เราคุยกับฝ.ท่านหนึ่ง อายุห่างกัน 5 ปี เราพบกันแบบบังเอิญค่ะ แอดกันแล้วแต่ไม่มีเรื่องอะไรให้คุยเลยไม่ได้ชวนกันคุย จนวันหนึ่งเราโพสสตอรี่เพลงภาษาสเปนลง เขาก็ทักเรามาว่าพูดได้หรอ เราก็กำลังเรียนรู้อยู่ บังเอิญเรามีสอบวันต่อไปเลยให้เขาช่วยติวให้ ไปๆมาๆก็ปิ๊งกัน แต่ยังไม่ได้เป็นแฟน เขาอยากเจอตัวจริงก่อน เราก็โอเค เราให้เขามาหาเราก่อน เขาก็จองตั๋วมาแต่ยังไม่ถึงช่วงที่ได้เจอกัน เราพยายามประคับประคองความสัมพันธ์ก่อนที่จะเจอกัน เขาเป็นคนดีมาก ๆ เราสนุกมากๆ ที่ได้คุยกับเขา เขาทำให้เราเติบโตขึ้นมากทางความคิด แต่ด้วยทัศนคติหรือมุมมองการใช้ชีวิตมันต่างกัน เรายังเรียนอยู่ และยังไม่เคยมีแฟน แน่นอนว่าเราไม่ค่อยเข้าใจเรื่องความรักมากนักพอมันเกิดขึ้นกับตัวเอง บางครั้งเราทะเลาะกันเขาก็จะมองว่าเราทำตัวเด็ก แต่เราก็เคลียกันเข้าใจตลอด เขาโอเคยอมรับนิสัยของเรา เราก็โอเคยอมรับนิสัยของเขา เขาจะไม่ค่อยเข้าหาใครเท่าไหร่ ไม่ชอบคุยโทรศัพท์(เคยคุยกันแค่ 2 ครั้ง) ไม่ชอบถ่ายรูป(แต่ก็พยายามถ่ายให้ตลอด) และอย่างที่บอกเขาทำงานหนักทุกวัน และมักจะบ่นว่าเหนื่อยมาก ๆ ไม่ชอบใช้ภาษาอังกฤษเพราะเขาใช้มาทั้งวันในขณะทำงาน บางทีเขาก็มักจะหายไปดื้อ  ๆ เคยคุยกันแล้วเรื่องนี้ เขาก็โอเค คราวหลังจะบอก แต่บางทีก็ทำเหมือนเราไม่มีตัวตนไปสะงั้น อัพสตอรี่เล่นกับแมวแต่ในขณะเดียวกันก็ไม่ทักถามไถ่เราเลย เรามักจะเป็นคนเริ่มถามไถ่ก่อนตลอด บางทีก็ปิดมือถือเพราะอยากพักผ่อนแต่ไม่บอกเราเลย คือเราแค่อยากเห็นความเอาใจใส่มากกว่านี้ไม่ใช่แค่บอกชอบ เขาบอกว่าเราไม่สนที่เขาบอกว่าเหนื่อย แต่เราแคร์เขามาก ๆ เราแค่อยากได้ยินแค่คำสองคำแค่นั้น ถามเราสักนิดว่าเป็นอย่างไรบ้าง ไม่ใช่หายไปเลย เราไม่รู้ว่าความรู้สึกเราตอนนี้คือเราดูเป็นคนเอาแต่ใจเกินไปไหมคะ เราควรล้มเลิกความสัมพันธ์นี้ไปไหม