เราเคยเป็นพนักงานประจำสั้นๆตอนเรียนจบ แถมเป็นฝ่ายขายด้วย เลยมีภาพจำ
ไปโรงพยาบาล เดวเจอพี่พยาบาล เดวเจอหมอ เดวเจอเพื่อนที่ทำงานหลายๆฝ่ายๆ เดวเจอเซลบ.อื่น
ที่ถึงไม่รู้จัก แต่มันก็ให้ฟีลเชื่อมโยงกับผู้คนอยู่เหมือนกัน
แต่เราไม่อยากอยู่ในสถานะที่มองอะไรเว่อเกินความจริงเพียงเพราะแค่เราไม่มี (พูดง่ายๆก็คือเวลาเราขาดอะไร เราจะให้ค่าสิ่งนั้นเกินจริง)
ก็เลยอยากถามเพื่อนๆพี่ๆที่ทำงานประจำ เป็นไงบ้างคะ เหงาบ้างไหม หรือก็เจอแต่เดิมๆ
(แต่เราว่าไม่นะ เสตปเดียวนี้แปปๆย้ายงานที่ใหม่ ก็เจอใหม่ๆอีก คอนเนคชันก็ได้เรื่อยๆ เรื่อยๆ)
เป็นอาจารย์ก็เจอคน ไปม.ก็เจออ.ภาคอื่น ยังไงสักจังหวะมันก็มีช่วงให้เริ่มความสัมพันใหม่ๆ
ด้วยตัวเองงานเองก็ติดต่อกับคนอื่นเรื่อยๆอีก
อย่าว่างั้นงี้นะคะ จริงๆมันกระทบไปถึงเรื่องหาแฟนหรืออะไรทำนองนี้ด้วย
นอกเรื่องไปไกลเลยค่ะ กลับมาที่เดิม เพื่อนๆที่ทำธุรกิจส่วนตัว ไม่ได้ใหญ่โตอะไรมาก หรือฟรีแลนซ
หาสังคมยังไงคะ สมมุติไม่รวมเพื่อนมปลาย มหาลัย
คนที่ทำธุรกิจส่วนตัว หรืออะไรที่มันทำเองที่บ้านได้ ฟรีแลนซอะไรก็ตาม หาสังคมยังไงคะ เรารู้สึกห่างหายมากเลย
ไปโรงพยาบาล เดวเจอพี่พยาบาล เดวเจอหมอ เดวเจอเพื่อนที่ทำงานหลายๆฝ่ายๆ เดวเจอเซลบ.อื่น
ที่ถึงไม่รู้จัก แต่มันก็ให้ฟีลเชื่อมโยงกับผู้คนอยู่เหมือนกัน
แต่เราไม่อยากอยู่ในสถานะที่มองอะไรเว่อเกินความจริงเพียงเพราะแค่เราไม่มี (พูดง่ายๆก็คือเวลาเราขาดอะไร เราจะให้ค่าสิ่งนั้นเกินจริง)
ก็เลยอยากถามเพื่อนๆพี่ๆที่ทำงานประจำ เป็นไงบ้างคะ เหงาบ้างไหม หรือก็เจอแต่เดิมๆ
(แต่เราว่าไม่นะ เสตปเดียวนี้แปปๆย้ายงานที่ใหม่ ก็เจอใหม่ๆอีก คอนเนคชันก็ได้เรื่อยๆ เรื่อยๆ)
เป็นอาจารย์ก็เจอคน ไปม.ก็เจออ.ภาคอื่น ยังไงสักจังหวะมันก็มีช่วงให้เริ่มความสัมพันใหม่ๆ
ด้วยตัวเองงานเองก็ติดต่อกับคนอื่นเรื่อยๆอีก
อย่าว่างั้นงี้นะคะ จริงๆมันกระทบไปถึงเรื่องหาแฟนหรืออะไรทำนองนี้ด้วย
นอกเรื่องไปไกลเลยค่ะ กลับมาที่เดิม เพื่อนๆที่ทำธุรกิจส่วนตัว ไม่ได้ใหญ่โตอะไรมาก หรือฟรีแลนซ
หาสังคมยังไงคะ สมมุติไม่รวมเพื่อนมปลาย มหาลัย