สวัสดีค่ะ เราเป็นผู้หญิงคนนึงๆธรรมดาที่พึ่งเรียนจบออกมาทำงานใหม่ๆ  เราเป็นคนที่ขี้ขลาดขี้กลัวเป็นอย่างมาก ไม่รู้ความรู้สึกแบบนี้มันเริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อไร ทั้งที่สมัยเราเด็กเรารู้สึกว่าเรามีความมั่นใจอะไรมากกว่านี้ แต่พอโตขึ้นมันก็เจอเรื่องราวผิดหวังนู่นนี่เยอะแยะไปหมดจนเรากลายเป็นคนเสียความมั่นใจ

บางครั้งเราเองก็เสี่ยงพยายามลองเข้าหาเพื่อนใหม่ๆก็ไม่ประสบความสำเร็จเวลามีกิจกรรานกลุ่มอะไรเรามักจะเป็นเศษไม่ค่อยมีใครอยากได้ รึต่อให้เรามีกลุ่มคนในกลุ่มก็จะชอบโยนมาให้เราทำคนเดียว

ด้วยอุปนิสัยที่เราค่อนข้างจะชอบเก็บตัว ป้ำๆเป๋อๆอยู่บ่อยๆจนทำให้มักจะมีปัญหาเรื่องเพื่อนในสังคมตั้งแต่ม.ต้นยันเป็นน้องใหม่ที่ทำงาน รู้สึกทักษะการสื่อสารของเรามันไม่ค่อยดีจนทำให้คนอื่นคิดว่าเราเป็นคนพูดไม่ค่อยรู้เรื่องจนเรากลายเป็นคนเงียบๆ

เอาตัวไม่เคยรอดสักครั้งจนบางทีก็กลายเป็นแพะรับบาปให้คนอื่นเพราะความที่เราไม่รู้จะอธิบายแก้ตัวกับสิ่งที่เราไม่ได้ทำยังไง ทำอะไรเด๋อด๋าจนโดนคนที่ทำงานหัวเราะใส่ มันรู้สึกแย่ไปหมด กับคนบางคนที่หวังดีแนะนำให้เราปรับปรุงตัวเราก็รีบฟังแล้วก็พยายามแล้วแต่มันก็ไม่เป็นอย่างที่ต้องการเลย

จนเรามีแฟนแฟนเราก็พาไปทานข้าวกับครอบครัวของเขาต่อหน้าเขาใจดีกับเราจนทำให้เราคิดว่าอย่างน้อยก็มีคนใจดีกับความรู้สึกเรา แต่มันก็มาเสียใจอีกครั้งตรงที่ว่าเราได้ยินแม่แฟนถามถึงเราว่าเราเป็นคนยังไง

แต่คำตอบของแฟนคือประมาณว่า เราดูเป็นคนเอ๋อๆถามอะไรไม่ค่อยรู้เรื่อง แล้วเขาอายเวลาพาเราไปไหนมาไหน

มันแบบ

ทำไมเราดูเหมือนคนไร้ค่าขนาดนั้น คือมันไม่ใช่แค่เรื่องแฟนแต่มันหลายเรื่องมากซึ่งเราไม่รู้ว่าปัญหาทั้งหมดมันเข้ามาเพราะตัวเราเองหรือเป็นเพราะโลกใจร้ายกับเราเกินไป เรารู้สึกทรมานกับการมีชีวิตอยู่มากๆ แต่เราก็มีเซฟโซนเล็กๆคือตากับยายเราที่เลี้ยงเรามาแต่เด็กเขาเหมือนโลกทั้งใบของเรา

แต่พวกเขาก็อายุมากแล้วคงอยู่กับเราได้ไม่นานก็ตายจากเราไป เราเหนื่อย เหนื่อยมากกับการชีวิตไปวันๆด้วยสภาพจิตใจเราที่ย่ำแย่มาตลอด เหมือนมีชีวิตอยู่ต่อเพื่อคนข้างหลังที่เรายังห่วงอยู่ แต่เราก็รู้สึกทรมานกับการยังมีชีวิตอยู่เช่นกัน เราอยากทิ้งปัญหาทั้งหมดแล้วรีบๆหายไปสักที