ตั้งแต่เกิดมาคุณป้าและคุณแม่เป็นคนเลี้ยงหนู ซึ่งคุณพ่อไม่ค่อยมีเวลา เพราะมัวแต่ทำงานที่ต่างจังหวัด และคุณป้าเพิ่งแต่งงานอายุประมาณ 40 ปี แล้วคุณป้าไม่มีลูก แล้วคุณป้าก็เอาหนูซึ่งเป็นหลานมาเป็นลูก สมัยที่หนูยังเรียนอยู่ไม่คิดฝักใฝ่ที่จะมีแฟน เพราะคิดว่าไม่ได้สำคัญอะไรกับชีวิตขนาดนั้น ทางบ้านค่อนข้างเน้นไปทางการเรียนมากกว่า แต่ไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อหนู (เป็นคนชอบเรียนอยู่แล้ว) แม้แต่บ้านหนูก็ไม่ค่อยชอบออก อยู่ในกรอบของครอบครัวเสมอ ทำให้ไม่ค่อยมีเพื่อนคบในสมัยเรียน เวลาไปไหนก็ต้องมีพี่ชายไปด้วยเสมอ หนูเพิ่งมีแฟนเกือบจะเรียนจบป.ตรีค่ะ (ตอนนี้หนูเรียนจบแล้ว) ส่วนมากมีแต่คนคุยแต่ไม่ได้สนใจอะไรมาก หลังจาก 2 เดือนแฟนและพ่อแม่ของแฟนเลยตัดสินใจบินมาจากแคนาดาและมาที่บ้านของหนู (แฟนเป็นไทยพำนักอยู่แคนาดา) แฟนจึงขออนุญาตพาหนูไปเที่ยวข้างนอก เพราะเขาเห็นหนูเสียใจ ซึมเศร้าและไม่ค่อยออกจากข้างนอกเลย หนูเปิดตัวแฟนกับคุณป้าก่อน เพราะความไว้ใจซึ่งกันและกัน ตอนแฟนอยู่คุณป้าเขาเป็นคนดีมากๆค่ะ แต่พอหลังจากแฟนกลับได้ 2 วัน คุณป้าก็บอกหนูว่า " มันเป็นไปไม่ได้หรอก ครอบครัวมันเป็นคนอีสาน ไม่รู้ว่าตระกูลทางนั้นเขาจะทำอะไรรึเปล่า ชีวิตยังอีกยาวไกล มีให้เลือกอีกเยอะแยะ เดี๋ยวก็เลิกกัน คลั่งรักกันเกินไป ความรักเด็กๆ"  หนูได้ยินแทนหนูก็เสียใจแทน หนูเลยตัดสินใจที่จะเล่าให้แฟนฟัง แฟนเลยบอกว่า " ไม่ได้สนใจ เพราะคิดว่าชีวิตไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน " ณ ตอนนี้คบกันได้เกือบจะ 9 เดือนแล้วค่ะ ประมาณเดือนที่แล้ว ญาติพี่น้องโทรมาถามคุณป้าว่า "หนูอะเป็นอะไร" ป้าตอบญาติคนนั้นว่าหนูอะ " กำลังรักกำลังร่าน " นี่คือสิ่งที่หนูไม่คุยกับคุณป้าอีกเลย แต่ก่อนไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนตอนนี้จะพูดอะไรก็กลายเป็นทะเลาะ จะอธิบายด้วยความใจเย็นทุกครั้งโดนสวนคำว่า "ยังเด็ก ยังไม่รู้ชีวิต"  ไม่รู้ว่าควรทำยังไง (ตั้งแต่มีแฟนมาคุณป้าพูดจาไม่เหมือนก่อนเลยค่ะ ป้ามักจะลงรูปคู่กับลุงเหมือนที่หนูถ่ายลงกับแฟน หนูก็เอะใจตรงนี้ด้วยเหมือนกัน) ขอความคิดเห็น พี่ๆตักเตือนได้ค่ะ ขอบคุณค่ะ