เราคิดว่าที่เรามาอยู่มหา'ลัยนี้ สภาพแวดล้อมมันไม่เอื้อให้เราไม่มีเพื่อนหรือหาเพื่อนยาก ถ้าเราเรียนที่อื่นอาจมีเพื่อนหรือมีคอนเนคชั่นเยอะกว่านี้ แต่พอคิดดีๆ คนรอบตัวที่เรียนม.เดียวกันก็มีเพื่อนปกติ แสดงว่ามันอยู่ที่ตัวเราแล้วใช่มั้ยคะ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ บางครั้งก็ไม่ชอบตัวเอง ตัวเองไม่น่าคบหาขนาดนั้นหรืออะไร ชีวิตวัยรุ่นที่ควรจะมีความสุข สนุขสนานกับเพื่อน มีเรื่องอะไรก็เล่าให้เพื่อน แต่เราไม่มี แม้แต่เพื่อนมัธยมก็แยกย้ายกันมีสังคมใหม่ ไม่ค่อยได้ติดต่อกัน เจอเรื่องอะไรเราเล่าให้พ่อแม่หรือแฟนฟังเป็นหลัก บางทีวันหยุด เราอยู่หอ เราไม่ได้คุยกับใครหรือมีปฏิสัมพันธ์กับมนุษย์คนไหนเลยนอกจากคุยกับความคิดตัวเองในหัว นานๆไปกลัวจะเป็นบ้า555 รู้สึกว่าชีวิตเราเหมือนพระเอกอนิเมะ มันไม่สดใส เศร้าหมองสุดๆเวลาเห็นคนลงสตอรีทำอะไรสนุกๆกับเพื่อน แค่แวะเข้ามาบ่น TT