ส่วนตัวผมได้พบปะชาวต่างชาติมาไม่น้อยทั้งที่เป็นญาติ เพื่อน เจ้านาย หรือแม้แต่คนที่เคยเจอกัน เดี๋ยวผมจะความประทับใจกับชาวต่างชาติที่ผมไม่มีวันลืมมาให้ฟังกัน ตอนผมอยู่ป.1 ผมได้มีกิจกรรมแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมร่วมกับนักเรียนญี่ปุ่นในรุ่นเดียวกับผมที่จัดขึ้นในโรงเรียนของผมเอง ผมจำได้ว่าผมกำลังจะหาบัดดี้ที่เป็นเด็กผู้ชายเหมือนกันแต่ทุกคนได้บัดดี้กันหมดแล้ว แต่เลือกเด็กผู้หญิงที่เป็นเศษอยู่ 2คน และหาบัดดี้ไม่ได้ (กฎมีอยู่ว่าต้องจับบัดดี้กับคนละชาติเท่านั้นจะเป็นชายหรือหญิงก็ได้แต่ห้ามจับกับชาติเดียวกัน) หวยมันก็เลยมาออกที่ว่าต้องเป็นบัดดี้ 3 คน รวมผมไปด้วย แล้วนางน่ารักมาก เข้าร่วมกิจกรรมกับผมตลอดจนจบงาน แม้พวกเธอจะคุยกันเป็นภาษาญี่ปุ่นแล้วผมไม่เข้าใจเลยก็ตาม แต่สำเนียงภาษาญี่ปุ่นที่พูดออกมาก็ฟังดูแล้วคาวาอี้มาก ตอนพักเที่ยงกินข้าวด้วยกัน ก็นั่งฟังทั้งคู่คุยกันเพลินๆเรียกว่าผมกินข้าวกล่องหมดไปไม่รู้ตัวอีกทั้งยังรู้สึกว่าข้าวกล่องอร่อยกว่าทุกครั้ง เป็นวันที่ผมมีความสุขมากวันหนึ่งเลย ผมรู้สึกว่าวันนั้นหมดเร็วซะเหลือเกิน ทั้งๆที่ตอนผมอยู่โรงเรียนปกติกว่าจะผ่านแต่ละชั่วโมงไปได้ ตอนมาขึ้นม.2 ก็มีกิจกรรมต้อนรับนักเรียนแลกเปลี่ยนญี่ปุ่นอีก เรียกว่าตลอดชีวิตนักเรียนผมต้องเจอนักเรียนญี่ปุ่นถึง2ครั้งแต่มาจากคนละที่นะ ในครั้งนี้ผมได้นักเรียนแลกเปลี่ยนหญิงมาอยู่ห้องเดียวกับผม และแน่นอนว่าผมก็พูดญี่ปุ่นไม่ได้เหมือนเดิม ภาษาอังกฤษตอนนั้นก็กระท่อนกระแท่นอีก (ทั้งผมและเธอเลย) สิ่งที่ผมจำเธอได้คือสไตล์การแต่งตัวของเธอ เวลาเธอแต่งชุดนักเรียนหรือพละโรงเรียนผม เธอจะใส่เสื้อซับในสายเดี่ยวสีดำข้างในเสื้อแทนที่จะเป็นสีขาวเหมือนนักเรียนคนอื่น  มีอยู่ครั้งหนึ่งที่เราเล่นซอฟต์บอลในวิชาพละด้วยกันแต่เธออยู่คนละทีมกับผม ในตอนนั้นทีมเธอได้เป็นฝ่ายตีและทีมผมเป็นฝ่ายรับ ยิ่งไปกว่านั้นผมเล่นตำแหน่งcatcher และต้องคอยรับลูกจากเพื่อนที่เล่นpitcher ที่ขว้างมาและครั้งนี้เธอเป็นฝ่ายที่จะต้องมาตีลูกที่ผมต้องคอยรับ สรุปคือผมไม่สามารถรับลูกได้เพราะเธอดักตีลูกได้หมด ผมทึ่งมากในความสามารถด้านกีฬาของเธอ ทราบข่าวมาจากครูที่ไปแลกเปลี่ยนว่าจริงๆเธอเองก็เป็นนักกีฬาบาสประจำโรงเรียนด้วย และเราก็ได้นั่งเรียนร่วมกันในทุกวิชาที่เรียนโดยที่เธอนั่งอยู่ข้างหน้าผม วันสุดท้ายก่อนที่จะลาจากกันเรียกได้ว่าแทบจะลากันด้วยน้ำตาทีเดียว แม้เราจะไม่ได้พูดภาษาเดียวกันแต่เราก็สัมผัสถึงจิตใจได้แม้จะไม่ต้องพูด ต่อมาเมื่อได้ไปญี่ปุ่น ผมกำลังถ่ายรูปในขณะที่เที่ยวแถวฟูจิอยู่ ก็มีสาวญี่ปุ่นมาขอให้ผมถ่ายรูปให้เป็นภาษาญี่ปุ่นเพราะเข้าใจว่าผมเป็นคนญี่ปุ่นเหมือนกันจึงขอให้เธอพูดอังกฤษและเธอก็พูดสำเนียงอังกฤษที่น่ารักมาก ผมยังจำเวลานั้นได้ว่าก็ถ่ายรูปให้และเดินจากไปด้วยรอยยิ้ม นี่คือความประทับใจกับชาวต่างชาติของผม มีใครมีความประทับใจอะไรก็เล่ามาได้นะครับ