ผมมีเพื่อนผู้หญิงคนนึงครับผมรักเพื่อนคนนี้มากผมไม่ค่อยมีเพื่อนมีแค่เขา เขาเป็นเหมือนโลกทั้งใบของผมก็ว่าได้เลยครับเพื่อนนี้ ผมแคร์ความรู้สึกเขาตลอด ต่อให้ทะเลาะผมที่ไม่ผิดอะไร แต่เขากลับทําอย่างกับว่าผมผิดเขาโกรธ ไม่เขาใจเลยครับ อะไรช่วยได้ผมช่วย
อะไรช่วยไม่ได้ก็ต้องได้ ผมยอมทำให้ได้แทบทุกอย่าง แต่เขากลับไม่แคร์อะไรผมเลย ความรู้สึกของผม มันแตกสลาย ในทุกๆครั้ง
ที่เขาทําแต่เขาอาจไม่รู้ตัวแต่ผมก็ไม่เป็นไร ไม่ต้องเสียใจ แล้วผมก็ทําต่อไปเรื่อยๆหวังว่า สักครั้งแหละครับเขาต้องแคร์เราบ้าง สุดท้ายไม่เลยครับ แล้วล่าสุดเราไม่เข้าใจกันแต่ผมก็ทําทุกอย่างไปเพื่อเขา อธิบายด้วยเหตุและผล แล้วผมก็เลิกคุยกับเพื่อนนี้ครับมันอาจดีที่สุด คําตอบที่ผมได้จากเขาครั้งสุดท้ายคือ"แล้วไง" ผมอยากจะร้องให้แต่ก็ไม่มีนํ้าตา
ผมเสียใจที่สุดเลยครับ ผมควรรู้นานแล้วว่าในเมื่อเขาไม่แคร์เรา เราจะแคร์เขาทำไม