ตามหัวข้อค่ะ มีพี่ผู้ชายคนนึงเรารู้จักเขาในที่ทำงานได้ไม่นาน เราเป็นพนักงานใหม่ ตอนแรกก็ไม่ได้อะไร อยู่ไปสักพักรู้สึกแปลกๆ {บอกก่อนเลยนะเราไม่ใช่คนสวยรูปร่างงไม่ดีก็เลยไม่กล้าคิดอะไรกับใครทั้งนั้น ไม่ได้บู้บี้ตัวเองนะ แต่มันเจ็บแล้วจำ555} ตอนแรกก็คิดว่าเค้าใจดีกับทุกคนและอ่อนโยนและใจดีกับผู้หญิง พี่เขาจะเป็นคนเงียบมั้ง ไม่ค่อยสุงสิงกับใครคุยแต่กับคนสนิท แต่มาช่วงหลังๆรู้สึกแปลก เวลาเดินผ่านเลยตัวเราไปหน่อยเขาก็จะแอบหันมามอง บางทีอยู่กันสองคนเขาก็จะชวนคุย ซึ่งมีวันนึงตกใจมาก คือพนักงานทุกคนเดินไปข้างหลังหมดเหลือเรากับพี่เขาสองคน ตอนแรกเขา็นิ่งๆเราก็ยืนทำงานไป อยู่ๆเขาก็เรียกด้ยน้ำเสียงที่สดใสว่า น้อง.... ขอเว้นชื่อเราไว้นะ>< เราก็ตกใจปกติเขาไม่ค่อยเอ่ยชื่อเต็มๆกัน แต่พอมาวันถัดมาเขาก็เงียบเหมือนเดิม คือตามอารมณ์ไม่ทัน เพราะบางทีเขาก็นิ่งใส่/ปเล
ปล.เราอาจจะมโนไปเองก็ได้ค่ะเขาแค่เป็นคนใจดี
ปล.อายุใกล้สามสิบแล้วฉันยังไม่เคยมีแฟนสักคนฉันไม่รู้ฉันทำตัวไม่ถูกจัดการความรู้สึกตัวเองไม่ได้เวลาเจอผู้ชายที่ปลื้มตกม้าตายอยู่เรื่องเดียวค่ะ

แต่ก็ยังอยากรู้ในมุมของคนที่เข้ามาอ่านว่าพอมีหวังบ้างไหม ต้องขออภัยหากเรียบเรียงคำไม่สวย