---

      สภาพถนนในซัปโปโร ผู้คนไม่ได้พลุกพล่านเหมือนที่เคยวาดภาพเมืองหลวงของฮอกไกโดเอาไว้ ท้องฟ้าอึมครึมสีเทากับอากาศเย็น 8 องศา ที่มาพร้อมกับแสงแดดอ่อนๆ ในยามสาย ทำให้เสื้อกันหนาวราคาสองร้อยบาทจากห้างที่ไทยยังพอเอาอยู่


   หลังจากซื้อเสื้อ heatex ของ uniqlo เรียบร้อย ก็เข้าสู่ช่วงบ่าย เราเสิร์ช หาสถานที่ท่องเที่ยวที่พอจะไปได้ และพบว่าเมืองซัปโปโรดูมีอะไรให้ทำมากมายทั้งสถานที่ทางประวัติศาสตร์ เช่น หอนาฬิกาซัปโปโร หอโทรทัศน์ซัปโปโร ที่ทำการรัฐบาลเก่าฮอกไกโด นอกจากนี้ยังมี Susukino ซึ่งเป็นย่านโคมแดงที่ใหญ่ที่สุดในฮอกไกโด และน่าเสียดายหากได้มีโอกาสมาในช่วงฤดูหนาว เทศกาลหิมะซัปโปโร ถือเป็นอีกหนึ่งไฮไลต์ของที่นี่

     สายตาไปสะดุดที่คำว่า ‘ตลาดปลา’ อาจจะเป็นเพราะสัญญาณความหิวจากท้องส่งมา ดังนั้นเป้าหมายแรกที่จะไปก็คงต้องเป็น ตลาดปลานิโจ
     ตลาดปลานิโจ เป็นตลาดที่อยู่ใจกลางเมืองซัปโปโรมาก อยู่ไม่ไกลจากซัปโปโร ทาวเวอร์ ตลาดแห่งนี้มีมาตั้งแต่สมัยเมจิ ตอนที่เราไป แต่ละร้านก็มีคนมาต่อคิวเยอะไปหมด
      เราเลือกร้าน OHISO หลังจากรับบัตรคิว ก็ไปเดินดูบรรยากาศอาหารทะเลสดๆ ที่วางขายในแต่ละร้าน เป็นเวลา 1 ชั่วโมง ก่อนจะได้มานั่งกินปลาดิบในร้าน ซึ่งแต่ละเมนู ราคาประมาณ 2 พันเย็น คุ้มมากกับความสดของปลา
      หลังจากกินอาหารเสร็จก็เดินไป Hokkaido university จากตลาดปลานิโจ ใช้เวลาเดิน 30 นาที
      เมื่อไปถึงก็เดินเข้าไปสวนสาธารณะของมหาลัย ภาพใบไม้ที่ร่วงหิมะปกคลุมผืนหน้า เงยหน้ามองฟ้าที่สีเทาครีม เสียงอีการ้อง เริ่มรู้สึกถึงความเหงาเล็กน้อย 
     เราใช้เวลาอยู่ที่สวนนี้ไม่นานก่อนจะออกเริ่มเดินกลับไปเพื่อขึ้นรถบัสไปสวน Moerenuma Park
     เรานั่งรถไฟใต้ดินสายโทโฮไปยังสถานีคันโจโดริ-ฮิงาชิ เพื่อต่อรถบัสท้องถิ่นหมายเลข 69 หรือ 79 ก็ได้  โดยปกติจะมีรถบัส 2 คันต่อชั่วโมง
     ที่รอบัส สภาพเงียบมาก เราต้องรอประมาณ 40 นาที เลยเดินเล่นแถวนั้น ผ่านร้านขนมปังเล็กๆ จึงแวะเข้าไปซื้อเบเกิลร้อนๆ กินสักชิ้น
     เมื่อกลับมาถึงที่รอบัส ไม่นานรถหมายเลย 69 ก็มาหยุดอยู่ตรงหน้า ใช้เวลา 25 นาที ราคาตั๋ว 210 เยน ก็มาถึงสวนโมเอเรนุมะ โคเอ็น ฮิงาชิ-กุจิ, モエレ沼公園東口
 
     สภาพสวนแทบจะไม่เห็นผู้คน ภาพตรงหน้าไม่ได้เหมือนในเน็ต ไม่มีดอกไม้บาน ตอนแรกก็พอทำใจมาบ้างว่าคงไม่ใช่ฤดูที่ดอกไม้บาน คนคงไม่ค่อยมา แต่ก็ไม่คิดว่าจะเงียบขนาดนี้ แต่เอาวะ เดินเข้าไปดู!
     ต้นสนตามทางและหิมะที่ยังมีให้เห็นอยู่ตามพื้นยังเป็นภาพที่ทำให้นักท่องเที่ยวจากประเทศไทยอย่างเราตื่นตาตื่นใจได้เหมือนเดิม
     เราเดินขึ้นตามขั้นบันได ไปตามเนินภูเขาแล้วหันหลังมามองวิวเป็นระยะ กัดฟันสู้กับลมหนาวและทางที่ชันจนมาถึงยอด ที่พอขึ้นไปถึงยอดก็ไม่พบใครสักคน มีเพียงแค่เรากับเพื่อนที่อยู่บนลานกว้างๆบนยอดภูเขา สายตากวาดมองไปรอบๆ วิวที่อยู่ตรงหน้า พร้อมกางแขนต้านกระแสลมที่พัดผ่านเราแรงขึ้น
     โคตรสวยเลย แต่หนาวจังโว้ย     
     เห็นวิวแล้วคุ้มค่ากับการเดินขึ้นมา! ว่าแต่เสื้อกันหนาวบางๆ จากไทยของเรา นี่เอาไม่อยู่เสียแล้ว
     There’s no such thing as bad weather!
      (ไม่มีหรอกสภาพอากาศที่แย่ มีแต่การแต่งกายที่ไม่เหมาะสมเท่านั้นแหละ)
       อยู่ดีๆ ประโยคนี้ก็ลอยเข้ามา
     เราใช้เวลาที่สวนแห่งนี้ราวๆ 1 ชั่วโมง ก่อนจะทนความหนาวไม่ไหว แล้วเริ่มเดินกลับ
     ภาพผู้คนจูงหมาเดิน สองพี่น้องโยนลูกบอลเล่นกัน หันไปทางนั้นก็เห็นคนปั่นจักรยานแบบอารมณ์ดี
     ในช่วงเวลาว่างๆ มันคงจะดีถ้าได้มาใช้เวลาที่สวนสาธารณะด้วยกัน

         เมื่อมาถึงที่พักเรานอนเล่นบนเตียงแล้วเริ่มรู้สึกไม่สบายอาจเป็นเพราะอากาศที่หนาวแล้วปรับตัวไม่ทันหรืออาจเป็นเพราะเราอาจจะแต่งกายไม่ดีมากกว่า ควรจะสวมเสื้อหรือชุดที่หนากว่านี้
ก่อนเพื่อนจะเรียกให้จิบน้ำร้อนแล้วออกไปเดินหาของกิน
     “You can’t enter without a reservation”
     นี่คือคำตอบกลับหลังจากเดินเข้าไปร้านอาหารมา 6 ร้านแถวๆ ย่านที่พักพร้อมคำถามว่ามีโต๊ะว่างไหม
    จนยอมแพ้ ไปกิน Lawson ที่สุดท้ายก็ซื้อไปหลายอย่างมากเพราะความหิว      
   และเดินกลับด้วยความงงว่าอะไรวะทำไมกินไม่ได้
   นี่คือฉากสุดท้ายของเรากับซัปโปโร