ช่วง2ปีก่อนเราเลี้ยงกระต่ายไว้2ตัวก่อนเจอกันกับแฟนพอมาเจอกันกับแฟน แฟนก็เลี้ยงแมวไว้2ตัวเขาเลี้ยงมา4ปีแล้วปีแล้ว เราเลยตัดสินใจว่าจะเอามาเลี้ยงด้วยกัน ที่หอพัก

เราก็ครบกับแฟนมาเรื่อยๆจนรู้ตัวว่าตัวเองท้อง เราเลยตัดสินใจออกจากหอพักเพื่อที่จะกลับไปอยู่บ้านจะได้ลดค่าใช้จ่าย เราเลยไปคุยกับที่บ้าน พอไปคุยกับที่บ้าน ที่บ้านยื่นคำขาดมาว่าต้องเอาเด็กๆที่เลี้ยงไว้ไปให้คนอื่น เพราะเรากำลังจะมีลูกที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเรา ที่บ้านกลัวว่าการที่เราเลี้ยงสัตว์มันจะทำให้เด็กไม่แข็งแรง เป็นภูมิแพ้ ตัวของเราเองก็จะไม่สบายและป่วยไปด้วย เราเลยคุยกันกับแฟนว่าถ้าไม่กลับไปอยู่บ้านเราก็ต้องจ่ายค่าหอแบบนี้ไปเรื่อยๆ และเราจะไม่เหลือเงินเก็บเพราะตอนนี้ก็แทบจะเดือนชนเดือนอยู่แล้ว เรากับแฟนเลยตัดสินใจว่างั้นกลับไปอยู่บ้าน ส่วนแมวกับกระต่ายก็หาบ้านใหม่ให้เด็กๆ

จนเราหาบ้านให้ทั้งแมวทั้งกระต่ายได้แล้ว แต่พอถึงวันที่เจ้าของใหม่เขามารับแมวกับกระต่ายไปเราดันทำใจไม่ได้ เรารู้สึกเหมือนมีใครมาเอาอะไรในชีวิตเราออกไปเรานอนร้องให้คิดถึงเด็กๆมาเป็นอาทิตย์แล้ว เรายังทำใจยอมรับกับความจริงที่ว่าเรายกลูกๆเราให้คนอื่นยังไม่ได้เลย เราต้องทำยังไงกับความรู้สึกผิดแบบนี้ *ไอ้เราก็ไม่อยากเคียดเพราะมันมีผลกระทบต่อลูกในท้อง แต่เราก็ทำใจไม่ได้จริงๆ ที่เราต้องยอมให้เด็กๆที่เราเลี้ยงมากับมือคอยให้ข้าวให้น้ำตั้งแต่ตัวยังเล็กๆจนโตมาร่าเริงสดใส สุขภาพแข็งแรง แบบนี้ยกให้คนอื่นไป * เราทำใจยอมรับกับสิ่งนี้ไม่ได้จริงๆ 

พอจะมีใครให้คำแนะนำได้ไหมว่าเราต้องทำยังไงถึงจะเคียดและหยุดจมอยู่กับความรู้สึกผิดแบบนี้

ปล.เราพึ่งเคยเขียนครั้งแรกผิดพลาดตรงไหนต้องขอโทษด้วยนะคะ

(เด็กๆในภาพคือลูกๆของเราเองค่ะ)