เข้าเรื่องเลยนะคะ แฟนเราค่อนข้างมีนิสัยขี้เกียจตอนแรกๆคบกันนางสะอาดขยันมาก แต่พอคบกันได้จะเข้าปีที่3เริ่มออกลายค่ะ น้ำไม่ชอบอาบต่อให้วันนั้นสกกระปรกแค่ไหนก็สามารถนอนชุดนั้นได้(สุดท้ายเราก็ไล่ไปอาบน้ำตลอด) เนื่องจากอายุไล่เลี่ยกันงานบ้านก็แบ่งกันทำเพราะเราหาเงินทั้งคู่หน้าที่ก็แบ่งๆกันไป เราจะเป็นคนทำงานบ้านของเราเป็นประจำทุกวัน ส่วนแฟนดินพอกหางหมูผลัดวันประกันพรุ่ง จนบางทีลืมก็มี เราพูดเยอะก็หาว่าเราพูดมาก เค้าบอกทีเค้าไม่เห็นจะต้องมาบอกเราเลย ก็เราทำของเราเองทุกอย่างโดยไม่ต้องมีใครบอก คือเอาง่ายๆเรารู้หน้าที่ตัวเอง
 
  แฟนเวลากลับถึงบ้านกุญแจรถก็ไม่เก็บ เสื้อผ้าก็ถอดทิ้งเรี่ยราด เก็บตามตลอด (เราเปิดร้านเล็บนะคะ)ซึ่งเวลามาถึงก็จะเอาของมาพาดโซฟาร้านเล็บเรา เราก็ต้องบ่นเพราะมันไม่ใช่ที่ไว้ แล้วเป็นทุกวันค่ะ คือแฟนชอบลืมอีกค่ะ สมมุติเราสั่งอะไรไปแปปเดียวก็ลืม คือมันเกินไปค่ะลืมทุกเรื่องบางที่เราเก็บตรงส่วนนี้แล้วบอกให้เค้าเก็บตรงส่วนนี้ ก็กองไว้จนลืมพอเราพูดก็เดี๋ยวก่อน พรุ่งนี้ก่อน มันอะไรนักหนาคะจนสุดท้ายเราก็ทำเอง ชีวิตคู่หาคนมาแบ่งเบาพาระไม่ใช่เพิ่มความสกกระปรกในตัว เค้าพลัดนานสุดคือ4เดือนค่ะ เราบอกให้เค้าเก็บตรงนี้นะเพราะเค้าทำรกอีกอย่างเราเคยเก็บไปตั้งหลายครั้งแล้ว เราบอกเค้าเราจะเก็บหน้าบ้าน ร้านเล็บ ห้องน้ำ ส่วนเธอเก็บหลังบ้านตรงครัวก็พอ นั่นแหละค่ะเราแบ่งหน้าที่ตามนี้ตอนแรกเค้ารับปากโอเคร ผลัดจน4เดือน ระหว่างนั้นเราก็ทำบ้าง แต่เค้าก็ทำลวกๆ เราเอือมมากๆ
  แฟนลืมทุกอย่างยกว้นเรื่องกินอันนี้เรื่องจริงค่ะ เราเข้าโรงบาลคือเราเตรียมของเราหมดครบแล้ว เหลือแต่ของคนเฝ้า เราบอกเอาผ้าห่ม เสื้อผ้าเธอ และข้าวเธอนะ สรุปจำได้อย่างเดียวมีแต่ข้าวที่จำได้ ส่วนผ้าห่มเราย้ำบ่อยๆเลยจำได้ เสื้อผ้าอันนี้ไม่หน้าลืมนะคะเราเลยไม่ได้ย้ำคิดว่าคงรู้เอง สุดท้ายลืมจริงค่ะ ก็มาเฝ้าทั้งๆที่ใส่ชุดตัวเก่าไปนั่นแหละค่ะ มีเยอะค่ะวีรกรรมบางอย่างมันเล่าไม่ได้แต่ถ้าใครรู้ก็รับไม่ได้เหมือนกัน ข้อดีเขาก็เยอะนะคะ แต่มันพอๆกับข้อเสียอะ
รักมากอยากให้ปรับนิสัยสกปรกมากที่สุด คนอะไรเรื่องกินนี่เต็มที่แบบไม่เคยขาดตกบกพร่อง กินตรงเวลาต้องครบทุกมื้อ แต่พอถามหาเรื่องงานผลัอยู่นั่น พูดจนเอือม