ขณะที่วรงค์กำลังยืนมองชุดเพื่อนเจ้าบ่าวที่ทางวังเพิ่งนำมามอบให้
เขาอดคิดไม่ได้ถึงเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันนี้ แน่นอนว่าเขาตั้งใจช่วย
เจ้าหญิงวิมลลักษณาและเจ้าชายปารีส ซึ่งเขาก็ไม่ได้คาดหวังอะไร
โชคดีที่เจ้าหญิงวิมลลักษณาและเจ้าชายปารีสเห็นคุณค่าของเขา
เขาจึงมีวันนี้ วันที่เขาลืมตาอ้าปากขึ้นมาได้อีกครั้ง และต้องถือว่า
เป็นครั้งที่สำคัญมาก 

"พี่วรงค์คะ มีคนสำคัญมาหาค่ะ"

คนสำคัญอีกแล้วเหรอเนี่ย วรงค์คิดไม่ออกว่าเป็นใคร 
แต่พอคน ๆ นั้นเดินเข้ามา เขาถึงกับร้องอ๋อ
"ท่านอองตวน"
เจ้าชายอองตวนได้ปรากฏตัวขึ้น
"ท่านอองตวนเสด็จมาได้อย่างไรครับท่าน"
"เราจะมาเยี่ยมท่านไง เจ้าชายปารีสเคยเล่าเรื่องของท่านให้เราฟัง"
"เชิญนั่งก่อนครับท่าน"
"ไม่เป็นไรหรอก เราขอเดินไปรอบ ๆ นะ อยากชมสำนักงานของท่านให้มากกว่านี้หน่อย"
"ตามสบายเลยครับท่านอองตวน"

เจ้าชายอองตวนเดินชมหลายห้องของสำนักข่าววรงค์
แต่พระองค์ต้องทรงหยุดเมื่อได้ยินเหมือนคนกำลังขนอะไรอยู่
พระองค์ทรงมองเข้าไปในห้องนั้นและทรงเห็นหญิงสาวลักษณะคล้ายทอมบอย
กำลังขนหนังสือจากอีกห้องหนึ่งไปยังอีกห้องหนึ่ง
เจ้าชายเห็นว่าหญิงสาวผู้นั้นตัวเล็กมาก พระองค์จึงทรงอยากช่วย
จึงทรงเดินเข้าไปในห้องนั้น "ให้เราช่วยขนดีกว่า"
ทรงถอดเสื้อออก ทำให้หญิงสาวตกใจ "จะถอดเสื้อทำไม"
"จะช่วยขนหนังสือไง เดี๋ยวเสื้อเราเปื้อน"
"เราทำเองได้ แล้วท่านเป็นใครเนี่ย มาถอดเสื้อถอดแสงแถวนี้
คิดไม่ดีกับเรารึเปล่า"

เจ้าชายอองตวนไม่อยากคุยให้เสียเวลา ท่านรีบช่วยขนหนังสือ
จากห้องนึงไปยังอีกห้องนึง ทำให้หญิงสาวที่ชื่อมิลินอารมณ์เสีย
"นี่มันงานชั้นนะ มาช่วยทำแบบนี้ ฉันก็ไม่ได้ตังค์น่ะสิ"
ขณะที่มิลินหัวเสียอยู่ วรงค์ก็เดินเข้ามาในห้องนั้น
"เจ้าชายอองตวน ทรงทำอะไรอยู่ครับ"
มิลินตกใจมากเมื่อได้ยินคำว่าเจ้าชายอองตวน
"เจ้าชายเหรอ"
"อ้าว เจ้าชายทรงถอดเสื้อทำไมครับ"
"ช่วยน้องคนนี้ขนหนังสือไงครับ"
"น้องคนนี้" มิลินจ้องหน้าเจ้าชาย
"ใช่ ฉันหมายถึงเธอไง"
"ฉันชื่อมิลินค่ะเจ้าชาย"
เจ้าชายมองหน้ามิลินแล้วรู้สึกว่ามิลินน่ารักมาก
"ฉันชื่ออองตวนนะ"

วรงค์พูดบ้าง "ใส่เสื้อก่อนเถอะครับเจ้าชาย ไม่ต้องช่วยมิลินขนหรอก"
"ครับ แต่ เอ แล้วเสื้อผมไปไหนล่ะครับ"
มิลินหัวเราะ "ไอ้ตูบข้ามไปแล้วล่ะ"
"เอางี้ เดี๋ยวผมไปหาซื้อเสื้อให้ เจ้าชายอยู่กับมิลินไปก่อนนะครับ" วรงค์หวังดี
"อ้าว ฉันต้องอยู่ด้วยเหรอ ไม่แฟร์เลย"
เจ้าชายมองหน้ามิลิน "เธอนี่ น่ารักดีนะ"
มิลินจ้องหน้าเจ้าชาย "จะจีบฉันเหรอคะ"
"แล้วจีบได้ไหมครับ"
"ฉันพูดเล่นนะคะ"
"แต่ผมพูดจริงนะ เรามาออกเดทกันเถอะ รับปากผมนะ ผมอยู่ที่โสฬสอีกไม่กี่วัน"
"อืม นึกออกแล้ว ท่านคือเจ้าชายอองตวนแห่งโชกุนโพนั่นเอง"
"อย่าเพิ่งพูดเรื่องอื่นสิครับ ตกลงออกเดทกับผมนะ"
"แล้วท่านไม่อายเหรอที่จะมาออกเดทกับฉัน ฉันมันทอมบอยที่ไม่สวยไม่รวยแล้วก็ไม่มีอะไรเลยนะคะ"
"แต่เธอน่ารักมากนะ ไม่รู้ตัวเหรอ พูดตกลงสิ ออกเดทกับผมนะ ตกลง ตกลง พูดสิ"
"ก็ได้ค่ะ ท่านมาแนวแปลกขนาดนี้ ฉันก็จะรับคำท้าดูสักครั้ง"
"ครับ แต่ว่าทำไมพี่วรงค์ไปนานจัง"
"เพิ่งจะมาอายเหรอคะที่มายืนถอดเสื้อต่อหน้าฉัน"
"เมื่อกี้ตั้งใจจะขนหนังสือช่วยคุณไง แต่ตอนนี้ยืนเฉย ๆ ก็เลยรู้สึกแปลก ๆ"
"ไปนั่งรอที่ห้องนั้นก็ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันไปนั่งเป็นเพื่อน"
"ครับ"

เวลาผ่านไปนานพอควร
"ทำไมพี่วรงค์ยังไม่กลับมาอีกล่ะ"
"ฉันลองโทรหาแล้วแต่แกไม่ตอบเลย"
"น่าจะมีปัญหาแล้วล่ะ เราออกไปตามหาดูดีกว่า"
"กับสภาพที่เปลือยท่อนบนนี่นะ"
"แต่เราไม่มีทางเลือกอื่นนี่ จะให้เธอไปคนเดียว เดี๋ยวอาจจะมีเรื่องอีก"
"งั้นเอาหมวกนี่ใส่ไว้ก่อนนะคะ คนจะได้ไม่รู้ว่าคุณคือเจ้าชายอองตวน"
"ก็ได้ครับมิลิน"
ทั้งคู่ออกไปตามหาวรงค์ และก็หาเจออย่างง่ายดายเพราะวรงค์ล้มลงตรงมุมอับ
ไม่น่าจะมีใครหาเจอ มิลินจึงโทรเรียกรถพยาบาลให้ แล้วทั้งคู่ก็ตามไปโรงพยาบาลด้วยกัน
เมื่อถึงโรงพยาบาล เวรเปลนำตัววรงค์ไปรอที่หน้าห้องตรวจแล้ว 
ต่อมาเวรเปลก็หาเสื้อมาให้เจ้าชายอองตวนเพราะเข้าใจไปว่าเจ้าชายสละเสื้อเพื่อช่วยคนป่วย
เมื่อเจ้าชายสวมเสื้อที่เขาให้มา มิลินก็หัวเราะอย่างกลั้นไม่อยู่

"ขำตรงไหนเนี่ย"
"ถ้าจำไม่ผิด มันคือเสื้อของพวกกู้ภัยค่ะ เจ้าชายจะไปกู้ภัยที่ไหนคะ"
"เธอนี่เอาใหญ่แล้ว ชอบล้อฉันเล่นอยู่เรื่อย"
"ก็เจ้าชายน่ารักดีนี่คะ เลยอดล้อไม่ได้"
"เธอก็น่ารักนะ อย่าลืมนะว่าเธอนัดออกเดทกับฉันแล้ว"
"ไม่ลืมหรอกค่ะ"