แอบชอบน้องชายเพื่อนร่วมห้อง นานแล้ว ยังตัดใจไม่ได้ ทำยังไงดี!?
[code]ใส่โค้ด
[/code]
คือมันค่อนข้างยาวมากๆเพราะนานมากแล้วเรื่องมันมีอยู่ว่า.. เราไปชอบตอนเจอน้องชายเพื่อนร่วมห้องตั้งแต่เราอยู่ป.6 ตอนนั้นเราเเละเพื่อนทั้งห้องไม่ได้ทำการบ้านของครูวิชาภาษาไทย พวกเราก็เลยมาทำกันตอนเที่ยง อยู่ก็มีน้อง2คนมาป่วนห้องเรียนพวกเรากันซึ่งหนึ่งในนั้นคือคนที่เราแอบชอบ คือพอเห็นเขายิ้มแบบมีความสุขที่ได้ป่วนมันรู้สึแบบอยากเห็นอีก อยากได้ อยากเอามาครอบครองความสุขนั้นเอาไว้
มีครั้งเพื่อนเคยถามว่าเราชอบเด็กใหม่รึป่าว ตอนนั้นแน่นอนว่า "ไม่" แล้วเพื่อนก็ถามอีกว่า แล้ว"หึง"รึป่าว!? (ไอเราตอนนั้นไม่เข้าใจความหมาย) เพื่อนก็บอกประมาณว่า หึงก็คือ ถ้าคนที่เราชอบอยู่กับผู้หญิงคนอื่น เราจะมีอาการไม่ชอบ ในตอนนั้นคือเรากำลังคิดภาพของน้องชายเพื่อนร่วมห้องอยู่กับผู้หญิงคนอื่น เราก็คงไม่ชอบ แล้วตอนนั้นไม่ได้ฟังคำถามเพื่อนว่าถามอะไรแล้วดันไปตอบว่า"ใช่! หึงสิ!" แล้วกลายเป็นว่าเพื่อนไปบอกว่าเราชอบเด็กใหม่เพื่อนรู้กันทั้งห้องทั้งชั้นเกือบทั้งโรงเรียน และตอนนั้นน้องชายของเพื่อนร่วมห้องมาหาเรื่องบ้าง แกล้งบ้าง คือแบบเกือบทุกวัน
พอผ่านไปอยู่ม.1เปิดเทอมมา เราสังเกตว่าพฤติกรรมของเขาเปลี่ยนไป ไม่มาแกล้งไม่มาหาเรื่องคือแบบมันไม่ใช่เขาอ่ะ มันไม่ใช่เขาที่เรารู้จักอ่ะ วันที่เขามีพิธีเกี่ยวกับทางศาสนาคริสต์นะเราก็จำไม่ได้แล้ว เรามองไปที่รูปปั้นแม่พระแล้วพูดในใจทำนองว่า"อยากให้เขากลับมาเป็นเขาคนเดิม คนที่คอยหาเรื่อง คนที่คอยแกล้งตลอด ไม่ต่องมากว่านี้ขอแค่ได้อยู่ใกล้กันก็พอ" พอเลิกเรียนรุ่นน้องที่อยู่ป.4ก็มาคุยมาชวนเล่นและส่วนใหญ่ชอบให้เล่าเรื่องผี แต่แล้วน้องชายของเพื่อนร้วมห้องก็มาแกล้ง มาป่วนเราเหมือนเดิม บางครั้งมันก็เป็นเรื่องดีบางครั้งมันก็ไม่ดี พออยู่กันไปนานๆเคยทะเลาะกันเรื่องนึงจนดันไปเผลอตบหน้าแล้วเขาโกรธมาก คือแบบห้ามไม่ทัน และตอนนั้นเราก็เคยขอโทษเขานะแต่ดูเหมือนเขาไม่หายง่ายจนต้องใช้เวลา อยู่มาวันนึงเขาบอกให้เราตบหน้าเขาหน่อย ซึ่งไอเราก็ไม่รู้ว่ามันเป็นบ้ารึป่าวที่อยู่ก็อยากโดนตบ
และเขาก็เปลี่ยนไปตั้งแต่ขึ้นป.5 เริ่มมีแฟนซึ่งแฟนของเขาเป็นคนที่น่ารักและใจดีมาก เปย์เพื่อนเวลาที่เพื่อนไม่มีเงินเราก็เคยนะ แต่ก็คืน แต่บางครั้งเราก็ไม่เห็นด้วยนะที่แฟนของเขาต้องไปเปย์คนอื่นจนกลายเป็นหน้าที่ที่เขาต้องให้ตังค์คนอื่นอ่ะและแฟนของเขาก็ไม่เคยบอกให้เพื่อนคืนตังค์ด้วยแล้วชอบเอาไปพูดกับคนอื่นลับหลัง แล้วอยู่ๆน้องชายเพื่อนร่วมห้องก็มาขอความช่วยเหลือกันเราว่าให้ไปหลอกถามว่าทำไมถึงเลิกกัน เราก็ไปถามนะ แต่เรายังไม่ไปบอกเขาที เพราะส่วนตัวเรานั้นก็อยากให้เลิกกันและอีกเหตุผลคือแหนของเขาไม่อยากให้บอก
ก่อนที่พวกเขาจะเลิกกัน เราเคยไปสร้างปัญหาให้เขามาตั้งหลายครั้ง หนักสุดก็คือขีดเขียนด้วยลิปหวิก(ไม่รู้เรียกถูกรึป่าว!?)ในหนังสือเขา และก็เคยทำให้แฟนของเขาร้องไห้และตอนนั้นคือ เราเจ็บมากที่เราเห็นน้องชายของเพื่อนร่วมห้องเราร้องไห้ออกมา แม้แต่ตอนนี้เรายังจำความรู้สึกนั้นได้เลย อยากลืมแต่มันลืมไม่ได้ แล้วตอนนั้นคือเราโคตรจะเจ็บปวดที่สุดจนหลอนไปเลย หลังจากที่เขาเคยกลั่นแกล้งเรา เคยหาเรื่องเรา เขาคนนั้นก็ไม่มีอีกแล้ว ห่างเหินกันเหมือนเป็นแค่รุ่นพี่กับรุ่นน้องไปเลย เหมือนเราจะโดนเกลียดไปเลย ถึงจะเจอหน้ากัน เราอยากจะคุยกับเขาแต่มันก็ทำไม่ได้และเขาเองก็ไม่คุยกับเราอีกเลย
จนเราขึ้นม.3 เราก็พึ่งได้รู้ว่า ที่ผ่านมา3ปีนี้เราพยายามลดตัวเองไปอยู่กับเขาได้ยังไง ยอมทิ้งเพื่อน ยอมไม่มีเพื่อนในห้อง ยอมแม้กทั้งให้เพื่อนรุ่นเดียวกันมองว่าเรามันเป็นเด็กปญอ.ที่ไม่อยากคบเพื่อน แต่ตอนนั้นเราทำไปเพราะเราชอบน้องชายของเพื่อนร่วมห้อง เรานี้มันแย่จริงๆ ถ้าเจอกันตั้งแต่แรกก็น่าจะทำตัวดีหน่อย ไม่น่าทำเรื่องแย่เลย ใจมันอยากบอกว่าชอบแต่การกระทำมันตรงกันข้าม ในตอนม.3เราพยามยามบอกเพื่อนรุ่นน้องว่าที่เราทำไปก็เพราะเราชอบน้องชายของเพื่อนร่วมห้องและไม่อยากให้รุ่นน้องโตไปเป็นเด็กไม่ดีเหมือนเรา รุ่นน้องบางคนรับได้นะ แต่บางคนก็รับไม่ได้ ถึงเราจะเจอเขาเราก็ไม่กล้าที่จะเข้าใกล้หรือว่าทักเลย แต่ว่าไอแรงดึงดูดของเขามันทำให้เราอยากมอง อยากคุย อยากจะเป็นมากกว่ารุ่นพี่รุ่นน้องกัน มันกลับทำให้เรามีใจให้กับเขาอีกครั้ง ในวันปัจฉิมเราพยายามอย่างมากเพื่อไม่ให้แม่ของเราเจอตัว เพราะมันเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้คุยกับเขา "เราขอเขาเขียนเสื้อเป็นที่ระทึกหน่อยได้มั๊ย!?" ตอนแรกเราคิดว่า เขาจะปฏิเสธเราด้วยซ้ำ แต่เขากลับบอกว่าได้ รู้รึป่าวว่าเขากำลังให้ความหวังเราฝ่ายเดียวอ่ะ ตอนนั้นเราแทบจะร้องแต่ร้องออกมาไม่ได้ เพราะเราไม่อยากให้เขาเห็นเราในสภาพที่เราsadที่สุด เราก็เลยเขียนความในใจไปว่า"เราชอบเธอนะ นานมากด้วย" และเขาก็เขียนให้เราว่า"good luck 🙂" เรากลั้นน้ำตาไม่อยู่เลย แต่แม่เราเอาไปซักแล้วหายเลย555
พอเราไม่ได้อยู่โรงเรียนเดียวกับเขา เราก็พอทำใจได้นะ แต่พอมาเจอกันโดยบังเอิญ เราอยากหลบหน้าเขาโดยเร็วเลย และตอนนั้นเราคลังบ้าจนไปต่อยเก้าอี้กำแพงต่อยไปหมด และที่น่าขายหน้าคือเราเล่นดนตรีอยู่แล้วเสียงกีต้าร์มันก็ดับไปอ่ะ และวันคริสมาสกิจกรรมโรงเรียนเราก็เยี่ยมรุ่นน้องบเางเพื่อนรุ่นเดียวกันบ้าง และได้คำแนะนำจากเพื่อนว่าบอกไปตรงๆ แต่พอทำจริงมันไม่กล้า.. แล้วมีวันนึงเราชวนน้องสาวของเขาไปดูหนังและบอกว่าชวนน้องชายเพื่อนร่วมห้องมาด้วย เพราะมีเพื่อนของเขาและแฟนเก่าของน้องชายเพื่องร้วมห้องไปด้วย แต่สรุปเพื่อนเขาไม่มา แหนเก่าก็ไม่มาไปทำพาตสปอร์ต เลยกลายเป็นว่ามสดูหนังกันแค่..เรา น้องสาว น้องชายเพื่อนร่วมห้องและก็เพื่อนร่วมห้อง(มาทำไมไม่รู้) แต่ตอนเข้าโรงหนังเราเห็นเขามารู้มั๊ยเรากีใจมากที่ได้เจอเธอนะ
หนังสนุกมากนะ แต่ว่าความสัมพันธ์ที่อยากให้เขารู้ว่าเราแอบชอบเขาเนี่ย มันไม่ได้คืบหน้าเลย เราเลยถอดใจยอมแพ้แล้วล่ะ พอมานึกดูก็นานเหมือนกันนะที่ชอบน้องชายเพื่อนร่วมห้องน่ะ เราหมดรักเขาไม่ได้จริงๆ ถ้าเจอกันขออย่างนึงได้มั้ย อย่ามาให้เราเห็นหน้าหรืออย่างมาให้ความหวังเราอีกได้ม๊ยเราเจ็บพอแล้ว เราไม่อยากจะได้มันอีกแล้ว เราไม่อยากจะโลภเรื่องความรักแล้ว เราอยากลืมนายมากเลย เราไม่อยากจำในเรื่องที่เราไม่ดีกับนายไว้เลย พอมาคิดแล้วมันน่าสมเพชมากเลยนะ ก็สมควรแล้วล่ะ การที่เขาไม่มาทักเราก็คือเขาเกลียดเราแล้วล่ะ ถ้าเกิดเธอมาอ่านนะ "เราอยากขอโทษมาตลอดถึงมันจะช้าไปหน่อย แต่อย่าเกลียดเราได้มั้ย และเราอ่ะอยากให้นายเรียกชื่อเล้นจริงๆของเราสักครั้งได้มั้ย เราไม่เคยได้ยินเลยสักครั้งเลย ขอแค่นี้ ไม่โลภไปมากว่านี้พอ"
ปีนี้ขึ้นม.6แล้วนะ หวังว่าจะไม่เจ็บอีกนะ ถ้าเราตัดใจไม่ได้ เราขอจีบเธอได้มั้ย!?
แอบชอบน้องชายเพื่อนร่วมห้อง นานแล้ว ยังตัดใจไม่ได้ ถ้ามันทำไม่ได้ล่ะก็ขอเคล็ดลับการจับเขาหน่อยทำยังไงดี!?
[code]ใส่โค้ด
[/code]
คือมันค่อนข้างยาวมากๆเพราะนานมากแล้วเรื่องมันมีอยู่ว่า.. เราไปชอบตอนเจอน้องชายเพื่อนร่วมห้องตั้งแต่เราอยู่ป.6 ตอนนั้นเราเเละเพื่อนทั้งห้องไม่ได้ทำการบ้านของครูวิชาภาษาไทย พวกเราก็เลยมาทำกันตอนเที่ยง อยู่ก็มีน้อง2คนมาป่วนห้องเรียนพวกเรากันซึ่งหนึ่งในนั้นคือคนที่เราแอบชอบ คือพอเห็นเขายิ้มแบบมีความสุขที่ได้ป่วนมันรู้สึแบบอยากเห็นอีก อยากได้ อยากเอามาครอบครองความสุขนั้นเอาไว้
มีครั้งเพื่อนเคยถามว่าเราชอบเด็กใหม่รึป่าว ตอนนั้นแน่นอนว่า "ไม่" แล้วเพื่อนก็ถามอีกว่า แล้ว"หึง"รึป่าว!? (ไอเราตอนนั้นไม่เข้าใจความหมาย) เพื่อนก็บอกประมาณว่า หึงก็คือ ถ้าคนที่เราชอบอยู่กับผู้หญิงคนอื่น เราจะมีอาการไม่ชอบ ในตอนนั้นคือเรากำลังคิดภาพของน้องชายเพื่อนร่วมห้องอยู่กับผู้หญิงคนอื่น เราก็คงไม่ชอบ แล้วตอนนั้นไม่ได้ฟังคำถามเพื่อนว่าถามอะไรแล้วดันไปตอบว่า"ใช่! หึงสิ!" แล้วกลายเป็นว่าเพื่อนไปบอกว่าเราชอบเด็กใหม่เพื่อนรู้กันทั้งห้องทั้งชั้นเกือบทั้งโรงเรียน และตอนนั้นน้องชายของเพื่อนร่วมห้องมาหาเรื่องบ้าง แกล้งบ้าง คือแบบเกือบทุกวัน
พอผ่านไปอยู่ม.1เปิดเทอมมา เราสังเกตว่าพฤติกรรมของเขาเปลี่ยนไป ไม่มาแกล้งไม่มาหาเรื่องคือแบบมันไม่ใช่เขาอ่ะ มันไม่ใช่เขาที่เรารู้จักอ่ะ วันที่เขามีพิธีเกี่ยวกับทางศาสนาคริสต์นะเราก็จำไม่ได้แล้ว เรามองไปที่รูปปั้นแม่พระแล้วพูดในใจทำนองว่า"อยากให้เขากลับมาเป็นเขาคนเดิม คนที่คอยหาเรื่อง คนที่คอยแกล้งตลอด ไม่ต่องมากว่านี้ขอแค่ได้อยู่ใกล้กันก็พอ" พอเลิกเรียนรุ่นน้องที่อยู่ป.4ก็มาคุยมาชวนเล่นและส่วนใหญ่ชอบให้เล่าเรื่องผี แต่แล้วน้องชายของเพื่อนร้วมห้องก็มาแกล้ง มาป่วนเราเหมือนเดิม บางครั้งมันก็เป็นเรื่องดีบางครั้งมันก็ไม่ดี พออยู่กันไปนานๆเคยทะเลาะกันเรื่องนึงจนดันไปเผลอตบหน้าแล้วเขาโกรธมาก คือแบบห้ามไม่ทัน และตอนนั้นเราก็เคยขอโทษเขานะแต่ดูเหมือนเขาไม่หายง่ายจนต้องใช้เวลา อยู่มาวันนึงเขาบอกให้เราตบหน้าเขาหน่อย ซึ่งไอเราก็ไม่รู้ว่ามันเป็นบ้ารึป่าวที่อยู่ก็อยากโดนตบ
และเขาก็เปลี่ยนไปตั้งแต่ขึ้นป.5 เริ่มมีแฟนซึ่งแฟนของเขาเป็นคนที่น่ารักและใจดีมาก เปย์เพื่อนเวลาที่เพื่อนไม่มีเงินเราก็เคยนะ แต่ก็คืน แต่บางครั้งเราก็ไม่เห็นด้วยนะที่แฟนของเขาต้องไปเปย์คนอื่นจนกลายเป็นหน้าที่ที่เขาต้องให้ตังค์คนอื่นอ่ะและแฟนของเขาก็ไม่เคยบอกให้เพื่อนคืนตังค์ด้วยแล้วชอบเอาไปพูดกับคนอื่นลับหลัง แล้วอยู่ๆน้องชายเพื่อนร่วมห้องก็มาขอความช่วยเหลือกันเราว่าให้ไปหลอกถามว่าทำไมถึงเลิกกัน เราก็ไปถามนะ แต่เรายังไม่ไปบอกเขาที เพราะส่วนตัวเรานั้นก็อยากให้เลิกกันและอีกเหตุผลคือแหนของเขาไม่อยากให้บอก
ก่อนที่พวกเขาจะเลิกกัน เราเคยไปสร้างปัญหาให้เขามาตั้งหลายครั้ง หนักสุดก็คือขีดเขียนด้วยลิปหวิก(ไม่รู้เรียกถูกรึป่าว!?)ในหนังสือเขา และก็เคยทำให้แฟนของเขาร้องไห้และตอนนั้นคือ เราเจ็บมากที่เราเห็นน้องชายของเพื่อนร่วมห้องเราร้องไห้ออกมา แม้แต่ตอนนี้เรายังจำความรู้สึกนั้นได้เลย อยากลืมแต่มันลืมไม่ได้ แล้วตอนนั้นคือเราโคตรจะเจ็บปวดที่สุดจนหลอนไปเลย หลังจากที่เขาเคยกลั่นแกล้งเรา เคยหาเรื่องเรา เขาคนนั้นก็ไม่มีอีกแล้ว ห่างเหินกันเหมือนเป็นแค่รุ่นพี่กับรุ่นน้องไปเลย เหมือนเราจะโดนเกลียดไปเลย ถึงจะเจอหน้ากัน เราอยากจะคุยกับเขาแต่มันก็ทำไม่ได้และเขาเองก็ไม่คุยกับเราอีกเลย
จนเราขึ้นม.3 เราก็พึ่งได้รู้ว่า ที่ผ่านมา3ปีนี้เราพยายามลดตัวเองไปอยู่กับเขาได้ยังไง ยอมทิ้งเพื่อน ยอมไม่มีเพื่อนในห้อง ยอมแม้กทั้งให้เพื่อนรุ่นเดียวกันมองว่าเรามันเป็นเด็กปญอ.ที่ไม่อยากคบเพื่อน แต่ตอนนั้นเราทำไปเพราะเราชอบน้องชายของเพื่อนร่วมห้อง เรานี้มันแย่จริงๆ ถ้าเจอกันตั้งแต่แรกก็น่าจะทำตัวดีหน่อย ไม่น่าทำเรื่องแย่เลย ใจมันอยากบอกว่าชอบแต่การกระทำมันตรงกันข้าม ในตอนม.3เราพยามยามบอกเพื่อนรุ่นน้องว่าที่เราทำไปก็เพราะเราชอบน้องชายของเพื่อนร่วมห้องและไม่อยากให้รุ่นน้องโตไปเป็นเด็กไม่ดีเหมือนเรา รุ่นน้องบางคนรับได้นะ แต่บางคนก็รับไม่ได้ ถึงเราจะเจอเขาเราก็ไม่กล้าที่จะเข้าใกล้หรือว่าทักเลย แต่ว่าไอแรงดึงดูดของเขามันทำให้เราอยากมอง อยากคุย อยากจะเป็นมากกว่ารุ่นพี่รุ่นน้องกัน มันกลับทำให้เรามีใจให้กับเขาอีกครั้ง ในวันปัจฉิมเราพยายามอย่างมากเพื่อไม่ให้แม่ของเราเจอตัว เพราะมันเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้คุยกับเขา "เราขอเขาเขียนเสื้อเป็นที่ระทึกหน่อยได้มั๊ย!?" ตอนแรกเราคิดว่า เขาจะปฏิเสธเราด้วยซ้ำ แต่เขากลับบอกว่าได้ รู้รึป่าวว่าเขากำลังให้ความหวังเราฝ่ายเดียวอ่ะ ตอนนั้นเราแทบจะร้องแต่ร้องออกมาไม่ได้ เพราะเราไม่อยากให้เขาเห็นเราในสภาพที่เราsadที่สุด เราก็เลยเขียนความในใจไปว่า"เราชอบเธอนะ นานมากด้วย" และเขาก็เขียนให้เราว่า"good luck 🙂" เรากลั้นน้ำตาไม่อยู่เลย แต่แม่เราเอาไปซักแล้วหายเลย555
พอเราไม่ได้อยู่โรงเรียนเดียวกับเขา เราก็พอทำใจได้นะ แต่พอมาเจอกันโดยบังเอิญ เราอยากหลบหน้าเขาโดยเร็วเลย และตอนนั้นเราคลังบ้าจนไปต่อยเก้าอี้กำแพงต่อยไปหมด และที่น่าขายหน้าคือเราเล่นดนตรีอยู่แล้วเสียงกีต้าร์มันก็ดับไปอ่ะ และวันคริสมาสกิจกรรมโรงเรียนเราก็เยี่ยมรุ่นน้องบเางเพื่อนรุ่นเดียวกันบ้าง และได้คำแนะนำจากเพื่อนว่าบอกไปตรงๆ แต่พอทำจริงมันไม่กล้า.. แล้วมีวันนึงเราชวนน้องสาวของเขาไปดูหนังและบอกว่าชวนน้องชายเพื่อนร่วมห้องมาด้วย เพราะมีเพื่อนของเขาและแฟนเก่าของน้องชายเพื่องร้วมห้องไปด้วย แต่สรุปเพื่อนเขาไม่มา แหนเก่าก็ไม่มาไปทำพาตสปอร์ต เลยกลายเป็นว่ามสดูหนังกันแค่..เรา น้องสาว น้องชายเพื่อนร่วมห้องและก็เพื่อนร่วมห้อง(มาทำไมไม่รู้) แต่ตอนเข้าโรงหนังเราเห็นเขามารู้มั๊ยเรากีใจมากที่ได้เจอเธอนะ
หนังสนุกมากนะ แต่ว่าความสัมพันธ์ที่อยากให้เขารู้ว่าเราแอบชอบเขาเนี่ย มันไม่ได้คืบหน้าเลย เราเลยถอดใจยอมแพ้แล้วล่ะ พอมานึกดูก็นานเหมือนกันนะที่ชอบน้องชายเพื่อนร่วมห้องน่ะ เราหมดรักเขาไม่ได้จริงๆ ถ้าเจอกันขออย่างนึงได้มั้ย อย่ามาให้เราเห็นหน้าหรืออย่างมาให้ความหวังเราอีกได้ม๊ยเราเจ็บพอแล้ว เราไม่อยากจะได้มันอีกแล้ว เราไม่อยากจะโลภเรื่องความรักแล้ว เราอยากลืมนายมากเลย เราไม่อยากจำในเรื่องที่เราไม่ดีกับนายไว้เลย พอมาคิดแล้วมันน่าสมเพชมากเลยนะ ก็สมควรแล้วล่ะ การที่เขาไม่มาทักเราก็คือเขาเกลียดเราแล้วล่ะ ถ้าเกิดเธอมาอ่านนะ "เราอยากขอโทษมาตลอดถึงมันจะช้าไปหน่อย แต่อย่าเกลียดเราได้มั้ย และเราอ่ะอยากให้นายเรียกชื่อเล้นจริงๆของเราสักครั้งได้มั้ย เราไม่เคยได้ยินเลยสักครั้งเลย ขอแค่นี้ ไม่โลภไปมากว่านี้พอ"
ปีนี้ขึ้นม.6แล้วนะ หวังว่าจะไม่เจ็บอีกนะ ถ้าเราตัดใจไม่ได้ เราขอจีบเธอได้มั้ย!?