ทำไมแม่ไม่เคยถามว่าเราต้องการอะไรเลย มีแต่ต้องให้เราเลือกไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง บางครั้งแม่ก็ด่าเราแบบไม่มีเหตุผล เราไม่ได้ทำอะไรก็ถูกแม่มองตาขวางไม่ก็ถูกตะหวาดใส่ แม่ยัดเยียดสิ่งที่เราไม่ต้องการให้ทำ (ขอไม่ลงรายละเอียดนะคะ)ถ้าเราไม่ทำเราก็ไม่มีเงินใช้ แม่เคยพูดว่าถ้าไม่ทำก็หาข้าวกินเอง เราอายุ16ค่ะ เราอยากใช้ชีวิตปกติเหมือนเด็กรุ่นเดียวกัน เราอยากออกไปเที่ยวกับเพื่อนบ้าง อยากทำอะไรตามใจตัวเอง แต่เราทำไม่ได้เลยค่ะ แม่ไม่ปล่อยเราไปไหนเลย แม่ตัดทางเราทุกทาง แล้วเราก็ชอบทะเลาะกับแม่บ่อยด้วยค่ะ เหตุผลที่ทะเลาะไม่มีที่มาและที่ไปแม่อยากด่าก็ด่า แม่ไม่ได้ด่าด้วยถ้อยคำแรงๆ แต่แม่จะชอบเสียดสีเราหรือไม่ก็ประชดเราจนเรารู้สึกตัวเองยังเป็นลูกไม่ดีพอ เราถูกกดด้วยถ้อยคำเหล่านั้นจนเรารู้สึกตัวเล็กลงทุกวัน  ที่ทะเลาะกันเราไม่ได้โต้ตอบแม่ไปนะคะ เราเป็นฝ่ายที่เงียบไม่พูดอะไรมาตลอด เราเก็บไปคิดแล้วร้องไห้คนเดียว เราพลาดที่ตรงไหน เราแย่มากเลยหรอ เราอยากออกจากบ้านหลังนี้ แต่เราไม่มีใครเลย หนำซ้ำเรายังทำงานไม่ได้เพราะเราเป็นไมเนอร์ เราคิดว่าเราคงทนรออีก2ปีไม่ไหวจนกว่าเราจะอายุ18 เรารู้สึกแย่ลงทุกวัน เรารักแม่นะบางครั้งแม่ก็ดูรักเราเหมือนกันแต่บางครั้งแม่ก็ทำเหมือนเราไม่ใช่ลูก เราควรทำอย่างไรดีคะ เรารับฟังทุกความคิดเห็น ขอบคุณล่วงหน้าด้วยนะคะ