เพื่อนตาย
เสียงก๊อกแก๊กเหมือนมีอะไรมากระทบบานหน้าต่าง ทำให้โก๊ะที่กำลังตั้งท่ารอดูฟุตบอลคู่สำคัญในค่ำคืนนี้ต้องชะโงกหน้าออกไปมอง พอเห็นว่าผู้ที่ยืนอยู่หน้าประตูบ้านเป็นไอ้ป๋องเพื่อนซี้ ความแปลกใจที่คิดว่ามีใครมาเล่นอะไรพิเรนทร์ตอนตีสองอย่างนี้ก็หมดไป
เห็นหน้าบานยิ้มแฉ่งของเพื่อนแล้ว ก็ลงไปเปิดประตูให้อย่างรู้กัน
“นึกว่าจะไม่มาแล้ว ดึกแบบนี้ไม่กลัวโดนจับหรือไงวะ” โก๊ะถามเพราะเห็นว่าอยู่ในช่วงเวลาเคอร์ฟิวแล้ว
“ข้าปิดไฟหน้ารถ เลี่ยงทางสายหลัก ลัดเลาะมาตามซอยเอาน่ะ ไม่มีตำรวจสักคน สบายๆ เลย” ป๋องอธิบาย
“ขี่มอเตอร์ไซด์มา แล้วไปไหนเสียล่ะ เมื่อกี้ตอนเปิดประตูรับแกเข้ามา เหมือนข้าจะไม่เห็นนะ” เจ้าของบ้านยังถามต่อด้วยความสงสัย
“มอเตอร์ไซด์ดันเสียก่อนมาถึงนิดเดียวเองเนี่ยแหละ ข้าเลยจอดทิ้งไว้ แล้วรีบเดินเท้าต่อ เดี๋ยวไม่ทันได้ดู” ผู้มาเยือนไขข้อข้องใจ “ว่าแต่ เอ็งจะถามอีกนานไหมวะ ไอ้โก๊ะ ตีสองกว่าแล้ว เดี๋ยวก็ไม่ทันเสียงนกหวีดกันพอดี”
ได้ยินเสียงทักท้วงจึงนึกขึ้นได้ จึงช่วยกันหยิบของกินเล่นสองสามอย่างบนโต๊ะ พร้อมน้ำในตู้เย็น แล้วรีบขึ้นไปเฝ้าหน้าจอโทรทัศน์ ก็พอดีกับเสียงนกหวีดเริ่มเกมดังขึ้น
โก๊ะกับป๋องเป็นเพื่อนร่วมเล่นกันมาตั้งแต่เด็ก ทั้งคู่เคยมีความฝันยิ่งใหญ่ ที่จะเป็นนักฟุตบอลทีมชาติไทย แถมยังไกลถึงได้ไปค้าแข้งที่ยุโรปเลยด้วย แต่เพราะไม่มีพรสวรรค์ ส่วนพรแสวงก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึง สุดท้าย คู่ซี้จึงผันตัวเองมาเป็นสาวกของสโมสรฟุตบอลอาชีพจากอังกฤษแทน
โก๊ะเลือกเชียร์สโมสรลิเวอร์พูล ส่วนป๋องกลายเป็นสาวกของทีมอาร์เซน่อล เพราะเป็นสองทีมที่ยิ่งใหญ่ในเวลาเดียวกัน จำได้ว่าทุกครั้งที่ดูรายการเจาะสนาม มักจะได้ยินฉายา หงส์แดง และ ไอ้ปืนใหญ่ จากปาก ย.โย่ง เสมอๆ จนติดหู
ตั้งแต่วันนั้น การได้ดูได้เชียร์ทีมรักบนหน้าจอทีวี ก็กลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต และเป็นกิจกรรมเพียงไม่กี่อย่างที่เพื่อนซี้ทั้งสองมักจะทำด้วยกัน
และตั้งแต่วันนั้นเช่นกัน ที่สโมสรอย่างอาร์เซน่อลยังคงกวาดแชมป์ฟุตบอลลีกสูงสุดของประเทศได้อย่างสม่ำเสมอ แต่ใครจะล่วงรู้ได้ว่า ฤดูกาล 1989-1990 จะเป็นฤดูกาลสุดท้ายที่สโมสรอันยิ่งใหญ่อย่างลิเวอร์พูลจะได้แชมป์เป็นครั้งสุดท้าย
นับจากปีนั้นจนถึงปัจจุบัน หงส์แดงและเหล่าสาวกเดอะค็อปไม่เคยได้ฉลองแชมป์ ไม่เคยได้ชื่นชมและสัมผัสถ้วยของลีกสูงสุดอีกเลย
“ไอ้โก๊ะ ไม่ได้แชมป์ไม่กี่ปีจะเสียใจไปทำไมวะ แชมป์มันก็ผลัดเปลี่ยนกันไปเรื่อยๆ นั่นแหละ เดี๋ยวเดียวลิเวอร์พูลก็กลับมายิ่งใหญ่แล้ว เชื่อข้าสิ”
แล้วสิบปีก็ผ่านไป
“ใกล้แล้วล่ะ ปีนี้ไม่ได้ ปีหน้ามันก็ต้องได้สิ เชื่อข้า ไอ้โก๊ะ”
ปีที่ยี่สิบก็มาถึง
“ทีมดูดีขึ้นเรื่อยๆ แล้ว ไม่เกินปีสองปีต้องได้แชมป์แล้วล่ะ เอางี้ ข้าช่วยเอ็งเชียร์ลิเวอร์พูดอีกแรก ให้เป็นทีมอันดับสองในใจก็แล้วกัน”
ผ่านไปยี่สิบห้าปี
“เอาเป็นว่า ข้าจะอยู่เชียร์เป็นเพื่อน จนกว่าลิเวอร์พูลจะได้แชมป์ก็แล้วกันนะ ไอ้โก๊ะ”
แล้วเดี๋ยวเดียวที่ไอ้ป๋องว่าในทีแรก ก็ล่วงเลยมาจนครบสามสิบปี
ฟุตบอลที่เพื่อนซี้ทั้งสองตั้งหน้าตั้งตาดูในคืนนี้ ไม่มีทั้งทีมลิเวอร์พูล และอาร์เซน่อลลงเตะ แต่เป็นคู่ของเจ้าของฉายาสิงโตน้ำเงินครามอย่างเชลซี และเรือใบสีฟ้าอย่างแมนเชสเตอร์ ซิตี้
ที่บอกว่าเป็นฟุตบอลนัดสำคัญ เพราะหากในค่ำคืนนี้ทีมเรือใบสีฟ้าซึ่งโชว์ฟอร์มโหดมาหลายปี เกิดสะดุดทำได้เพียงแค่เสมอ สโมสรซึ่งห่างหายจากอันดับหนึ่งของลีกไปนานกว่าสามทศวรรษอย่างลิเวอร์พูลจะกลายเป็นแชมป์ในทันที
ตั้งแต่เริ่ม เกมก็ดำเนินไปอย่างสนุกและน่าหวาดเสียวสำหรับกองแช่งอย่างไอ้โก๊ะ แม้เชลซีจะเล่นได้ดี แต่มันก็อดหวาดเสียวทุกครั้งไม่ได้ ที่แมนฯ ซิตี้ บุกขึ้นมา นาทีที่สามสิบหก ไอ้ป๋องได้เฮจากจังหวะการทำประตูขึ้นนำของคริสเตียน พูลิซิสในช่วงครึ่งเวลาแรก แต่ก็ต้องหงอยจนหุบยิ้ม เมื่อเควิน เดอบรอย ปั่นฟรีคิกซ์สุดสวยตีเสมอในช่วงต้นของครึ่งเวลาหลัง
จังหวะจวนเจียนจะเสียประตูหลายครั้งของเซลซีทำเอาไอ้โก๊ะถึงกับนั่งลุ้นจนอยู่ไม่สุข โค้ชทั้งสองทีมแก้เกมกันไปมาอย่างไม่มีทีท่าว่าใครจะยอมใคร เวลาที่เหลือในสนามลดลงเรื่อยๆ แล้วในที่สุดคู่เพื่อนซี้ก็ได้เฮอีกครั้งจากจังหวะทำฟาล์วในกรอบเขตโทษของผู้เล่นแมนฯ ซิตี้ โดยมีวิลเลี่ยนเป็นผู้สังหาร ส่งให้สิงโตน้ำเงินครามขึ้นนำอีกครั้ง
เวลาทั้งเหลือ ทั้งโก๊ะและป๋องต่างใช้ทุกอย่างที่มีช่วยกันลุ้น ช่วยกันแช่ง จนกระทั่งเสียงนกหวีดหมดเวลาการแข่งขันดังขึ้น ก็พร้อมใจกันกระโดดโลดเต้น โห่ร้องไชโยอย่างไม่กลัวว่าใครจะด่าเอา เพราะนั่นหมายความว่า สโมสรรักของไอ้โก๊ะอย่างลิเวอร์พูลได้เป็นแชมป์ลีกสูงสุดของอังกฤษประจำปี 2019-2020 ไปเรียบร้อยแล้ว
คลิปฉลองชัยชนะ แสดงความยินดี ถูกอัพโหลดลงอินเตอร์เน็ต เพื่อให้เหล่าแฟนๆ ทั่วโลกได้ดูอย่างรวดเร็ว ภาพบรรยากาศและความสำเร็จที่ได้เห็น ทำเอาโก๊ะตื้นตันจนถึงกับหลั่งน้ำตา ความรู้สึกของผู้ชนะมันเป็นอย่างนี้นี่เอง ไม่เสียแรงเลย ที่อดทนเชียร์มาตลอดสามสิบปี
“สำเร็จแล้วนะ ไอ้โก๊ะ ในที่สุดลิเวอร์พูลก็ได้แชมป์เสียที” ป๋องตบบ่าเพื่อน ส่งยิ้มอย่างซาบซึ้งไปให้คู่ซี้
“ขอบใจมากว่ะ ป๋อง ไม่เสียแรงที่ข้าอยู่เชียร์มาตลอด แม้ถึงขนาดตายไปหลายปีแล้ว ก็ยังไม่ยอมไปไหน ยังคอยเชียร์ คอยที่จะได้เห็นทีมรักกลับมาเป็นแชมป์อย่างยิ่งใหญ่อีกครั้ง” โก๊ะส่งยิ้มให้ ก่อนที่ร่างจะค่อยๆ จืดจางลงทีละน้อย “เท่านี้ข้าก็หมดห่วงแล้ว ลาก่อนนะ ไอ้เพื่อนยาก ชาติหน้ามีจริง พวกเราคงได้มาเชียร์ฟุตบอลด้วยกันอีก”
“เออ ข้าจะรอ” ป่องโบกมือให้จนกระทั่งทั้งร่างของเพื่อนซี้หายวับไป นึกโล่งใจที่ในที่สุดวิญญาณของเพื่อนก็ได้ไปสู่สุคติเสียที
หลายปีก่อน ในขณะที่โก๊ะกำลังเชียร์ทีมรัก จู่ๆ มันก็ชักตาตั้ง หัวใจวายตายไปตรงหน้าทีวีเสียอย่างนั้น ไม่รู้ว่าจะเพราะความยึดติด หรือความมุ่งมั่นที่เกิดขึ้น วิญญาณของมันก็เลยไม่ไปไหน พอคืนไหนมีถ่ายทอดฟุตบอล มันก็จะไปปรากฏตัว ยืนกวักมือเรียกต่อหน้า และชวนเขามาดูด้วยกันทุกครั้ง
ทีแรกก็กลัว แต่พอหลายครั้งเข้า เห็นว่ามันไม่ได้มาร้าย แล้วก็ไม่เคยมาแบบน่ากลัวๆ ด้วย ก็เลยกลายเป็นถึงเวลา เขาก็จะเป็นฝ่ายเดินทางมาหาเองถึงที่ แล้วดูด้วยกันที่นี่แทน
คืนนี้ป๋องเกือบมาไม่ทันเปิดสนาม เพราะเขาดันไปเจอโจรชิงรถ ขี่มอเตอร์ไซด์เข้าประกบระหว่างลัดเลาะอยู่ในซอยย่อย ความเสียดายแท้ๆ จึงทำให้เขาขัดขืนและถูกแทงตายอยู่ที่ตรงนั้น ป่านนี้ไม่รู้มอเตอร์ไซด์ของเขาจะไปถึงไหน แล้วตอนนี้ไม่รู้ว่าจะมีใครมาพบศพของเขาหรือยัง
“ถ้าฤดูกาลนี้ลิเวอร์พูลเกิดยังไม่ได้แชมป์ขึ้นมา เราคงจะไปไหนไม่ได้ ต้องอยู่เป็นเพื่อนดูกับมันไปอีกไม่รู้นานเท่าไหร่แน่ๆ” ป๋องบอกกับตัวเองอย่างนึกตลก “เอาล่ะ ได้เวลาแล้ว เราก็ไปบ้างดีกว่า”
จบ
เพื่อนตาย
เสียงก๊อกแก๊กเหมือนมีอะไรมากระทบบานหน้าต่าง ทำให้โก๊ะที่กำลังตั้งท่ารอดูฟุตบอลคู่สำคัญในค่ำคืนนี้ต้องชะโงกหน้าออกไปมอง พอเห็นว่าผู้ที่ยืนอยู่หน้าประตูบ้านเป็นไอ้ป๋องเพื่อนซี้ ความแปลกใจที่คิดว่ามีใครมาเล่นอะไรพิเรนทร์ตอนตีสองอย่างนี้ก็หมดไป
เห็นหน้าบานยิ้มแฉ่งของเพื่อนแล้ว ก็ลงไปเปิดประตูให้อย่างรู้กัน
“นึกว่าจะไม่มาแล้ว ดึกแบบนี้ไม่กลัวโดนจับหรือไงวะ” โก๊ะถามเพราะเห็นว่าอยู่ในช่วงเวลาเคอร์ฟิวแล้ว
“ข้าปิดไฟหน้ารถ เลี่ยงทางสายหลัก ลัดเลาะมาตามซอยเอาน่ะ ไม่มีตำรวจสักคน สบายๆ เลย” ป๋องอธิบาย
“ขี่มอเตอร์ไซด์มา แล้วไปไหนเสียล่ะ เมื่อกี้ตอนเปิดประตูรับแกเข้ามา เหมือนข้าจะไม่เห็นนะ” เจ้าของบ้านยังถามต่อด้วยความสงสัย
“มอเตอร์ไซด์ดันเสียก่อนมาถึงนิดเดียวเองเนี่ยแหละ ข้าเลยจอดทิ้งไว้ แล้วรีบเดินเท้าต่อ เดี๋ยวไม่ทันได้ดู” ผู้มาเยือนไขข้อข้องใจ “ว่าแต่ เอ็งจะถามอีกนานไหมวะ ไอ้โก๊ะ ตีสองกว่าแล้ว เดี๋ยวก็ไม่ทันเสียงนกหวีดกันพอดี”
ได้ยินเสียงทักท้วงจึงนึกขึ้นได้ จึงช่วยกันหยิบของกินเล่นสองสามอย่างบนโต๊ะ พร้อมน้ำในตู้เย็น แล้วรีบขึ้นไปเฝ้าหน้าจอโทรทัศน์ ก็พอดีกับเสียงนกหวีดเริ่มเกมดังขึ้น
โก๊ะกับป๋องเป็นเพื่อนร่วมเล่นกันมาตั้งแต่เด็ก ทั้งคู่เคยมีความฝันยิ่งใหญ่ ที่จะเป็นนักฟุตบอลทีมชาติไทย แถมยังไกลถึงได้ไปค้าแข้งที่ยุโรปเลยด้วย แต่เพราะไม่มีพรสวรรค์ ส่วนพรแสวงก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึง สุดท้าย คู่ซี้จึงผันตัวเองมาเป็นสาวกของสโมสรฟุตบอลอาชีพจากอังกฤษแทน
โก๊ะเลือกเชียร์สโมสรลิเวอร์พูล ส่วนป๋องกลายเป็นสาวกของทีมอาร์เซน่อล เพราะเป็นสองทีมที่ยิ่งใหญ่ในเวลาเดียวกัน จำได้ว่าทุกครั้งที่ดูรายการเจาะสนาม มักจะได้ยินฉายา หงส์แดง และ ไอ้ปืนใหญ่ จากปาก ย.โย่ง เสมอๆ จนติดหู
ตั้งแต่วันนั้น การได้ดูได้เชียร์ทีมรักบนหน้าจอทีวี ก็กลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต และเป็นกิจกรรมเพียงไม่กี่อย่างที่เพื่อนซี้ทั้งสองมักจะทำด้วยกัน
และตั้งแต่วันนั้นเช่นกัน ที่สโมสรอย่างอาร์เซน่อลยังคงกวาดแชมป์ฟุตบอลลีกสูงสุดของประเทศได้อย่างสม่ำเสมอ แต่ใครจะล่วงรู้ได้ว่า ฤดูกาล 1989-1990 จะเป็นฤดูกาลสุดท้ายที่สโมสรอันยิ่งใหญ่อย่างลิเวอร์พูลจะได้แชมป์เป็นครั้งสุดท้าย
นับจากปีนั้นจนถึงปัจจุบัน หงส์แดงและเหล่าสาวกเดอะค็อปไม่เคยได้ฉลองแชมป์ ไม่เคยได้ชื่นชมและสัมผัสถ้วยของลีกสูงสุดอีกเลย
“ไอ้โก๊ะ ไม่ได้แชมป์ไม่กี่ปีจะเสียใจไปทำไมวะ แชมป์มันก็ผลัดเปลี่ยนกันไปเรื่อยๆ นั่นแหละ เดี๋ยวเดียวลิเวอร์พูลก็กลับมายิ่งใหญ่แล้ว เชื่อข้าสิ”
แล้วสิบปีก็ผ่านไป
“ใกล้แล้วล่ะ ปีนี้ไม่ได้ ปีหน้ามันก็ต้องได้สิ เชื่อข้า ไอ้โก๊ะ”
ปีที่ยี่สิบก็มาถึง
“ทีมดูดีขึ้นเรื่อยๆ แล้ว ไม่เกินปีสองปีต้องได้แชมป์แล้วล่ะ เอางี้ ข้าช่วยเอ็งเชียร์ลิเวอร์พูดอีกแรก ให้เป็นทีมอันดับสองในใจก็แล้วกัน”
ผ่านไปยี่สิบห้าปี
“เอาเป็นว่า ข้าจะอยู่เชียร์เป็นเพื่อน จนกว่าลิเวอร์พูลจะได้แชมป์ก็แล้วกันนะ ไอ้โก๊ะ”
แล้วเดี๋ยวเดียวที่ไอ้ป๋องว่าในทีแรก ก็ล่วงเลยมาจนครบสามสิบปี
ฟุตบอลที่เพื่อนซี้ทั้งสองตั้งหน้าตั้งตาดูในคืนนี้ ไม่มีทั้งทีมลิเวอร์พูล และอาร์เซน่อลลงเตะ แต่เป็นคู่ของเจ้าของฉายาสิงโตน้ำเงินครามอย่างเชลซี และเรือใบสีฟ้าอย่างแมนเชสเตอร์ ซิตี้
ที่บอกว่าเป็นฟุตบอลนัดสำคัญ เพราะหากในค่ำคืนนี้ทีมเรือใบสีฟ้าซึ่งโชว์ฟอร์มโหดมาหลายปี เกิดสะดุดทำได้เพียงแค่เสมอ สโมสรซึ่งห่างหายจากอันดับหนึ่งของลีกไปนานกว่าสามทศวรรษอย่างลิเวอร์พูลจะกลายเป็นแชมป์ในทันที
ตั้งแต่เริ่ม เกมก็ดำเนินไปอย่างสนุกและน่าหวาดเสียวสำหรับกองแช่งอย่างไอ้โก๊ะ แม้เชลซีจะเล่นได้ดี แต่มันก็อดหวาดเสียวทุกครั้งไม่ได้ ที่แมนฯ ซิตี้ บุกขึ้นมา นาทีที่สามสิบหก ไอ้ป๋องได้เฮจากจังหวะการทำประตูขึ้นนำของคริสเตียน พูลิซิสในช่วงครึ่งเวลาแรก แต่ก็ต้องหงอยจนหุบยิ้ม เมื่อเควิน เดอบรอย ปั่นฟรีคิกซ์สุดสวยตีเสมอในช่วงต้นของครึ่งเวลาหลัง
จังหวะจวนเจียนจะเสียประตูหลายครั้งของเซลซีทำเอาไอ้โก๊ะถึงกับนั่งลุ้นจนอยู่ไม่สุข โค้ชทั้งสองทีมแก้เกมกันไปมาอย่างไม่มีทีท่าว่าใครจะยอมใคร เวลาที่เหลือในสนามลดลงเรื่อยๆ แล้วในที่สุดคู่เพื่อนซี้ก็ได้เฮอีกครั้งจากจังหวะทำฟาล์วในกรอบเขตโทษของผู้เล่นแมนฯ ซิตี้ โดยมีวิลเลี่ยนเป็นผู้สังหาร ส่งให้สิงโตน้ำเงินครามขึ้นนำอีกครั้ง
เวลาทั้งเหลือ ทั้งโก๊ะและป๋องต่างใช้ทุกอย่างที่มีช่วยกันลุ้น ช่วยกันแช่ง จนกระทั่งเสียงนกหวีดหมดเวลาการแข่งขันดังขึ้น ก็พร้อมใจกันกระโดดโลดเต้น โห่ร้องไชโยอย่างไม่กลัวว่าใครจะด่าเอา เพราะนั่นหมายความว่า สโมสรรักของไอ้โก๊ะอย่างลิเวอร์พูลได้เป็นแชมป์ลีกสูงสุดของอังกฤษประจำปี 2019-2020 ไปเรียบร้อยแล้ว
คลิปฉลองชัยชนะ แสดงความยินดี ถูกอัพโหลดลงอินเตอร์เน็ต เพื่อให้เหล่าแฟนๆ ทั่วโลกได้ดูอย่างรวดเร็ว ภาพบรรยากาศและความสำเร็จที่ได้เห็น ทำเอาโก๊ะตื้นตันจนถึงกับหลั่งน้ำตา ความรู้สึกของผู้ชนะมันเป็นอย่างนี้นี่เอง ไม่เสียแรงเลย ที่อดทนเชียร์มาตลอดสามสิบปี
“สำเร็จแล้วนะ ไอ้โก๊ะ ในที่สุดลิเวอร์พูลก็ได้แชมป์เสียที” ป๋องตบบ่าเพื่อน ส่งยิ้มอย่างซาบซึ้งไปให้คู่ซี้
“ขอบใจมากว่ะ ป๋อง ไม่เสียแรงที่ข้าอยู่เชียร์มาตลอด แม้ถึงขนาดตายไปหลายปีแล้ว ก็ยังไม่ยอมไปไหน ยังคอยเชียร์ คอยที่จะได้เห็นทีมรักกลับมาเป็นแชมป์อย่างยิ่งใหญ่อีกครั้ง” โก๊ะส่งยิ้มให้ ก่อนที่ร่างจะค่อยๆ จืดจางลงทีละน้อย “เท่านี้ข้าก็หมดห่วงแล้ว ลาก่อนนะ ไอ้เพื่อนยาก ชาติหน้ามีจริง พวกเราคงได้มาเชียร์ฟุตบอลด้วยกันอีก”
“เออ ข้าจะรอ” ป่องโบกมือให้จนกระทั่งทั้งร่างของเพื่อนซี้หายวับไป นึกโล่งใจที่ในที่สุดวิญญาณของเพื่อนก็ได้ไปสู่สุคติเสียที
หลายปีก่อน ในขณะที่โก๊ะกำลังเชียร์ทีมรัก จู่ๆ มันก็ชักตาตั้ง หัวใจวายตายไปตรงหน้าทีวีเสียอย่างนั้น ไม่รู้ว่าจะเพราะความยึดติด หรือความมุ่งมั่นที่เกิดขึ้น วิญญาณของมันก็เลยไม่ไปไหน พอคืนไหนมีถ่ายทอดฟุตบอล มันก็จะไปปรากฏตัว ยืนกวักมือเรียกต่อหน้า และชวนเขามาดูด้วยกันทุกครั้ง
ทีแรกก็กลัว แต่พอหลายครั้งเข้า เห็นว่ามันไม่ได้มาร้าย แล้วก็ไม่เคยมาแบบน่ากลัวๆ ด้วย ก็เลยกลายเป็นถึงเวลา เขาก็จะเป็นฝ่ายเดินทางมาหาเองถึงที่ แล้วดูด้วยกันที่นี่แทน
คืนนี้ป๋องเกือบมาไม่ทันเปิดสนาม เพราะเขาดันไปเจอโจรชิงรถ ขี่มอเตอร์ไซด์เข้าประกบระหว่างลัดเลาะอยู่ในซอยย่อย ความเสียดายแท้ๆ จึงทำให้เขาขัดขืนและถูกแทงตายอยู่ที่ตรงนั้น ป่านนี้ไม่รู้มอเตอร์ไซด์ของเขาจะไปถึงไหน แล้วตอนนี้ไม่รู้ว่าจะมีใครมาพบศพของเขาหรือยัง
“ถ้าฤดูกาลนี้ลิเวอร์พูลเกิดยังไม่ได้แชมป์ขึ้นมา เราคงจะไปไหนไม่ได้ ต้องอยู่เป็นเพื่อนดูกับมันไปอีกไม่รู้นานเท่าไหร่แน่ๆ” ป๋องบอกกับตัวเองอย่างนึกตลก “เอาล่ะ ได้เวลาแล้ว เราก็ไปบ้างดีกว่า”
จบ