ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ เราปัดเจอผู้ชายคนนึงในทินเดอร์ เรา 25 เขา 33 สถานะทางบ้าน การงาน พอได้ระดับนึง แต่หน้าตาธรรมดา รูปร่างท้วมนิดหน่อย เขาอกหักมาเพราะไปเป็นชู้เขามา เพิ่งเลิกได้ไม่กี่เดือน พอเจอเราปุ๊บ ได้ประมาณไม่ถึงอาทิตย์เขาก็บอกเขารู้สึกดีกับเรา ถึงขนาดตกลงเป็นแฟนกัน พยายามพาเราไปนั่นไปนี่ ได้มาเรียนรู้นิสัย ใจคอ เริ่มมารู้เรื่องราวแบล็คกราวในชีวิตเรา ร่วมถึงมีเซ็กซ์กัน เขาพยายามพูดตลอดว่าเราโอเคทุกอย่างเลย จนมาวันนึงเรารู้สึกได้ถึงความรู้สึกที่เขามีกับเราว่า "เขาเริ่มไม่โอเคกับเรา" เราก็เปิดใจคุยกันว่ามันเป็นเพราะอะไรไหนว่าตอนแรกๆ ก็ดูโอเคดี เราว่าเราเข้าใจได้ว่าทำไมตอนแรกบอกเราใช่ แต่พอมาวันนี้บอกว่าขอห่างขอเลิก พอได้เรียนรู้กันแล้วมันก็ไม่แปลกที่จะรู้สึกว่าชอบหรือไม่ชอบ เราเลยถามเหตุผลว่าเพราะอะไรหรอ ตอนแรกก็บอกมันเป็นเพราะเขาเองนู่นนี่นั่น จนเราถามจนได้เหตุผลที่แท้จริง เขาบอกมาว่า

      1.เราเป็นสิว เขาไม่กล้าเปิดตัวเรา เขาเอาเราไปพูดกับคนรอบตัวเขาว่าเขาคุยกับผู้หญิงคนนึงแต่เขาเป็นสิวเขาไม่สวยเลย แล้วพยายามบอกเราตลอดว่าให้เรารักษาสิว รวมถึงเสนอมาว่าเขาจะช่วยออกเงินรักษาสิว ( เราคิดว่าจริงๆ แล้ว เขาอยากให้เราหายสิวนั่นแหละ แต่การจะไล่ให้ไปรักษามันก็ดูไม่ดี เลยเอ่ยปากจะออกค่ารักษาสิวให้ จริงๆ เราพยายามรักษาสิวเองมาตลอดแต่ก็ไม่อยากเข้าคลินิคเพราะค่ารักษามันก็แพง )

      2.เขาบอกว่าเวลามีเซ็กส์กับเราเขารู้สึกไม่เอ็นจอย

     

      3.เราคิดเอาว่าเขาไม่โอเคกับหน้าที่การงาน ครอบครัว และไลฟ์สไตล์เราเท่าไหร่

 

      4.เขาบอกรู้สึกไม่เป็นตัวเองเวลาอยู่กับเรา เหมือนที่เขาพยายามทำดีกับเราเพียงเพราะเขาอยากมีใครสักคนมาทดแทน

เราว่าเราเข้าใจว่าทำไมถึงไม่โอเคกับเรา แต่เราแอบโกรธตรงที่ตอนเข้ามาแรกๆ มาขายฝันเราทำไม พูดคุยกับเราจริงจังถึงเรื่องในอนาคตบลาๆ พยายามบอกว่าเราใช่ เราดี เราตรงตามที้เขาต้องการ 

เขาบอกเขารู้สึกผิดที่ทำแบบนี้ เขาขอลดสถานะได้ไหม แต่ถ้าเรายังอยากคุยกับเขา ให้เขาพาไปนั่นไปนี่ เขาก็พร้อมไป เขาไม่ได้มีใคร ก็ยังอยากไปต่อกับเรา แต่ไม่อยากให้เราไปคาดหวังอะไรในตัวเขา เพราะเขาเองก็ตอบไม่ได้ว่าเขาจะรู้สึกชอบเรารึป่าว อยากลองห่างดู คุยได้เหมือนเดิมแต่ไม่ขอมีเซ็กส์ด้วยแล้ว เรามาเรียนรู้กันใหม่วันนึงอาจรักกันก็ได้

ประมาณว่าคุยกันแก้เหงาไปก่อน ถ้าเขาเจอคนที่ใช่เดี๋ยวเขาก็หายไปเอง

เราว่าที่เล่ามามันคือธรรมชาติของใจคนมากๆ แต่ตอนนี้มันอยู่ที่เราแล้วว่า

1.เราจะตัดขาดไปเลยดีไหม หรือ

2.เราก็อยู่ต่อไปนั่นแหละ ไหนๆ เราก็ไม่คิดจะมีใครใหม่อยู่แล้ว มีพอแก้เหงาไปได้อยู่มั้ง

( จริงๆ รู้ตัวเองอยู่แล้วว่าเราไม่พร้อมจริงๆ ตอนแรกที่เลิกคุยกับคนเก่าก็ตั้งใจจะอยู่กับตัวเอง อยู่พัฒนาตัวเองไปก่อนแล้วพอถึงวันที่ตัวเองพร้อมในทุกๆ ด้าน ค่อยเปิดใจให้คนใหม่ พอได้เจอเขาเราดันไปคิดว่าเขาอาจยอมรับเราได้มั้งเลยเปิดโอกาสให้เขาเข้ามาเรียนรู้ )

จริงๆ เราไม่ได้เสียใจขนาดนั้น ไม่ได้มีความรู้สึกที่ว่าโดนฟันแล้วทิ้ง ไม่ได้รู้สึกผูกพันธ์อะไรขนาดนั้นด้วย แต่ก็แอบหวั่นๆ ว่าถ้าเราอยู่ต่อเราจะอยู่แบบไม่รู้สึกอะไรได้จริงหรอ วันนึงถ้าเขาเดินออกจากเราไปจริงๆ เราจะรู้สึกโอเคได้จริงหรอ แล้วถ้าอยู่ต่อเราจะทำตัวยังไงดีว่ะ

ยอมรับเลยว่า "เราเหงา" เรามาทำงานคนเดียว ที่ทำงานก็มีเราอยู่แค่คนเดียว สรุปคือ ใช้ชีวิตแบบอยู่คนเดียว 100% ฉบับเหงาสัสๆ เราไม่อยากเปิดใจให้ใครแล้ว ไม่อยากมาเรียนรู้ใครใหม่ ไม่อยากคุยกับใครใหม่แล้ว เพราะสุดท้ายมันก็จะจบแบบนี้แหละ

ใครเคยมีเหตุการณ์แบบนี้บ้างคะ แชร์มาให้ฟังหน่อยได้ไหม เราชอบมาตั้งกระทู้มากเลย รู้สึกได้ว่าคำตอบที่ได้ มันคือธรรมะแท้ไม่มีคำว่าปลอบใจ55555

แบบ..หยุดโลกสวยค่ะ ฟังกูนะ555 มาเลยค่ะ ช่วยดึงสติหน่อยขอการตัดสินใจที่เจ็บน้อยสุดแล้วชีวิตไม่พังหน่อยค่ะ