว่าอยากให้พ่อแม่เราสบายเขาจะได้ไม่ต้องทำงานหนักเพราะเขาแก่มากแล้วแต่ทุกครั้งที่เขาด่าเราแรงๆเราแทบไม่อยากจะทำอะไรเขาไม่เคยเห็นน้ำตาของเราเพราะเราคิดว่าการที่คนอื่นมาเห็นน้ำตาของเรามันดูขี้แพ้ดูอ่อนแอ
เราเลยชอบเก็บอารมณ์มาร้องคนเดียวแบบเงียบๆเรามีพี่แต่พี่ก็เข้าข้างแม่เราอยู่ดีถ้าเราทะเลาะกับแม่เราเลยปรึกษาพี่ไม่ได้
ตอนนี้เราเลยคิดว่าเราตัดสินใจผิดที่เลือกเรียนสายสามัญเราเป็นคนโลกส่วนตัวสูงเลยคิดว่าคงไม่เหมาะเพราะเราไม่มีเพื่อนเลยตอนนี้เราเรียนมาได้กลางเทอมแล้วสอบกลางภาคเป็นที่เรียบร้อยแต่เพื่อนเราดันลาออกเพราะที่บ้านพูดกดดันตัดกำลังใจเราสงสารเพื่อนนะและเราก็สงสารตัวเองที่ไม่มีเพื่อนเลยสมเพชตัวเองเหมือนกันเรารู้สึกว่าสังคมในโรงเรียนนี้ไม่ใชในแบบที่เป็นต่างคนต่างอยู่เป็นกลุ่มเราก็เป็นอะไรไม่รู้ขี้อายมากเราเป็นคนไม่ค่อยพูดแต่ถ้าสนิทจะพูดมากวันนี้ที่เรามาแต่งกระทู้
เราไม่มีความสุขมากๆไม่อยากอยู่ในโลกเลยแล้วคิดว่าเราหันหน้าไปพึ่งใครไม่ได้เราจะปรึกษาพี่ก็ไม่ได้เราปรึกษาคนในครอบครัวไม่ได้สักคน2-3 วันนี้น้ำตาของเราชอบไหลลงมาเองความรู้สึกมันตีกันไปหมด
อยากเรียนกศนตอนนี้รู้สึกว่าเราคิดผิดที่เราเรียนม. ปลายเพื่อนก็ลาออกเราก็ตัวคนเดียว
คนที่มาอ่านกระทู้นี้อาจจะคิดว่าอยู่คนเดียวก็ได้ไม่เห็นต้องพึ่งใครแต่สำหรับเรามันไม่ใช่เรารู้สึกโดดเดี่ยวมากๆเพราะในห้องเขาไม่คุยกับเราเลยไม่ใช่ว่าเราอยากให้เขาคุยกับเรานะแต่ว่าเหมือนไม่ได้มีใครอยากรู้จักเราควรทำยังไงกับชีวิตหันหน้าปรึกษาใครไม่ได้เลย
เราคิดว่าการที่เราเรียนกศนจะทำให้เรามีเวลามากขึ้นทำให้เราได้ส่งตัวเองเรียนไม่ต้องขอเงินพ่อแม่เราสบายใจที่สุดแต่ตอนนี้เราไม่มีตังค์เลยเราเลยคิดว่าเราจะเริ่มยังไงดีบ้านเราจนนะเราเลยอยากเรียนกศนเพื่อจะส่งตัวเองเรียนเวลาวันหยุดจะได้ทำงาน
เกลียดความรู้สึกแบบนี้จังไม่อยากอยู่เลยถ้ามันจบเราอาจจะมีความสุขมากกว่านี้ก็ได้ไปอยู่ในโลกที่ไม่ต้องรับรู้อะไรอยู่คนเดียวที่รู้สึกสบายใจที่สุด
เราคิดว่ามันคงเป็นทางออกที่ดีที่สุดจะได้ไม่ต้องรับรู้อะไรไม่ต้องเหนื่อยขอบคุณที่อ่านจนจบต่อจากนี้เราคงไม่ต้องรับรู้อะไรแล้วขอบคุณนะที่รับฟังเราระบาย ขอให้ชีวิตคนอ่านเจอเเต่สิ่งดีๆนะขอให้โลกนี้ใจดีกับพวกพี่ๆ ขอบคุณบ๊ายบายนะ😊