เราอายุ19 ทำงานมาตลอดตั้งแต่อายุ14
อายุ13จะขึ้น14-อายุ15 เป็นเด็กเสริฟร้านพ่อเพื่อน 1ปี หลังเลิกเรียนก็ไปทำ แล้วก็เลิกทำเพราะพ่อเพื่อนอยากได้คนที่ทำได้ทั้งวัน
พออายุ15จะ16 เริ่มขึ้นปวช.ก็เริ่มอยากทำงานที่อื่น เลยไปสมัครร้านขายน้ำปั่นผลไม้ที่ตลาด ทำไปได้อีก 2ปี
17 ก็เปลี่ยนงานไปสมัครร้านขายชาไข่มุกที่เป็นเฟรนไชส์ เพราะอยากทำงานที่มันเป็นระบบมากขึ้นเข้างานเลิกงานเป็นเวลา อยากมีเพื่อนร่วมงานเยอะขึ้น
ทำได้ 7 เดือนออก เพราะเจ้าของร้านจ้องจับผิดเรื่องเงินจนปวดหัว ประชุมแทบทุกวัน 
หางานไปเรื่องๆ เรื่องใช้แรงงานเด็กเริ่มรุนแรงไม่ค่อยมีใครอยากรับต่ำกว่า18
เลยต้องกลับไปหาร้านที่รับเด็กเสริฟ ก็ไปได้ที่นึงร้านอาหารอีสาน
ทำต่อไปได้อีก 8 เดือน รถชน พักงาน5 เดือน
พออายุ18 อยากทำโรงงาน แต่ติดที่ว่าต้องเรียนต่อ ปวส. เลยสมัครพาท์มไทม์เซเว่น ทำได้อีก 6เดือน ออกผู้จัดการท็อกซิก
19 มาสมัครมินิบิ๊กซี ก็เจอผู้จัดการไม่มีประสบการณ์ จัดการลูกน้องไม่ได้ จัดตารางงานไม่เป็น แถมเห็นแก่ตัว ถึงเวลากลับบ้านไม่ปล่อยกลับ
หลับเองก็ไม่ได้ต้องรอค้นตัว เพื่อนร่วมงานคนอื่นๆทนไม่ได้ออกกันไปหมด มันก็ยิ่งท้อ คนที่อยู่กับเขาได้ก็คือคนแบบเดียวกัน แล้วเป็นคนอายุ40+
เถียงเขาก็ไม่ได้ อยากออก แต่แม่แฟนก็หาว่าไม่ทนงาน 
อยากรู้แบบนี้เราไม่ทนงานจริงๆมั้ยคะ5555 เราก็เริ่มไม่แน่ใจตัวเอง
ก็รู้ว่าตัวเองเปลี่ยนงานบ่อยแต่ไม่เคยปล่อยให้ว่างงานเลยนะ