เราเหนื่อยน่ะค่ะ บางครั้งก็อยากหลับไป ก่อนหน้านี้เราฟื้นตัวจากโรคซึมเศร้า ไม่ต้องทานยาก็มีความสุขและสดใสได้มากๆ แต่พักหลัง เราเริ่มโตขึ้น ยิ่งเห็นปัญหา มากกว่าเดิม ปีที่แล้วเราแทบไม่ได้แตะคำว่าเศร้าเลยด้วยซ้ำ ทำไมปีนี้ โลกมันค่อยๆมืดลง ความมั่นใจยิ่งถดถอย เพื่อนเริ่มน้อย สังคมที่เราอยู่มันพร้อมแทงข้างหลังกันทุกคน แต่ออกไปไม่ได้ มีบางอย่างที่ผูกมัด ช่วงนี้เราเหนื่อยเป็นพิเศษเลยค่ะ นานมาแล้วกับการคิดฆ่าตัวตายที่ไม่ได้เข้ามาในหัว แต่ช่วงนี้เรามักมองลงไปชั้นล่าง คิดในหัวว่าสูงพอรึเปล่า จะตายได้เลยทันทีมั้ย เราอยากได้สัมผัสความรักจากคนรอบข้างเหมือนคนอื่นๆบ้าง แต่มันมองไม่เห็นเลยค่ะ สุขภาพก็แย่ลงทุกวันจนน้ำหนักลดมาหลายกิโล หน้าซูบผอม ตอนนี้เราไม่รู้แล้วว่าเรื่องที่เราเครียดจริงมันคืออะไร มันหนักอยู่ในสมอง ร้องไห้บ่อยจนกระทั่งอยู่นิ่งๆน้ำตาก็ไม่หยุดไหล ต่อให้ใครพยายามยื่นทางออกมาให้เรา เราก็รู้สึกว่ามันได้แค่ชั่วคราว เราไม่อยากไปหาหมอรพ.รัฐค่ะ เสียเวลา เคยไปแล้ว สุดท้ายได้แค่ยา พยาบาลก็พาเราเสียสุขภาพจิตเหมือนเดิม เพราะชอบกรอกความคิดของเขาใส่สมองเรา ซึ่งขัดแย้งมาก เรามีพ่อที่มีปัญหากับเรามาตลอด ไม่เคยขอโทษ มีแม่ที่เรารักแต่ก็ทะเลาะกันประจำ มีน้องที่ไม่เคยสนใจ มีแฟนที่ปรับอะไรให้เราไม่ได้ มีเพื่อนที่ดีคนเดียว แต่เราเกรงใจขาค่ะไม่อยากเล่าอะไรแย่ๆให้ฟังมาก เขาควรไเ้รับความผ่อนคลาย  เราเหนื่อยมากค่ะ ไม่รู้จะให้ใครตอบคำถามว่าอะไร เอาเป็นว่าหาเพื่อนที่เป็นแบบเราแล้วกัน เราว่ามี หากใครจะพิมพ์ข้อความลบๆเพื่อแสดงความคิดเห็น ฉุกคิดก่อนนะคะ อย่าพิมพ์เลย แค่นี้โลกเราก็มืดพอแล้ว ยังไงก็ขอบคุณทุกคนที่อ่านจบนะคะ