"ทำไม ... ทำไมพระเลขาฯถึงทราบละครับ"
จินตหรายิ้ม "อย่างน้อย เธอก็ไม่ใช่ฆาตกรปากแข็ง นั่งลงคุยกันดีกว่า"
พอทั้งสองนั่งเรียบร้อย จินตหราก็เล่าข้อสันนิษฐานของเฟอดินานและกาเร็ตให้เขาฟัง
"ตกลงมันเป็นอย่างงั้นมั้ย"
เขานิ่งไปนิดนึงก่อนจะตอบว่า "ครับ มันทำนองนั้น"
"ตกลงมันคือเรื่องการบันดาลโทสะ"
"ครับผม ผมรักเขามาก ไม่อยากให้เขาตายหรอกครับ
เพียงแต่ว่าตอนนั้น เขายั่วโมโหผมมาก"
จินตหราเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะพูดว่า "ที่ฉันรู้ว่าเป็นนายเพราะลิปติกสีเนื้อ
ที่นายใช้ทาปกปิดแผลที่มุมปาก ฉันรู้ว่ามันเนียนมาก ถ้าไม่สังเกตจริง ๆ
จะไม่มีวันรู้ แต่บังเอิญ ฉันเคยขายสินค้าแบบนี้และฉันเชี่ยวชาญการแต่งหน้าปกปิด
แบบนี้มาก ทำให้ฉันรู้ว่าเธอมีพิรุธ"
เขาก้มหน้าและเงียบไปก่อนที่จะเงยหน้าและถามว่า
"พระเลขาฯจะส่งผมให้ตำรวจไหมครับ"
จินตหรามีสีหน้าลำบากใจ

"ฉันเองอยากให้วิลล่าวนาลัยเข้าสู่ความปกติให้เร็วที่สุด
มันจะดีสำหรับทุกคน สรุปว่าฉันจะให้โอกาสเธอ จะไม่ส่งเธอให้กับตำรวจ
ฉันจะหาแพะ แต่แพะก็จะไม่เดือดร้อนสำหรับกรณีนี้
แพะน่าจะสุขสบายด้วยซ้ำไป สำหรับเธอจงสำนึกผิดซะ
และสวดอวยพรให้จิมมี่ไปสู่ภพภูมิที่ดี ฉันขอแค่นั้นสำหรับเธอ
หลังจากนั้น ก็ขอให้ทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอทำได้ไหม"
"ทำได้ครับผม"
"เฟอดินานมีแผนจะส่งเธอทั้งหมดไปตรวจร่างกายที่มหาเวหนในวันพรุ่งนี้
ฉันยังยั้งเขาไม่ได้ แต่ฉันจะเล่าทุกอย่างให้ภันดรรู้ ฉันว่าเขาเป็นคนที่เข้าใจอะไร
ได้ไม่ยาก ตอนนี้ ถ้าตำรวจให้พวกนายทำอะไร พวกนายก็ทำไปก่อน
ทางฉันจะไปแจ้งกาเร็ตว่าฉันพบเบาะแสแล้ว นายเข้าใจในสิ่งที่ฉัน
พูดมาทั้งหมดไหม"
"เข้าใจครับ"
"นายไปได้แล้ว และขอให้ทำตัวให้ปกติที่สุดเท่าที่นายจะทำได้"

ระหว่างนั้น ทางการได้ประกาศว่านายพลรามัญ นายทหารแห่งภาคเหนือ
เสียชีวิตแล้ว เหตุมาจากอาการหัวใจวาย ทางทหารอีก 3 ฝ่ายที่เหลือ
จะต้องประชุมกันเพื่อคัดเลือกนายพลคนใหม่ที่จะมาทำหน้าที่แทนนายพลรามัญ
การแต่งตั้งนายพลคนใหม่อย่างเป็นทางการจะจัดให้มีขึ้น ณ สนามกีฬาแห่งชาติโสฬส
ซึ่งถือเป็นพิธีที่ยิ่งใหญ่และมีเกียรติยศสูงสุด ซึ่งประเทศโสฬสไม่เคยมีพิธีทำนองนี้
มาเป็นเวลา 10 ปีแล้ว

จินตหราได้นัดบัลทาซาร์และเยอบีร่ามาคุยกันที่ห้องรับรองเล็กของอาคารบัวบาน
"คิดว่าคงได้ข่าวการเสียชีวิตของจิมมี่แล้ว ความคืบหน้าตอนนี้ ทางตำรวจสงสัย
หลายคนเหมือนกัน คนหนึ่งคือบัลทาซาร์ พี่เลยคิดว่าช่วงเวลาแบบนี้ บัลทาซาร์
น่าจะพาเยอบีร่าไปพบครอบครัวที่สวีเดน ไปให้ไกล ๆ จากที่นี่ไว้ก่อน จะได้ปลอดภัย
เรื่องตั๋วเครื่องบินและเงินติดตัว เดี๋ยวพี่จะจัดการให้อย่างดี ตกลงตามนี้นะคะ"

ผ่านไปสองวัน จินตหราได้เรียกประชุมเฉพาะหัวหน้างานฝ่ายต่าง ๆ ของวิลล่าวนาลัย
"จากเหตุการณ์โศกสลดที่เกิดขึ้น ตอนนี้สถานการณ์เริ่มคลี่คลายแล้ว
เพียงแต่ว่าในหลายส่วนจำต้องเป็นความลับ เพราะอาจมีผลกระทบต่อความสัมพันธ์
ระหว่างประเทศ เพราะฉะนั้น ฉันไม่อยากให้มีใครในวิลล่าวนาลัยเข้าใจผิดและ
กล่าวอะไรไปอย่างมั่วซั่ว ฉันเข้าใจว่าเหตุการณ์ทำนองนี้จะทำให้พวกเราเสียขวัญพอสมควร
ฉันคิดว่าพวกเราควรได้รับค่าทำขวัญคนละ 15000 จะได้ไม่เสียขวัญกันอีกต่อไป
หลังจากนี้ขอให้วิลล่าวนาลัยกลับสู่ภาวะปกตินะคะ"

แต่สำหรับชายหนุ่มทั้ง 9 คน พวกเขายังตกอยู่ในฝันร้าย
"กูสงสารจังโก้มาก ๆ เลย มันคงเสียใจมากที่จิมมี่มาจากไป" หงสาได้กล่าวขึ้นก่อน
"กูว่าที่พี่จินตหราพูดทำนองว่าฆาตกรคือบัลทาซาร์อ่ะ มันไม่จริง" สวิสพูดขึ้น
"อ้าว แล้วฆาตกรคือใครอ่ะ" โจโฉถามด้วยความสงสัย
สวิสกล่าวว่า "ก็ในกลุ่มพวกเรา 9 คนไง ตราบใดที่ตำรวจยังจับฆาตกรตัวจริงไม่ได้
ทุกคนก็มีสิทธิที่จะเป็นฆาตกรได้พอ ๆ กัน"
"แล้วตอนนี้มืงสงสัยใคร" โจถามขึ้น
"จะมาไล่ถามกันแบบนี้เลยเหรอ" ลำพองออกความเห็น
"ถ้าไม่ถาม แล้วจะรู้ได้ไงว่าใครคือฆาตกร" โจ้ให้ความเห็น
เจมส์พยายามจะหาบทสรุป "เอางี้มั้ย กูให้เวลาทุกคนประมาณสามถึงสี่วัน
ลองไปนั่งคิดทบทวนดี ๆ แล้วเรามาโหวตกันว่าใครคือฆาตกร
กูอยากรู้ว่าในกลุ่มพวกเรากันเอง พวกเราสงสัยใครมากที่สุด"
.....................................................................................
ณ แดนนรกที่อากันดา สันติภพอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า
ถูกใส่กุญแจมือไพล่หลัง เขากำลังนั่งพักหลังจากถูกพวกทาส
จับไปเตะต่อยระบายเครียดอยู่พักนึง ตอนนี้เขาเหมือนสัตว์จริง ๆ
สัตว์เพศผู้ที่ไม่มีอิสรภาพ สัตว์ที่พวกทาสจะจับไปกระทำย่ำยียังไงก็ได้
เมื่อไหร่ก็ได้ ตอนว่าง เขาอยากจะพักให้ได้นานที่สุด
แต่สัตว์อย่างเขา อาจไม่มีเวลาพักเลยก็ได้
ตอนนี้พวกทาสกลุ่มนึงเดินมาทางเขา แล้วจับเขาไปอีกทางหนึ่ง
"วันนี้พวกกูอยากจัดแจกันว่ะ" พูดจบ พวกนั้นช่วยกันลูบหัวนมเขาเพื่อให้องคชาติแข็งขึ้น
พอแข็งจนได้ที่ก็เอาพวกกิ่งไม้เล็ก ๆ หรือก้านพืชที่เล็ก ๆ มาแทงลงไปที่หัวองคชาติ
แผลที่เกิดจากการที่เดวิดใช้เครื่องช็อตไฟฟ้ามาช็อตตรงหัวองคชาติยังไม่ทันจางหาย
การเอาก้านหลาย ๆ อย่างมาแทงที่หัวองคชาติทำให้สินติภพเจ็บปวดทรมานมากยิ่งขึ้น

หลังจากนั้น จึงพาเข้าที่ร่ม พวกมันดึงก้านต่าง ๆ จากหัวองคชาติออก
แต่ทรมานต่อด้วยการหยดน้ำตาเทียนลงไปตรงส่วนหัวนั้น
"เอาเลย เอาให้มิดเลย" พวกมันส่งเสียงเชียร์กันใหญ่โดยไม่สนใจว่าสันติภพจะทุกข์ทรมาน
ขนาดไหน สำหรับสันติภพ ที่นี่คือแดนนรกที่แท้จริง
........................................................................
เพียวเพียวเดินทางมาถึงโชนหนานสุริเยนทร์ เธองง ๆ กับรูปแบบการจราจรของที่นี่
ระหว่างเดินหารถ เธอเกือบจะล้ม โชคดีที่มีชายหนุ่มคนหนึ่งมาช่วยไว้
"เป็นอะไรมากรึเปล่าครับ เจ็บตรงไหนไหม"
"ไม่เป็นไรค่ะ แค่เกือบล้มเท่านั้น ขอบคุณมากนะคะที่เข้ามาช่วยดึงไว้"
"ไม่เป็นไรครับ คุณไม่ใช่คนแถวนี้นี่"
"ค่ะ ฉันมาไกล ฉันเดินทางมาจากหงสาสัตยาค่ะ จังหวัดทางภาคเหนือของโสฬส"
"มาไกลจังครับ มาติดต่อธุรกิจเหรอครับ"
"เออ ไม่ใช่ค่ะ คือฉันจะมาเตรียมตัวเพื่อสมัครนางสนมค่ะ"
"อืม เหมือนน้องสาวผมเลยครับ เรามาจากจังหวัดทางเหนือของโชกุนโพที่ชื่อ
โพสรวงวัสสะ น้องผมอยากจะมาสมัครเป็นนางสนมมาก ห้ามเท่าไหร่ก็ไม่ฟัง
ทางบ้านเลยตามใจ"
"แล้วน้องคุณอยู่ไหนคะ"
"ไปซื้อขนมครับ เดี๋ยวคงมา"
"ค่ะ แล้วคุณชื่ออะไรคะ"
"ผมชื่อมาคัสครับ น้องสาวผมชื่อเจินเจิน โน่น มาโน่นแล้ว"
"อ้าวพี่ เจอเพื่อนเหรอคะ"
มาคัสยิ้ม "เป็นเพื่อนใหม่ครับ คุณชื่ออะไรครับ"
"เพียวเพียวค่ะ"
"ผมว่าเราไปหาร้านอาหารนั่งคุยกันดีกว่าครับ"

ไม่นานนักทั้งหมดก็มานั่งคุยกัน ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่ง
เจินเจินเป็นเด้กสาวที่น่ารัก ไว้ผมสั้น ผิวขาว แต่หน้าออกแดง ๆ 
หน้าไปทางจีนผสมเวียดนาม ส่วนมาคัส ดูหล่อคม ผิวขาว
หน้าทางจีนผสมเวียดนามเหมือนกัน เจินเจินจะตัวเล็ก
แต่พี่ชายไหล่กว้าง ดูผึ่งผาย ส่วนเพียวเพียวเป็นหญิงสาวตาคม
ผมยาว หน้าคล้ายคนจีนมาก พอสั่งอาหารเรียบร้อย เจินเจินก็เริ่มสนทนาก่อน
"เราสองคนมีคฤหาสน์หลังใหญ่ที่โพสรวงวัสสะ"
"ไม่เอาน้อง อย่าไปพูดโอ้อวดอย่างนั้น"
"น้องไม่ได้อวดนะ แค่อยากชวนเพียวเพียวไปเที่ยวที่โพสรวงวัสสะ
ที่นั้นสวยมากนะ มีแม่น้ำลำธารกว้างใหญ่ สุดลูกหูลูกตาเลย"
"แล้วถ้าได้เป็นนางสนม เจินเจินจะไม่คิดถึงที่นั่นเหรอคะ"
เจินเจินทำหน้าเศร้า "นั่นนะสิ นั่นแหละคือปัญหานึงเลยแหละ"

"ถ้าน้องห่วงที่จะต้องห่างโพสรวงวัสสะ แล้วน้องจะมาสมัครเป็นนางสนมทำไมครับ"
"นั่นคือปัญหาที่น้องจะต้องขบคิด การอยู่ที่โพสรวงวัสสะ ถึงจะสุขไปกับธรรมชาติที่สวยงาม
แต่งานที่อยากทำ เขาก็มักจะรับแต่ผู้ชาย ถ้าได้เป็นนางสนมจะดีมากตรงที่มีเงินมีทองใช้
มีที่อยู่ ไม่ต้องห่วงเรื่องปัญหาปากท้อง มีเวลาได้ทำงานที่ชอบ"
"งานที่ชอบคืองานอะไรคะ ถามได้ไหม" เพียวเพียวพูดขึ้น
"ถามได้สิ ก็งานสถาปนิกอะค่ะ เจินเจินชอบทั้งตกแต่งจริง ในสถานที่จริง แต่พวกทำแบบจำลอง
ก็ชอบค่ะ แต่งานแบบนี้ ที่โพสรวงวัสสะ ดันรับแต่ผู้ชาย เออ แล้วเพียวเพียวมาสมัครนางสนม
เพื่อจัดประสงค์อะไรคะ"
"อ้าว ทำไมไปถามอย่างนั้นครับ เสียมารยาท"
"อ้าว อยากรู้ก็ต้องถามสิคะ หนูไม่ใช่พวกชอบอมพนำแบบพี่นี่คะ"
"ถามได้ค่ะ คือเพียวเพียวอยากฝึกบุคลิกภาพและความสามารถค่ะ อยากรู้ว่าอย่างเราจะผ่านเข้ารอบไหม"
"ผ่านอยู่แล้วละค่ะ สวยขนาดนี้ ทำเอาพี่มาคัสหน้าแดงตั้งหลายรอบ"
"เจินเจิน" มาคัสทำเสียงหนัก
"ก็จริงนี่คะ จะปฏิเสธทำไม"
เพียวเพียวอดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นความน่ารักของพี่น้องคู่นี้

"แล้วคุณพักที่ไหนครับ"
"อ๋อ ฉันกะจะมาพักกับญาติค่ะ ชื่อ เออ อัศนัย เขากำลังเปิดคอร์ส
สำหรับผู้อยากเป็นนางสนมด้วยนะคะ เขาเชี่ยวชาญทางนี้มาก ๆ เลย"
เจินเจินยิ้มตาโต "ดีจังค่ะ อยากลงคอร์สแบบนี้ด้วย น่าสนใจมาก ๆ เลยนะคะ"
เพียวเพียวยิ้ม มาคัสมองหน้าเพียวเพียว "คุณมีแผนที่ที่อยู่ของญาติคุณไหมครับ"
"อ๋อ มีค่ะ รอเดี๋ยวนะคะ" เพียวเพียวกำลังค้นหาแผนที่ในกระเป๋าของเธอ
"อืม อ๋อ อยู่นี่ค่ะ" เธอส่งแผนที่ให้มาคัส ขณะที่มาคัสกำลังดูแผนที่อยู่
เธอมองมาคัสไม่วางตา คิดในใจว่า ผู้ชายคนนี้มีเสน่ห์ดีนะ
ไม่เคยเจอผู้ชายแบบนี้ที่หงสาสัตยาเลย ขณะที่เพียวเพียวกำลังจ้องเขาอยู่
มาคัสก็เงยหน้าขึ้นมาพอดี "ผมรู้เส้นทางแล้วครับ เดี๋ยวผมไปส่งคุณนะ"
และเมื่อตาสบตา ทั้งสองรู้สึกแปลก ๆ ขึ้นมาโดยฉับพลัน
ขณะที่เจินเจินกำลังเช็คอะไรบางอย่างในโทรศัพท์มือถือของตัวเองอยู่
เธอไม่ได้สังเกตว่าคนข้าง ๆ เริ่มที่จะตกหลุมรักกันแล้ว
เพียวเพียวมองมาคัสแบบไม่ละสายตา มาคัสก็เช่นกัน
"ไปครับ เดี๋ยวผมจะไปส่งคุณเอง"
"ค่ะ" เป็นเสียงค่ะที่นุ่มละมุนและอ่อนหวานมาก ๆ


....................................................................
แฟรงค์รู้สึกวิตกกังวลมาก ไม่รู้ว่าเจ้าหญิงศรีจิตราเรียกสีทันดรเข้าพบเรื่องอะไร
ขณะที่สีทันดรนั่งลงในห้องส่วนตัวของเจ้าหญิงศรีจิตรา เจ้าหญิงได้เปรยในสิ่งที่
อยากให้สีทันดรทราบ
"เธอทราบแล้วใช่ไหม ที่เธอต้องเข้าไปแทนจิมมี่และต้องเป็น 10 สิงหราชอย่างเต็มตัว"
"ผมทราบแล้วครับ"
เจ้าหญิงนิ่งไปนิดก่อนจะพูดว่า "ฉันรู้ว่าจินตหราได้ทำอะไรลงไป แต่สิ่งที่ฉันอยากให้เธอ
ช่วยก็คือเธอต้องตามหาให้ได้ว่าใครคือฆาตกรตัวจริง"