หวัดดี เราชื่อฟ้านะ คือในอดีตตอนที่เรายังเรียนอยู่มัธยมต้นเราเคยโดนบลู'ลี่ เราโดนหนักมากเราโดนเกือบ
เเทบจะทุกวัน พอเราโดนหนักเข้าจนเราร้องไห้ เอาจริงป่ะตอนนั้นคือไม่ได้อยากจะบอกครูที่ปรึกษาเลยเพราะเราคิดว่าเราทนได้ เดี๋ยวเราก็จบเเล้ว เเต่สุดท้ายครูก็เข้ามาเห็นเเต่ครูก็ไม่ได้ทำอะไรมากทำเเค่ตักเตือนเเละให้เขามาขอโทษเรา ตอนนั้นเราก็รู้สึกโอเคร ขึ้นมานิดหนึ่งเเต่พอหลังจากนั้นเราโดนหนักกว่าเดิมมากอะ ตอนนั้นเรามีความคิดว่าเราจะอยู่ไปทำไมว่ะ ตอนนั้นเรารู้เว้ยว่ายังมีพ่อแม่ยังมีคนที่รักเราเเต่มันไม่ไหวจริงๆ รู้ไหมเราโดนอะไรบ้างโดนบลู'ลี่ดวงตาเเละหุ่น คือเราเป็นคนตาเล็ก หรือเรียกง่ายๆคือตี่นั้นเเหละ เเล้วคือพ่อเราเป็นคนรูปร่างใหญ่เราจึงมีรูปร่างไปค่อนข้างใหญ่ พวกเขาพูดเกือบเเทบทุกวันว่า อีตี่อีตอีตาตี่ ตี่ๆ เเล้วคือพูดเสียงดังมากอะ ส่วนรูปร่าง มีวันหนึ่ง กำลังดูคะเเนนสอบ เขาพูดกับเราเลยว่า ''ฟ้าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายว่ะตัวใหญ่ชิปหาย'' คือเเบบคำพูดพวกนั้น มันยังอยู่ในความจำอยู่ในใจเราตลอดเวลาพอเรานึกถึง เรื่องราวในตอนนั้น เรารู้สึกอยากจะร้องไห้ทุกที เราคิดอยู่ทุกวันนะว่าถ้าไม่มี
การบลู'ลี่ เราในตอนนั้นจะมีความสุขในรั้วมัธยมต้นเเค่ไหน เราจะมีความมั่นใจมากกว่านี้ไหม เราจะมีความกล้าเเสดงออกมากกว่านี้ไหม คือเรารู้สึกเเย่จริงๆในช่วงเวลานั้น เเต่เราก็พยายามลืมเเล้วนะเเต่มันลืมไม่ลงจริงๆ เราอยากรู้จังว่าทำไมต้องมาบลู'ลี่เราด้วยเราผิดมากขนาดนั้นเลยหรือที่เราเกิดมาเป็นเเบบนี้ เราผิดขนานนั้นเลยหรอ
ทำไมถึงต้องบลูลี่เราด้วย ?
เเทบจะทุกวัน พอเราโดนหนักเข้าจนเราร้องไห้ เอาจริงป่ะตอนนั้นคือไม่ได้อยากจะบอกครูที่ปรึกษาเลยเพราะเราคิดว่าเราทนได้ เดี๋ยวเราก็จบเเล้ว เเต่สุดท้ายครูก็เข้ามาเห็นเเต่ครูก็ไม่ได้ทำอะไรมากทำเเค่ตักเตือนเเละให้เขามาขอโทษเรา ตอนนั้นเราก็รู้สึกโอเคร ขึ้นมานิดหนึ่งเเต่พอหลังจากนั้นเราโดนหนักกว่าเดิมมากอะ ตอนนั้นเรามีความคิดว่าเราจะอยู่ไปทำไมว่ะ ตอนนั้นเรารู้เว้ยว่ายังมีพ่อแม่ยังมีคนที่รักเราเเต่มันไม่ไหวจริงๆ รู้ไหมเราโดนอะไรบ้างโดนบลู'ลี่ดวงตาเเละหุ่น คือเราเป็นคนตาเล็ก หรือเรียกง่ายๆคือตี่นั้นเเหละ เเล้วคือพ่อเราเป็นคนรูปร่างใหญ่เราจึงมีรูปร่างไปค่อนข้างใหญ่ พวกเขาพูดเกือบเเทบทุกวันว่า อีตี่อีตอีตาตี่ ตี่ๆ เเล้วคือพูดเสียงดังมากอะ ส่วนรูปร่าง มีวันหนึ่ง กำลังดูคะเเนนสอบ เขาพูดกับเราเลยว่า ''ฟ้าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายว่ะตัวใหญ่ชิปหาย'' คือเเบบคำพูดพวกนั้น มันยังอยู่ในความจำอยู่ในใจเราตลอดเวลาพอเรานึกถึง เรื่องราวในตอนนั้น เรารู้สึกอยากจะร้องไห้ทุกที เราคิดอยู่ทุกวันนะว่าถ้าไม่มี
การบลู'ลี่ เราในตอนนั้นจะมีความสุขในรั้วมัธยมต้นเเค่ไหน เราจะมีความมั่นใจมากกว่านี้ไหม เราจะมีความกล้าเเสดงออกมากกว่านี้ไหม คือเรารู้สึกเเย่จริงๆในช่วงเวลานั้น เเต่เราก็พยายามลืมเเล้วนะเเต่มันลืมไม่ลงจริงๆ เราอยากรู้จังว่าทำไมต้องมาบลู'ลี่เราด้วยเราผิดมากขนาดนั้นเลยหรือที่เราเกิดมาเป็นเเบบนี้ เราผิดขนานนั้นเลยหรอ