ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน ตอนนี้มืดแปดด้าน ได้แต่นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยบนสะพานที่มองลงไปไม่รู้ว่าน้ำที่อยู่ข้างล่างนั้นลึกแค่ไหน เดือนพฤษภาคมรถล้มสะโพกเคลื่อนต้องนอนติดเตียงเป็นเดือนๆ งานก็ไม่ได้ทำ พอดีขึ้นก็กลับมารักษาตัวเอง โดยที่แฟนเป็นคนหาเงินคนเดียว ต่อมาเรื่องที่ไม่น่าจะเกิด ก็เกิดเมื่อเจ้าของห้องเช่าไล่เรากับแฟนออก เลยเป็นสาเหตุที่เรากับเค้าอยู่ๆต้องเลิกกัน ทั้งที่ตอนนี้เรากำลังท้องลูกของเค้าได้ 6 สัปดาห์แล้ว เราอาศัยนอนใต้สะพานลอย ไม่มีเงินติดตัวสักบาทเดียว แม้แต่เงินซื้อน้ำกิน ต้องกินน้ำประปา ไม่ต้องพูดถึงข้าวไม่เคยตกถึงท้องเลย ลำพังตัวเราเองกินอะไรไม่ลง แต่ลูกที่อยู่ในท้องคิดแล้วก็อดที่จะร้องไห้ไม่ได้ เดิมทีก็เป็นซึมเศร้าอยู่แล้ว อยากจะกระโดดสะพานตรงนี้ลงไปมาก ได้แต่ยืนคิด พร้อมกับหันไปมองคนที่อยู่รอบๆ เค้าเคยยืนอยู่จุดนี้เหมือนเราไหม เค้าผ่านมันไปได้ยังไงนะ หิวข้าวก็ได้แต่กินน้ำ ไม่อยากถามใครแล้ว ว่าเพราะอะไร เพราะตัวเราเองนี่แหละ ขอบคุณทุกคนที่อ่านจนจบ
ในวันที่ไม่เหลืออะไร