เทียบแล้วรู้สึกหนังสือปรัชญาคลาสสิค หรือแนววิชาการหลายเล่ม หลายบทความยังว่าอ่านง่ายกว่า ตอนอ่านรู้สึกได้เลยว่าการเป็นการใช้ภาษากับวิธีการเขียนที่ซับซ้อน มีรูปแบบการเล่าเรื่องที่หลากหลาย ทั้งแบบเล่าตรงไปตรงมา ความคิดที่สับสนในหัว เล่าเรื่องสไตล์วิชาการว่าด้วยปลาวาฬ บทเพลง บทเทศนา ปนกันอยู่จนจับใจความได้ยาก

ภาษาอังกฤษที่ใช้ก็เหมือนสุดของ Vocabulary ที่จะมีได้ในยุคนั้นแล้วเหมือนหลายศัพท์คนเขียนต้องผูก ต้องสร้างจากศัพท์เดิมให้อธิบายเรื่องในหัวออกมาบนเรื่องให้ได้ ถ้าให้ต้องแปลไทยเรื่องนี้คงจะต้องยอมแพ้ท้อแท้ใจแน่นอน

ความรู้สึกตอนอ่านไม่ต่างจากหลงทางในมหาสมุทรที่ไม่รู้ว่าทางข้างหน้าจะเป็นยังไง หรือโดนแรงกดจากแรงดันน้ำใต้ทะเลลึก

มีใครประสบปัญหาคล้ายๆกันบ้างตอนอ่านเรื่องนี้ไหมครับ?