เรื่องมีอยู่ว่า ช่วงป.2 เราได้ถูกวานให้เป็นเพื่อนเจ้าสาวของญาติ แล้วมันตรงกับวันที่ต้องไปโรงเรียน เราได้ไปขออนุญาตครูที่ปรึกษา ขอเกิ่นก่อนว่าเราเรียนในชนบท ครูไม่พอต่อจำนวนห้อง ซึ่งมันจะได้เรียนกับครูคนเดียวตลอดเทอม พอเราไปขอนุญาต ครูก็ไม่ให้ไปด่าเราแรงมาก เช่น จะไปทำไมเด็กแค่นี้ ใช่ธุระของเธอมั้ย ไม่ต้องไป แล้วเราก็กลับบ้านไปถึงบ้านก็บอกแม่ว่า แม่ครูไม่ให้เป็น แล้วแม่เราก็บอกว่าเดี๋ยวแม่ไปขอให้อีกหลังเสร็จงาน พอวันงานจบ มันจะจบก่อนเที่ยงค่ะ เราเลยแต่งตัวไปโรงเรียน พอไปถึงโรงเรียนแม่เราก็พูดให้ค่ะ ครูก็ตอบรับดีไม่มีอารมณ์โกรธใดๆ พอแม่กลับครูคนนั้นด่าเราเป็นชุดเลยค่ะ เช่น (ขอพิมพ์คำอีสานนะคะ ) อยากเอาผัวแต่ไวปานนั้นเบาะ เคียวคักเนาะ แล้วก็อีกสารพัดเลยค่ะ แล้วครูก็ประกาศว่าใครเป็นเพื่อนเจ้าสาวอีก มีเรื่องกับครูแน่ ตอนนั้นเราอายมากค่ะ ไม่กล้าพูดให้ใครฟังเลย แล้วช่วงปลายเทอม ได้ไปบ้านครูคนนั้นค่ะ ซึ่งอยู่อีกหมู่บ้านหนึ่ง ที่อยู่ใกล้กันค่ะ แล้วได้เจอลูกสาวครูคนนั้นค่ะ ดูเหมือนเธอสติไม่ดีค่ะ แล้วเราคิดเองว่าเพิ่นอาจจะสติไม่ดีเพราะผิดหวังเรื่องความรักรึป่าว 

ปล.ช่วงป.5 ครูคนนั้นก็ลาออกจากการเป็นครูค่ะ ตอนนี้อยู่ ม.6 แล้วค่ะ