ปกติอ่านตลอดค่ะ เคยการเรียนดีมากระดับได้ทุนเรียนดีแต่ช่วงนี้หาแรงจูงใจอ่านไม่เจอเลยค่ะ ร้องไห้ทุกวัน รู้สึกไม่ดีสักนิด ไม่อยากอ่านแล้วค่ะ มันเป็นแบบนี้เกือบปีและเกือบทุกวัน ที่บ้านบอกให้เราตั้งใจใช้ชีวิตให้มากกว่านี้ เพราะเราใช้ชีวิตทิ้งๆขว้างๆเหมือนหมดความหวังกับชีวิตแล้ว งานไม่ทำ อะไรไม่รับผิดชอบ ซึ่งมันก็ถูกนะคะ เพราะเราไม่ทำอะไรจริงๆ เป้าหมายในชีวิตของเราก็แค่รอวันตายเท่านั้น เราพยายามจะหาเป้าหมายอื่นแล้วนะคะแต่หาเป้าหมายไม่เจอเลย เราไม่รู้ว่าการพยายามใช้ชีวิต การเรียน การรักตัวเอง การรับผิดชอบสิ่งต่างๆมันดียังไง ยังไงสุดท้ายทุกอย่างก็คงเหมือนเดิม สุดท้ายโลกก็จะหมุนไปเรื่อยๆ เราก็ต้องทนทรมานกับมันไปเรื่อยๆจนวันตายนี่นา? สุดท้ายทุกอย่างก็จะเหมือนเดิมไม่ว่าจะเลือกทางไหนก็ตาม ก็แค่ระหว่างทางจะเป็นยังไง แน่นอนค่ะว่าเราไม่แคร์หรอกว่าระหว่างทางจะมีความสุขไหม หรือจะเศร้า เราไม่สนใจ เราแค่อยากจะหายไป มันทรมานนะกับการอยากตายแต่ตายไม่ได้เนี่ย

"แม่รักหนูนะ หนูรักแม่ไหม" รักค่ะ รักมาก เพราะถึงยังไม่ตาย ฉะนั้นเลิกผลักเราสู่ความสิ้นหวังได้แล้ว ยิ่งเรียนยิ่งรู้สึกผิดปกติ ยิ่งพยายามใช้ชีวิตแบบคนปกติยิ่งดูดันทุรัง ฝืนไปซะทุกอย่าง แม้แต่การยิ้มเล่นกับเพื่อนก็ดูฝืน เพื่อนสนิทที่เคยเป็นแบตเตอรี่ฮีลใจ ตัวของเราก็พยายามหลบหน้าเพราะไม่อยากคุยกับใคร เพื่อนไม่อยากเจอ เริ่มเบื่ออาหาร เริ่มรู้สึกผิดที่ต้องกิน ไม่อยากตื่นมาใช้ชีวิต อยากนอนตลอดเวลา เหนื่อย

ใกล้สอบแล้วแท้ๆแต่เราก็ยังเป็นแบบนี้ เกรดตกแน่นอนค่ะ เราไม่รู้จะทำยังไง ไม่สามารถโวยวายกับใครได้เพราะทำตัวเองทั้งหมด แต่เหนื่อยจังเลยค่ะ ทำไมการใช้ชีวิตมันเหนื่อยขนาดนี้ ทำไมถึงอ่อนแอขนาดนี้ มันไม่มีอะไรเลยแท้ๆ ทำไมล่ะ ทำไมยิ่งพยายามยิ่งดูแย่ ต้องไปทางไหนถึงจะดีที่สุด ต้องทำยังไงถึงจะเป็นอิสระ มันมีทางอื่นนอกจากความตายไหม ลองมาหลายทางแล้วแต่ไม่มีทางไหนที่เป็นอิสระเลย ความสุขก็ไม่ใช่ ความเจ็บปวดก็ไม่ใช่ ความสำเร็จก็ไม่ใช่ ถ้างั้นมันผิดตรงไหนกัน มันผิดที่ตัวเราใช่ไหม แล้วต้องทำยังไงกับตัวเราดี ในเมื่อตัวของเรามันผิดพลาดนี่คะ?