เราแค่อยากระบาย เพราะเรารู้สึกว่าอดกับการทำงานมา15ปีแล้ว แต่ก็ต้องทำต่อไป เราเคยมีทั้งขี้เกียจและขยันแต่คนส่วนมากที่อยู่ด้วยกันมักบอกขยัน แต่เวลาขี้เกียจก็มี แต่เวลาทำอะไรเปนชิ้นเปนอันสิ่งที่ทำมักถูกมองว่าคนอื่นทำทั้งๆที่เห็นกับตาว่าเราทำ แต่หัวหน้าไปบอกคนอื่นว่าเพื่อนเราทำ แต่เวลาผิดทำไมต้องเปนเราด้วยทั้งๆที่ไม่รู้เรื่องเลยอาจจะเปนเรื่องเล็กๆนะเราคิดบวกเสมอว่า ถ้าเราทำไปอยู่ที่ก็คือทำได้ แต่ปัญหาชีวิตคือการทำอะไรก็ไม่ขึ้นมีบ้านนะ มีคนเช่าแต่หนี้สิ้นเยอะขึ้น ทั้งเราทั้งแฟนทำอะไรก็ไม่ขึ้นเราแค่สงสารลูกกับแฟน ถ้าหากเราตายลูกจะได้เงินประกันเรารู้สึกว่าเรามีประโยชน์ขึ้นเยอะเลย เราเปนไม่มีบุญเลยนะ พ่อแม่ไม่เคยเหนหน้าญาติพี่น้องไม่เคยอยู่รวมกับเค้า แต่เราคิดเสมอว่าเราจะสู้ไปเรื่อยๆ แต่นั้นแหละอะไรจะไปสู้เวรกรรมได้ เมื่อตอนเราอายุ16-17เราเคยขโมยเงินคนที่ทำงานและเข้าของร้าน เราไม่อยากให้เวรกรรมไปตกกับลูกกับแฟน ทั้งหมดที่เล่ามาเรามีกินมีใช้นะแต่ต้องยืมเค้ามา เราเลยคิดอีกแบบคือเรายังไม่ลำบากกว่าคนที่พิการแต่แค่น้อยใจโชคชะตาของเรา มีบุญเหมือนกรรมบัง