- ฉากเปิดเรื่องภาพโฟกัสไปที่ตัวนางเอกทำงานเป็นผู้เชี่ยวชาญให้คำปรึกษาด้านการขายกำลังพูดคุยกับลูกค้าผ่านทาง VDO Calls ด้วยการแสดงแบบละครไทยบ้านเราจากนั้นภาพก็เลื่อนไปที่นางเอกคุยกับหัวหน้าของเธอเรื่องที่ถูกลูกค้าที่เธอคุยไปร้องทุกข์ว่าเธอต่อว่าเขาเสีย ๆ หาย ๆ ด้วยอะไรก็ไม่ทราบต่อมามีเหตุให้เธอต้องเดินไปในโรงพยาบาลแล้วก็ได้พบกับพี่ทั้ง 3 ของเธออีกครั้งหลังจากที่ไม่ได้พบกันมานานเพื่อจัดการธุระงานศพพ่อของเธอและสะสางปมที่ค้างคาใจกับพี่ ๆ ของเธอที่มีมรดกพินัยกรรมเข้ามาเกี่ยวข้อง คือ ทั้งเรื่องจะเล่า 2 ส่วนระหว่าง Part การทำงานของนางเอก และ Part ที่บ้านกับพี่ ๆ ของนางเอก แล้วจะแบ่ง Story ย่อย ๆ ของพี่ ๆ ที่เหลือว่ามีปมอะไรที่ค้างคาใจอยู่โดยมีนางเอกเข้ามาจัดการช่วยเหลือพร้อมกับวุ่นวายเรื่องของแต่ละคนไปด้วย

- ที่จริงเนื้อเรื่องธรรมดานี้มันมีบริบทในสังคมที่สะท้อนความจริงจังให้ตัวละครแต่ละคนแสดงความรู้สึกออกมาได้เยอะแยะแต่เหมือนผู้กำกับไม่เลือกนำเสนอซะเท่าไหร่ กลับปล่อยให้บรรยากาศสีสดใสชวนอบอุ่นหัวใจกลบอารมณ์ตึงเครียดให้ทำหน้าที่เล่าเรื่องแทน เวลาจะจับ Details อะไรสักอย่างค่อนข้างจะลำบากเอาการ ซึ่งต่างจากหนังฝั่งยุโรปหรืออเมริกาที่พอจะสัมผัสเป็นชิ้นเป็นอันได้หน่อย บวกกับการไม่แสดงความรู้สึกตรง ๆ ของตัวละครแต่ละคนโทนอารมณ์ที่ควรจะรุนแรงก็ไม่หรือจะมีเฮฮาก็ไม่อีกจึงมีแต่ความคลุมเครือเต็มไปหมด ถ้าเน้นไปทางอารมณ์หดหู่ขยี้แรง ๆ จะน่าสนใจกว่านี้

- ขณะดูเราคาดเดาไม่ค่อยได้ว่าแต่ละคนรู้สึกอย่างไรก็เหมือนเป็นการสะสมปัญหาไปทีละนิด ด้วยความห่างบ้านมานานบวกกับความอีโก้สุดโต่งของนางเอกที่คิดอะไรทำอะไรต้องเด็ดขาดแถมมีโปรไฟล์ดีกว่าพี่ ๆ ยิ่งเป็นช่องทางให้เกิดการปะทะอารมณ์ระหว่างตัวนางเอกกับพี่ ๆ อยู่บ่อยครั้ง ถึงแม้ตัวนางเอกจะชอบวางอำนาจ เจ้ากี้เจ้าการชีวิตพี่ ๆ ที่ยังทำตัวเป็นเด็กน้อยไม่ยอมโตจนเกิดความรำคาญขึ้นจนบ่นออกมาว่าตกลงเป็นน้องกู หรือแม่กูกันแน่วะ จู้จี้จุกจิกเก่งชิปหาย แต่ก็เข้าใจเหตุผลในส่วนนี้เพราะต้นเรื่องก็ได้เกริ่นไว้ต้นเรื่องว่าลักษณะนิสัยของนางเป็นอย่างไรก็พอจะเข้าใจได้ไม่ยาก 

- ระยะเวลา 1 ชั่วโมง 22 นาทีถือว่าผ่านไปค่อนข้างเร็ว แม้ความเอื่อยของบรรยากาศปลอดโปร่งไร้พิษภัยมีส่วนทำให้การเดินเรื่องไหลไปตามทางของมันอย่างไม่เร่งรีบตามสไตล์หนังญี่ปุ่นที่เราคุ้นเคยกันอยู่ ในระหว่างทางก็มี Details ปรากฎขึ้นมาให้เราคว้าเอาไว้ทีละนิดทั้งที่จำเป็นและไม่จำเป็นปะปนกันไป เช่น พี่ชายคนแรกกับพี่สาวคนรองดูแลกิจการครอบครัวอย่างร้านชำ ส่วนพี่ชายคนที่ 3 ก็ยังว่างงานอยู่ รวมถึงเป้าหมายในวันข้างหน้าว่าชีวิตจะเป็นอย่างไร ตัวนางเอกถึงขั้นกำหนดเป้าหมาย วางแผนตาม Step ทำอย่างไรต่อไปนุ้นนี้ สวนทางกับพี่ ๆ ที่เหลือที่ยังใช้ชีวิตอยู่กับปัจจุบัน ไม่ได้มีความทะเยอทะยานเหมือนกับนางเอก ซึ่งตรงนี้เป็น Keywords สำคัญที่น่าคิดมาก ๆ

- สรุป ไม่ได้ประทับใจที่สุดแต่ชอบตรงที่หนังจี้จุดเราให้รู้สึกหัวชาเป็นระยะ ดูไปก็ย้อนมองตนเองถึงตัวละครคนนึงที่สถานะของความ Loser ไม่ต่างอะไรกับเราเลยแอบสะเทือนใจลึก ๆ ถึงการตั้งคำถามของการผู้ใหญ่ในปัจจุบันที่ไม่ง่ายอย่างที่คิด อีกทั้งเป็นหนังที่ดูง่ายแต่ไม่ได้ตามใจคนดูทุกคนนัก ส่วนนึงคือวัฒนธรรมบางอย่างของญี่ปุ่นที่ละเอียดซับซ้อนเกินกว่าคนต่างชาติอย่างเราจะเข้าใจ แต่ละฉากก็ตัดฉากนึงไปอีกฉากนึงโดยคนดูไม่ทันได้เสพ Moment ขณะนั้นให้เสร็จแน่นอนว่าการเรียงเนื้อเรื่องเป็นทางเดียวกันก็เห็นรอยขรุขระตามทางจนรู้สึกขาดช่วงตอนอย่างชัดเจน แล้วตัวละครแต่ละคนก็ไม่แสดงความรู้สึกตรง ๆ  งึก ๆ งัก ๆ มีอะไรติดอยู่ในลำคอก็ยิ่งอึดอัดเข้าไปใหญ่ ยังดีที่ช่วงท้ายตัวละครแต่ละคนต่างลดอีโก้ลงเพื่อร่วมกันเคลียร์ปัญหาร่วมกัน ซึ่งก็รู้อยู่ว่าจะจบลงแบบไหน แต่ก็นั่นแหล่ะสไตล์ความเป็นหนังอินดี้ที่เข้าถึงยากไปนิดดีที่สุดคือปล่อยให้คนดูเก็บไปคิดเอาเอง ซึ่งเวลาดูก็ต้องใช้วิจารณญาณเข้ามาช่วยเช่นกัน 
- ต่อให้เราหวังดีแค่ไหน ก็ต้องเข้าใจและเคารพการตัดสินใจของเขาด้วยว่าเขาต้องการจะเป็นในสิ่งที่เราอยากให้เป็นหรือไม่ ท้ายที่สุดคนเราก็ต้องเติบโตไปใช้ชีวิตตามทางของตนเองอยู่ดี เกียรติยศ ชื่อเสียงจะมีค่าอะไรถ้าไม่มีใครร่วมยินดีกับเรา ยังไงความเป็นพี่น้องก็คงอยู่เช่นเคย
ขอขอบคุณผู้อ่านทุกท่านครับ เมื่อได้อ่านแล้ว สามารถกด Like กด Share บทความของผม และ ติดตามช่องทาง Facebook : EM Pascal เพื่อเป็นกำลังใจในการรีวิวครั้งต่อไป ขอบคุณครับ