สวัสดีค่ะทุกคนที่ได้อ่าน ตอนนี้อายุ26ปี และรู้ว่ายังต้องเจออะไรอีกมากมายในชีวิต...
เข้าเรื่องเลยนะคะตั้งแต่จำความได้ก็มีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้นในชีวิตค่ะ (เกริ่นว่าเราไม่ใช่สายเลือดของตระกูลนี้ค่ะ) ตั้งแต่เกิดมาเราก็อยู่กับครอบครัวนี้มาตลอดจนโตค่ะ ถูกเลี้ยงมาดีๆมีคนรักมีคนใส่ใจมีรู้สึกดีมากที่โดนมองว่าเป็นหลานแท้ๆคนนึง จนมาถึงช่วงมอปลายที่เริ่มโตขึ้นและได้รับรู้อะไรหลายๆในมุมมองที่ไม่ใช้เด็กค่ะ เราจะสนิทกับพี่สาวมากๆ(เป็นลูกพี่ลูกน้องกันค่ะเราเป็นลูกคนเดียว พ่อเสียแต่เด็กมีแม่และครอบครัวนี้เลี้ยงมา) ต่อนะคะ ตั้งแต่เด็กก็อยู่พี่ไปไหนด้วยจนเริ่มโตก็เริ่มห่างไม่ได้คุยกันหรือสนิทกันเหมือนเดิม จนพี่เข้ามามหาลัยก็ไม่ได้คุยกันเลยน้อยมากๆ แล้วก็รู้ว่าทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนไป พี่สาวเริ่มจะน้อยใจว่าคนอื่นทำไมต้องรักเราทั้งๆที่เราไม่ใช้หลานแท้ๆ มันเริ่มมาเรื่อยทุกอย่างทำให้รู้ว่าเค้าเปล่าที่มีแต่คนรักไม่ใช่เรา ซึ่งเราก็ยังไม่น้อยใจอะไรเยอะมากเพราะยังเด็ก หลังจากนั้นก็ใช้ชีวิตมาเรื่อยๆจนเราจะเข้ามหาลัยบ้างแล้วเราก็เริ่มโดนกดดันโดนบังคับต่างๆตามที่เป็นปกติของครอบครัวค่ะ เราก็เริ่มที่จะเงียบสอบติดไหนก็เรียนที่นั่น เห็นใจแม่ด้วยเพราะกว่าจะสอบติดก็ต้องเสียเงินเยอะ ก็เลยเอาตามที่ติด แล้วเราก็ติดราชภัฏค่ะ(พี่เราติดลาดกระบังค่ะ) พอติดก็โดนด่าเปรียบเทียบกับพี่มาตลอดเราก็ได้แต่เก็บมาตลอด เราเริ่มขัดใจทุกคนไปเรียนใกล้บ้าน ก็โดนมาตลอดค่ะจนมาถึงช่วงน่าจะปี3-4ที่แม่เริ่มจะส่งไม่ไหวค่ะก็ได้มีปัญหาระหว่างเรียน ทุกคนในบ้านก็เริ่มพูดเริ่มเม้านินทาเรากับแม่ค่ะ แม่ก็ไม่สนค่ะคิดแต่ว่าทำเพื่อลูกแม่เลยได้ขายรถ หลังนั้นก็มีเหตุการณ์ที่สองเกิดขึ้นค่ะเงินไม่พออีกรอบนี้น้าช่วยส่วบ้างส่วนค่ะเพราะเห็นแก่แม่ค่ะ ก็ผ่านมาเรื่อยค่ะจนข่วงจะเรียนจบ ช่วงนี้โควิดมาพอดีค่ะ เราเลยหางานไม่ได้ทุกคนรอบตัวเครียดหมด เราก็พยายามหางานให้ได้ไวรอโควิดซาลงทำพลางๆ น้าก็มาทวงเงินค่ะโทรมาด่าเราแรงมากๆซึ่งเราก็ยอมกลับไปหางานที่บ้านค่ะแล้วก็ยังโดนกดดันต่างๆเรื่องงาน แล้วพี่สาวเราก็ได้แฟนรวยอีก เลยโดนเปรียบเทียบหนักขึ้นอีกค่ะ เราก็ทนเพราะเรารักครอบครัวนี้กันกับแม่มากๆ และแล้วก็มาถึงจุดเปลี่ยนของชีวิตค่ะ
เราได้งานที่กรุงเทพเลยย้ายมากทำค่ะ เหตุผลก็เพราะโดนกดดันให้ทำงานกับน้าสะไภ้ ทำโรงงาน และคำพูดหลายๆค่ะ เราทำได้ไม่นานก็ออกค่ะเพราะไม่ชอบเลย และค่าหอก็แพง ต้องเสียค่าจอดรถทุกวัน บลาๆ เลยออกค่ะ หลังจากที่ออกเราก็ได้งานใหม่เป็นงานที่ตรงสายเรียนค่ะแต่ว่ามาเจอโควิดระบาดค่ะเลยโดนเทไม่ได้ทำ เราก็เลยไม่กล้าบอกแม่ค่ะเพราะแม่ลงทุนมากให้เยอะแล้วค่ะ เราเลยเลือกที่จะเปิดบังค่ะ (เราใช้เงินแฟนนะคะช่วงนั้นแฟนให้ใช้ตลอดค่ะซึ้งแฟนเงินเยอะพอที่จะรอดค่ะ) พอเราไม่ได้บอกก็เลือกโกหกแม่มาเรื่อยๆค่ะ จนโควิดมันหนักขึ้นทุกอย่างต้องทำงานไม่ได้เราก็เริ่มที่จะหางานให้ได้เพราะแฟนเราก็ไม่ได้ทำเหมือนกันค่ะ แล้วเราก็ได้งานค่ะ ซึ่งความคิดที่ว่าได้ง่นก็เอาตัดสินใจเอารถมาเจ้าไฟแนนซ์ค่ะเพื่อเอาเงินมาหมุนใช้ค่ะ แต่ว่าได้แปปเดียวก็เจอโควิดอีกก็เลยโดนเทอีกค่ะ จากที่คิดว่าจะได้มีเงินหมุนก็เริ่มแย่ลงๆจนเราเริ่มเล่นแชร์เอามาหมุน แฟนเราก็ทำงานบ้างไม่ได้ทำบ้างเอาให้รอดค่ะ จากตรงนี้เราว่างงาน 6 เดือน ไม่มีเงินส่งรถมีจดหมายไปบ้านแม่เห็นก็ได้มีการทำให้แม่เสียใจครั้งแรกค่ะ ก็ได้สารภาพเรื่องรถแต่ไม่ได้บอกเรื่องงานค่ะยังกลัวอยู่ค่ะ หลังจากผ่านเรื่องนี้มา เราก็ได้งานทำค่ะ(เป็นงานปัจจุบัน)จากตอนแรกที่คิดว่าจะดีขึ้นก็มีปัญหาอีกค่ะ เราได้เงินเดือนน้อยประมาณ12k ก็ทนทำมาตลอด แฟนเราก็ทำงานได้น้อยบ้างเยอะบ้างสับกันทุกเดือนค่ะ(แฟนเป็นฟรีแลนด์นะคะ)(ปกติแฟนจะให้ถือเงินอยู่แล้วค่ะ) ต่อค่ะเราทำงานได้ประมาณ3-4เดือนแฟนเราติดทหารแต่เค้าไม่อยากเป็นเลยต้องเอาเงินไปยัดค่ะ ซึ่งเราไม่ได้เห็นด้วยอยู่แล้วค่ะเรื่องยัดเงิน แต่ทุกอย่างก็พังค่ะไม่เป็นตามที่แฟนคิดสุดท้ายแฟนก็ต้องเป็นค่ะเงินก็ต้องเสียฟรีๆเป็นค่าโง่ค่ะ และเราก็ต้องมานั่งใช้หนี้แทนแฟนเราค่ะ เราก็เข้าสูตรเดิมค่ะก็คือการเล่นแชร์ค่ะเพื่อที่จะเปิดหนี้ค่ะ กลายเป็นว่ามันแย่ค่ะ เราเงินน้อยต้องมาส่งทุกอย่างเองหมด ได้เงินทหารมันก็ไม่พอค่ะจากเงินเดือนแฟนเดือนละ3หมื่นขึ้นต้องมาเหลือ5พัน ภาระเลยตกที่เราค่ะ บ้านแฟนไม่เคยช่วยนะคะมีคำพูดค่ะ(เราไม่ค่อยโอเคแต่ขอไม่พูดถึงนะคะ) จากนี้เราก็ใช้แทนมาตลอดจนแฟนออกมาก็ทำงานช่วยกันค่ะ แต่ก็มาเจองานน้อยอีกเราก็ช่วยมาตลอดจนเราเริ่มไม่ไหวค่ะ จนได้ตัดสินใจทำอะไรโง่ค่ะโดนการเอาเงินเก็บของคนอื่นมาหมุนจ่ายแชร์ค่ะ(เรียกง่ายๆว่าขโมยค่ะ) ใช่ค่ะเป็นเงินคนในครอบครัวค่ะเราโดนจับได้ค่ะ และเราได้รับยอมไปหมดแล้วค่ะ ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ โง่ไหมคะทุกคนที่ทำ ทำทำไม ทำเพื่ออะไรได้แต่ถามตัวเองทุกวันจากคนเคยมีมันแย่เพราะอะไร เราได้ขอโทษแม่และทุกคนไปหมดแล้วนะคะ
เราว่าตัวเราเองนั่นแหละที่ผิดมากๆ ผิดที่คิดว่าอยากเอาชนะจากคำพูดของทุกคน ผิดที่ไม่อยากให้ใครมาเปรียบเทียบกับคนอื่น ผิดที่ไม่เชื่อมากฟังใคร ผิดที่ไม่ยอมบอกเลือกที่จะโกหก ผิดที่ทำคนที่รักที่เลี้ยงมาเสียใจ ผิดที่เอาตัวไม่รอด ผิดที่คิดว่าตัวเองเก่ง เสียใจมากๆค่ะเสียใจที่ทำลงไป เคยคิดจะหายไปแต่เราต้องยอมรับและแก้ไข้มันค่ะ
อยากฝากทุกคนนะคะอย่าเลือกเดินทางผิดแบบเราเลยนะคะ ถึงจะโดนให้อภัยแต่มันจะอยู่ในใจของคนที่รักเราและเราไปตลอดชีวิตค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ แนะนำกันได้นะคะ ปล.ตอนนี้ก็ยังไม่กล้าไปเจอใครเลยค่ะรู้สึกผิดมากๆค่ะ
รีวิวชีวิตตัวเองตั้งแต่จำได้จนถึงปัจจุบันค่ะ (แนะนำได้นะคะพร้อมปรับให้ดีขึ้นค่ะ)
เข้าเรื่องเลยนะคะตั้งแต่จำความได้ก็มีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้นในชีวิตค่ะ (เกริ่นว่าเราไม่ใช่สายเลือดของตระกูลนี้ค่ะ) ตั้งแต่เกิดมาเราก็อยู่กับครอบครัวนี้มาตลอดจนโตค่ะ ถูกเลี้ยงมาดีๆมีคนรักมีคนใส่ใจมีรู้สึกดีมากที่โดนมองว่าเป็นหลานแท้ๆคนนึง จนมาถึงช่วงมอปลายที่เริ่มโตขึ้นและได้รับรู้อะไรหลายๆในมุมมองที่ไม่ใช้เด็กค่ะ เราจะสนิทกับพี่สาวมากๆ(เป็นลูกพี่ลูกน้องกันค่ะเราเป็นลูกคนเดียว พ่อเสียแต่เด็กมีแม่และครอบครัวนี้เลี้ยงมา) ต่อนะคะ ตั้งแต่เด็กก็อยู่พี่ไปไหนด้วยจนเริ่มโตก็เริ่มห่างไม่ได้คุยกันหรือสนิทกันเหมือนเดิม จนพี่เข้ามามหาลัยก็ไม่ได้คุยกันเลยน้อยมากๆ แล้วก็รู้ว่าทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนไป พี่สาวเริ่มจะน้อยใจว่าคนอื่นทำไมต้องรักเราทั้งๆที่เราไม่ใช้หลานแท้ๆ มันเริ่มมาเรื่อยทุกอย่างทำให้รู้ว่าเค้าเปล่าที่มีแต่คนรักไม่ใช่เรา ซึ่งเราก็ยังไม่น้อยใจอะไรเยอะมากเพราะยังเด็ก หลังจากนั้นก็ใช้ชีวิตมาเรื่อยๆจนเราจะเข้ามหาลัยบ้างแล้วเราก็เริ่มโดนกดดันโดนบังคับต่างๆตามที่เป็นปกติของครอบครัวค่ะ เราก็เริ่มที่จะเงียบสอบติดไหนก็เรียนที่นั่น เห็นใจแม่ด้วยเพราะกว่าจะสอบติดก็ต้องเสียเงินเยอะ ก็เลยเอาตามที่ติด แล้วเราก็ติดราชภัฏค่ะ(พี่เราติดลาดกระบังค่ะ) พอติดก็โดนด่าเปรียบเทียบกับพี่มาตลอดเราก็ได้แต่เก็บมาตลอด เราเริ่มขัดใจทุกคนไปเรียนใกล้บ้าน ก็โดนมาตลอดค่ะจนมาถึงช่วงน่าจะปี3-4ที่แม่เริ่มจะส่งไม่ไหวค่ะก็ได้มีปัญหาระหว่างเรียน ทุกคนในบ้านก็เริ่มพูดเริ่มเม้านินทาเรากับแม่ค่ะ แม่ก็ไม่สนค่ะคิดแต่ว่าทำเพื่อลูกแม่เลยได้ขายรถ หลังนั้นก็มีเหตุการณ์ที่สองเกิดขึ้นค่ะเงินไม่พออีกรอบนี้น้าช่วยส่วบ้างส่วนค่ะเพราะเห็นแก่แม่ค่ะ ก็ผ่านมาเรื่อยค่ะจนข่วงจะเรียนจบ ช่วงนี้โควิดมาพอดีค่ะ เราเลยหางานไม่ได้ทุกคนรอบตัวเครียดหมด เราก็พยายามหางานให้ได้ไวรอโควิดซาลงทำพลางๆ น้าก็มาทวงเงินค่ะโทรมาด่าเราแรงมากๆซึ่งเราก็ยอมกลับไปหางานที่บ้านค่ะแล้วก็ยังโดนกดดันต่างๆเรื่องงาน แล้วพี่สาวเราก็ได้แฟนรวยอีก เลยโดนเปรียบเทียบหนักขึ้นอีกค่ะ เราก็ทนเพราะเรารักครอบครัวนี้กันกับแม่มากๆ และแล้วก็มาถึงจุดเปลี่ยนของชีวิตค่ะ
เราได้งานที่กรุงเทพเลยย้ายมากทำค่ะ เหตุผลก็เพราะโดนกดดันให้ทำงานกับน้าสะไภ้ ทำโรงงาน และคำพูดหลายๆค่ะ เราทำได้ไม่นานก็ออกค่ะเพราะไม่ชอบเลย และค่าหอก็แพง ต้องเสียค่าจอดรถทุกวัน บลาๆ เลยออกค่ะ หลังจากที่ออกเราก็ได้งานใหม่เป็นงานที่ตรงสายเรียนค่ะแต่ว่ามาเจอโควิดระบาดค่ะเลยโดนเทไม่ได้ทำ เราก็เลยไม่กล้าบอกแม่ค่ะเพราะแม่ลงทุนมากให้เยอะแล้วค่ะ เราเลยเลือกที่จะเปิดบังค่ะ (เราใช้เงินแฟนนะคะช่วงนั้นแฟนให้ใช้ตลอดค่ะซึ้งแฟนเงินเยอะพอที่จะรอดค่ะ) พอเราไม่ได้บอกก็เลือกโกหกแม่มาเรื่อยๆค่ะ จนโควิดมันหนักขึ้นทุกอย่างต้องทำงานไม่ได้เราก็เริ่มที่จะหางานให้ได้เพราะแฟนเราก็ไม่ได้ทำเหมือนกันค่ะ แล้วเราก็ได้งานค่ะ ซึ่งความคิดที่ว่าได้ง่นก็เอาตัดสินใจเอารถมาเจ้าไฟแนนซ์ค่ะเพื่อเอาเงินมาหมุนใช้ค่ะ แต่ว่าได้แปปเดียวก็เจอโควิดอีกก็เลยโดนเทอีกค่ะ จากที่คิดว่าจะได้มีเงินหมุนก็เริ่มแย่ลงๆจนเราเริ่มเล่นแชร์เอามาหมุน แฟนเราก็ทำงานบ้างไม่ได้ทำบ้างเอาให้รอดค่ะ จากตรงนี้เราว่างงาน 6 เดือน ไม่มีเงินส่งรถมีจดหมายไปบ้านแม่เห็นก็ได้มีการทำให้แม่เสียใจครั้งแรกค่ะ ก็ได้สารภาพเรื่องรถแต่ไม่ได้บอกเรื่องงานค่ะยังกลัวอยู่ค่ะ หลังจากผ่านเรื่องนี้มา เราก็ได้งานทำค่ะ(เป็นงานปัจจุบัน)จากตอนแรกที่คิดว่าจะดีขึ้นก็มีปัญหาอีกค่ะ เราได้เงินเดือนน้อยประมาณ12k ก็ทนทำมาตลอด แฟนเราก็ทำงานได้น้อยบ้างเยอะบ้างสับกันทุกเดือนค่ะ(แฟนเป็นฟรีแลนด์นะคะ)(ปกติแฟนจะให้ถือเงินอยู่แล้วค่ะ) ต่อค่ะเราทำงานได้ประมาณ3-4เดือนแฟนเราติดทหารแต่เค้าไม่อยากเป็นเลยต้องเอาเงินไปยัดค่ะ ซึ่งเราไม่ได้เห็นด้วยอยู่แล้วค่ะเรื่องยัดเงิน แต่ทุกอย่างก็พังค่ะไม่เป็นตามที่แฟนคิดสุดท้ายแฟนก็ต้องเป็นค่ะเงินก็ต้องเสียฟรีๆเป็นค่าโง่ค่ะ และเราก็ต้องมานั่งใช้หนี้แทนแฟนเราค่ะ เราก็เข้าสูตรเดิมค่ะก็คือการเล่นแชร์ค่ะเพื่อที่จะเปิดหนี้ค่ะ กลายเป็นว่ามันแย่ค่ะ เราเงินน้อยต้องมาส่งทุกอย่างเองหมด ได้เงินทหารมันก็ไม่พอค่ะจากเงินเดือนแฟนเดือนละ3หมื่นขึ้นต้องมาเหลือ5พัน ภาระเลยตกที่เราค่ะ บ้านแฟนไม่เคยช่วยนะคะมีคำพูดค่ะ(เราไม่ค่อยโอเคแต่ขอไม่พูดถึงนะคะ) จากนี้เราก็ใช้แทนมาตลอดจนแฟนออกมาก็ทำงานช่วยกันค่ะ แต่ก็มาเจองานน้อยอีกเราก็ช่วยมาตลอดจนเราเริ่มไม่ไหวค่ะ จนได้ตัดสินใจทำอะไรโง่ค่ะโดนการเอาเงินเก็บของคนอื่นมาหมุนจ่ายแชร์ค่ะ(เรียกง่ายๆว่าขโมยค่ะ) ใช่ค่ะเป็นเงินคนในครอบครัวค่ะเราโดนจับได้ค่ะ และเราได้รับยอมไปหมดแล้วค่ะ ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ โง่ไหมคะทุกคนที่ทำ ทำทำไม ทำเพื่ออะไรได้แต่ถามตัวเองทุกวันจากคนเคยมีมันแย่เพราะอะไร เราได้ขอโทษแม่และทุกคนไปหมดแล้วนะคะ
เราว่าตัวเราเองนั่นแหละที่ผิดมากๆ ผิดที่คิดว่าอยากเอาชนะจากคำพูดของทุกคน ผิดที่ไม่อยากให้ใครมาเปรียบเทียบกับคนอื่น ผิดที่ไม่เชื่อมากฟังใคร ผิดที่ไม่ยอมบอกเลือกที่จะโกหก ผิดที่ทำคนที่รักที่เลี้ยงมาเสียใจ ผิดที่เอาตัวไม่รอด ผิดที่คิดว่าตัวเองเก่ง เสียใจมากๆค่ะเสียใจที่ทำลงไป เคยคิดจะหายไปแต่เราต้องยอมรับและแก้ไข้มันค่ะ
อยากฝากทุกคนนะคะอย่าเลือกเดินทางผิดแบบเราเลยนะคะ ถึงจะโดนให้อภัยแต่มันจะอยู่ในใจของคนที่รักเราและเราไปตลอดชีวิตค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ แนะนำกันได้นะคะ ปล.ตอนนี้ก็ยังไม่กล้าไปเจอใครเลยค่ะรู้สึกผิดมากๆค่ะ