การมีน้ำใจของฉันบ้างที่ก็ไม่มีประโยชน์ เพราะเราเคยใจดีกับพวกกลุ่มหนึ่งที่เคยคิดว่าเป็นเพื่อนกันตั้งแต่อนุบาล บ้างครั้งอยากกินของเรา เราก็แบ่งให้ บ้างครั้งบอกให้ช่วยทำงานหน่อย เราก็ช่วย แล้วสิ่งที่ได้กลับมานะเหรอ คือการแยกเราออกจากกลุ่มเพื่อนที่เคยสนิทก็ตีตัวออกห่าง พอเราไปเล่นกับพวกผู้ชายที่เป็นญาติก็หาว่าเราร่าน อยากเล่นแต่กับผู้ชายบ้างละ คันเนื้อคันตัวบ้างละ บ้างครั้งก็หาว่าลอกข้อสอบบ้างละ สาดน้ำเราบ้างละ หาว่าเราบอกครูบ้างละทั้งๆที่เรายังไม่เคยพูดกับครูเลยด้วยซ้ำ.. แล้วยังงี้เราต้องมีน้ำใจให้ด้วยเหรอแล้วพอมีน้ำใจกับพวกน้ันไปเรื่อย มันก็คิดว่าเราเชื่อฟัง บอกอะไรว่าให้ทำก็ต้องทำพอไม่ทำตามก็ชักสีหน้าใส่เรา พอวันต่อมาก็ไม่ค่อยมีใครพูดกับเราเลย ขนาดปัจจุบันพวกนั้นก็ยังไม่ค่อยเปลี่ยนนิสัยเลย ยังคิดว่าตัวเองเป็นใหญ่ จะพูดอะไรก็ต้องฟัง แล้วคิดเหรอว่าเราควรจะมีน้ำใจหรือให้น้ำใจกับพวกนั้น 

แล้วเพื่อนๆทุกคนที่อ่านอยู่คิดเห็นกันยังไง เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ไหม แล้วจัดการกับปัญหาอย่างงั้นยังไง