จนกระทั่งขึ้นมหาลัยมาเรียนก็ไม่สนใจ เข้ากับเพื่อนใหม่ที่มหาลัยก็ไม่ค่อยได้ กิจกรรมก็ไม่ค่อยเข้า เพื่อนเข้าก็สนิทกันไปไหนต่อไหนเเล้ว เรียนออนไลน์ไปเเบบงงๆ มัวเเต่ติดเกมส์ (อยากเคาะหัวตัวเองจริงๆ) กลุ่มนัดเจอกันก็อึดอัด ไม่ค่อยเป็นตัวเอง เกาะตามๆไป เเอบทุกข์อยู่นะ จนอยู่ดีๆเวลามันมาที่ปี2เเล้ว เริ่มมีความเปลี่ยนเเปลงเยอะ เปลี่ยนจากonlineมาเป็นon-siteเต็มตัว เริ่มทําตัวเองให้คลู ไปพยายามสนิทกับเพื่อนกลุ่มเดิมเเต่ก็ไม่สําเร็จผล เลยเริ่มมีความคิดเป็นของตัวเอง เปลี่ยนมุมมองเรื่องเพื่อน ได้ไปสนิทกับเพื่อนใหม่ เเละคุยเรื่องที่ชอบหรือไม่ชอบ ได้มาเรียนคณะนี้เพราะอะไร คือเห็นคําตอบเพื่อนเเล้วก็รู้สึกเรายังมีทางเลือก ถ้าอยากไปเรียนอะไร เลยเริ่มไม่ได้ไปเรียนด้วยเเละเริ่มไปไหนมาไหนกับพี่ชายคนกลางเเทนละ(ปกติครอบครัวไม่ได้สนิทกัน เลี้ยงดูพี่กับน้องให้ห่างกัน เเละเเม่ก็ไม่ชอบพี่เพราะพี่คนนี้เขาไม่จบมปลาย เคยติดยา ไม่มีงานทํา ชอบเที่ยว ติดเพื่อนด้วย) มีเรื่องที่ยังฝั่งใจหนักมากตั้งเเต่เด็กกับเเม่อีกก็มีเกี่ยวกับพ่อด้วย เลยไปเเลกเปลี่ยนมุมมองกับพี่ ก็เห็นว่าชีวิตพี่ก็รันทนมากช่วงที่โตมา เเละก็ช็อกที่ได้รู้ความจริง จนต้องทะเลาะกับเเม่(ทําไมถึงทําเเบบนั้น ทําไมถึงต้องโกหก ทําไมถึงเกลียดพี่ชายเราอะไรขนาดนี้) เเม่ก็คิดว่าเราเสียคนเเล้วที่ไปอยู่กับพี่ ก็ทะเลาะกันจนบ้านเเตกไปเดือนนึง รู้สึกเหมือนตกนรกเลย เเม่ก็ทิ้งบ้าน เราก็อยู่กับพี่ชายเเละเพื่อนพี่ผญ. ไม่มีเงินอีก เลยประหยัดกันอยู่ ก็ญาติเป็นคนกลางคุยให้ ว่าเราต้องอยู่กับเเม่นะ ไปคุยกัน ประบความเข้าใจที่ต่างจังหวัดเราก็ยังไม่เชื่อใจเเม่อยู่เพราะเเม่ปิดบังเราเรื่องสําคัญในอดีต พูดกับเราอย่างนี้กับญาติก็อีกอย่างเเต่ก็ต้องคุยให้กลับมาอยู่ด้วยกันเพราะอยู่ในบ้านกันเองกับพี่ชายเเละไม่มีเงินด้วยมันก็อยู่กันลําบากเเล้ว กลับมาอยู่บ้านมีเงินเเล้วก็ ก็เลือกๆไปด้วยว่าจะซิ่วไปเรียนอะไร ก็คิดว่าจิตวิทยาเพราะไม่อยากให้ใครมีจุดจบเเบบพ่อเราเเละก็ติดดูนักจิทยาคนนึงในยูทูปร์ว่าชีวิตที่รู้สึกเเย่เเละทรมาน เราจะเเก้ยังไง อะไรคือสิ่งสําคัญในชีวิตจริงๆ ก็ดูเพิ่มอีกเพราะเราอยากเเก้ปัญหาครอบครัวจริงๆ อยากให้ครอบครัวอยู่ด้วยกันด้วยดี รู้สึกได้เเรงบันดาลใจ ก็คิดว่าอยากเป็น มีอีกเรื่องคือไปชอบเพื่อนพี่ชายมากที่ชอบเพราะตอนที่เเม่ทิ้งเราไป ก็เหมือนคุยด้วยกันบ่อย เปิดใจจนชอบไปจนไม่รู้ตัว พี่จับได้เลยทะเลากัน เเต่ก็กลับมาคุยอีกเรื่อยๆ ก็ทะเลาะหนักขึ้นเรื่อยๆ จนจะมีเรื่องชกต่อยอยู่เเล้ว เเม่รู้เรื่องก็กลับมาเคลียร์ให้สุดท้ายก็ต้องเลิกรากับคนที่ชอบ เเละมีเรื่องอะไรผมก็ได้เปิดใจกับเเม่เเล้วว่าเจ็บมากที่อยู่ดีๆเเม่ก็ทิ้งบ้าน ไปพูดอยู่นู้นอย่างนี้กับญาติเรื่องผม ได้ปรับความเข้าใจใหม่กับทั้งบ้านด้วย ส่วนผมก็นิสัยเปลี่ยนไปเยอะ มีชีวิตชีวา ติดเเค่ไม่ได้คุยกับพี่คนกลางเเล้วเพราะด่ากันหนักมาก ไม่รู้ว่าจะกลับมาคุยยังไงกัน เเม่ก็เล่าให้ฟังด้วยว่าพ่อเขาจิงๆจริงยอมทํางานอยู่ที่ไทยเพราะรักเรา หาเงินมาให้เรา ว่าทั้งที่รู้ว่าสังคมงานที่พ่อมันลอบกัดเขาขนาดนั้น ผมก็คิดว่าผิดที่เขารักงานเกินจนตัวเองไม่เหลืออะไร ไม่มีเวลาให้เเม่เเละผมจนทะเลาะกันบ้าง ผมก็รู้สึกว่าจิตวิทยานี่เฉยๆไปเลยเห็นพ่อที่เสียสละขนาดนี้ ผมก็เลยคิดว่าทํางานดีๆเลี้ยงดูครอบครัวก็เป็นเป้าหมายได้เหมือนกัน เลยทําให้ไม่มั่นใจว่าจะเป็นอะไรดี เเม่พาไปเที่ยวเเก้เครียดจากที่ผ่านมา กลับมาเลยไปอ่านหนังสือเตรียมสอบเข้าวิศวะกลอินเตอร์เพราะดูๆไปรู้สึกน่าจะใช่ เเต่อ่านหนังสือเตรียมมาสักพักเเต่ก็ไม่ใช่อีก เลยย้อนมาดูอาชีพที่น่าเรียน ความถนัดตัวเองเเต่อยู่ดีๆ กําลังจะเรียนปี3เเล้ว ยังตัดขาดกับเเม่ไม่ได้ว่าจะซิ่วหรือไม่ซิ่ว กังวลมากๆ กังวลมาหลายวัน ความคิดตันหมด คณะเดิมเรียนก็เกรดเเย่มีเอฟหลายตัว จบไปไม่รู้จะได้งานที่โอเครรึเปล่าเรียนก็รู้สึกงั้นๆ กว่าจะจบก็ปี6เเต่เเม่เชียร์อยากให้เรียนให้จบให้มีวุฒิ ก็กดดันเราว่าถ้าจบตรีมันสบาย หางานง่าย หรือว่าซิ่วไปสอบหมอ เเต่ก็จะจบช้ากว่าคนอื่นไปหลายปีเเละเสี่ยงสอบไม่ติดอีก ส่วนตัวรู้สึกจบมาเเล้วมันรับได้ถ้าทํางานสายนี้เหมือนสานความฝันวัยเด็กเเต่เเม่ก็ไม่ค่อยโอเคร(เพราะเขาเคยเห็นเราเคยขี้เกียจมากๆ เรียนหมอไม่ไหวหรอก ก็ถามว่าไม่อายหรออายุเยอะกว่าเขาไปเรียน กว่าจะได้เรียนคนอื่นก็มีอาชีพหมดเเล้ว) ต้องตัดสินใจว่าอยากเรียนอะไรก่อนจะเสียเวลาไปอีก ตอนนี้ตั้งใจกว่าเเต่ก่อนมาก อยากมีอนาคตที่ดีเเละทางที่มั่นใจได้ เเต่ยังไม่รู้ความต้องการเเบบ100% รู้สึกทางไหนก็เป็นไปได้ ลึกๆก็อยากค้นหาตัวเองให้นานกว่านี้