พึ่งอยู่ ม.2เองค่ะไม่อยากไปเรียนแล้วรู้สึกท้อใจเวลาจะไปโรงเรียนทุกวันไปแล้วไม่ตั้งใจไปแล้วมัวแต่คิดฟุ้งซ้านไปแล้วเหมือนมีอะไรทำให้ไม่บายใจไปแล้วโดนเพื่อนล้อโดนบูลลี่เพราะเราอ้วนอายมากๆเลยยิ่งตอนเรียนวิชาพละเวลาวิ่งนี้ไม่ชอบเลยเวลาเพื่อนๆมองคงตลกสุดๆไปเลยขสหักเพื่อนยังเอาเรื่องเรามาล้อได้ไม่อยากจะคิดมากเลยแต่พอแรฃเกินไปบางทีเราก็ไม่ตลกด้วยเวลาเรียนก็ไม่มีกะจิตกะใจที่จะเรียนเพื่อนก็ไม่คบตั้งแต่ขึ้นม.2 มันเหงามันเดียวดายมันท้อใจเราไม่อยากเรียนแล้วอะอยากลาออกมาช่วยแม่ขายของที่บ้านอยากอยู่บ้านไม่อยากไปข้างนอกไปเรียนแล้วก็ไม่ตั้งใจไม่อยากให้แม่เสียใจเพราะแม่อยากให้เป็นครูอยากทำตามที่แม่อยากให้เป็นแต่ใจเราไม่ไหวแล้วทั้งบลูลี่ทั้งโดนล้อสารพัด เพื่อนๆที่มาอยู่ด้วยก็เหมือนรังเกียจเราเรียนก็ไม่มีไฟในการเรียนเลยแค่ม.2เองไม่อยากให้แม่เสียใจรักแม่มากๆแต่ใจไม่ไหวแล้วรู้สึกอึดอัดใจเวลาจะเรียนวิชาอะไรกลัวไปหมดใครก็ไม่คบมันเดียวดายมากๆเลยคนเราจะไม่อยากเรียนเพราะโดนเพื่อนบูลลี่เรื่องอ้วนจริงๆหรอหนูมัวไปหมดหนูไม่มีกะจิตกะใจเรื่องเรียนเลยหนูกลัวแม่เสียใจกลัยทำได้ไม่ดีเพราะเกรดเราที่ออกมาก็แย่สุดๆไหนจะโดนล้อที่โรงเรียนอีกบางคนมันน่าจะดูเป็นเรื่องเล็กๆแต่หนูกลัวจริงๆ หนูมืดแปดด้านสุดๆไม่อยากให้แม่เสียใจ แต่ใจมันไม่ไหว หนูไม่มีเพื่อนคบหนูหนูอยู่ตัวคนเดียวที่โรงเรียนไม่มีคนให้กำลังใจไม่อยากปรึกษาเรื่องนี้กับแม่อยากลองคิดเรื่องแบบนี้ด้วยตัวเองว่าคิดอะไรอยู่