กามนิตคำฉันท์ ภาคพื้นดิน

ตอนที่ ๒ -พบ-

          #  อินทรวิเชียรฉันท์๑๑

๑๑  เมื่อทรงพระดำเนิน  สิรเพลินพระลำพัง

เหน็ดเหนื่อยก็หยุดยั้ง  บ ระย่อมิท้อกาย

๑๒ เรือนหนึ่งพระบาทย่าง    ขณะพลางจะผ่านกราย

ได้พบประสบข่าย        ระดะห้อยก็เลยผ่าน

๑๓  แม่นกก็ปกโป            ฎกป้อนผลาหาร

ปีกป้องประคองปาน    ขณะพรานทมิฬมอง

๑๔ ทรงทอดพระเนตรเห็น  ก็ละเว้นมิจับจอง

ผ่านเลยมิได้ข้อง   ธขยับพระบาทเดิน ๚๛

               #  กาพย์ฉบัง๑๖

๑๕ เรือนสองริมทางห่างเหิน  แวะเวียนเพียรเพลิน  

จึงได้ประสบพบพราหมณ์

๑๖ สองเมียอุ้มลูกลุกลาม  ด่าทอต่อตาม 

ทะเลาะก่อศึกคึกตี

๑๗ พราหมณ์เฒ่าเฉาเฉื่อยเหนื่อยหนี   เบื่อว่าพาที  

ปล่อยสองสตรีรบรา

๑๘ สมเด็จพระศาสดา  ผันพักตร์เมินมา 

พุทธาดำเนินเดินไป ๚๛

                  #  อินทรวิเชียรฉันท์๑๑

๑๙ ย่ำสนธยาเยือน  สุริย์เหมือนจะเลือนไกล

คือสัญลักษณ์ให้         สกุณาจะคืนรัง

๒๐ เหน็ดเหนื่อยพระกายล้า ปริเวทนายัง

ย่ำบาทสะดุดพลั้ง มนหม่นพระทัยหมอง    

          

๒๑ กรวดหินศิลาแลง ก็จะแทงพระบาทพอง

โลหิตจะตกต้อง  บ ภิรมย์พระภูบาล ๚๛

                          #  กาพย์ฉบัง๑๖

๒๒ ผ่านเรือนหลังหนึ่งโอฬาร  เรือนรโหฐาน

อึกทึกกึกก้องซร้องเสียง

๒๓ เพลงพิณดื่มด่ำสำเนียง  ตาบอดยินเสียง 

  รู้ได้บ้านนี้มีคน

๒๔ สาวน้อยคอยท่าหน้ามล    ร้องเต้นเวียนวน    

สับสนสรวลเสเฮฮา

๒๕ เชิญเถิดเชิญท่านเข้ามา  อย่ามัวรอช้า   

สำราญเริงร่าชวนเชิญฯ

            #  อินทรวิเชียรฉันท์๑๑

๒๖ ครั้นทรงเสด็จผ่าน   บ มิพานพระทัยเพลิน

สุขใดจะสุขเกิน               สุขสงบบ่พึงมี

๒๗ ทรงตรึกระลึกว่า    พระตถาวิพาที

ดูภิกษุโศกี                ก็จะเห็นพระเต้นรำ 

๒๘ บ้านสุดสะดุดนัย-  ยนะใคร่สิพึงนำ

หม้อใหม่และชามคว่ำ  ประลุล่วงและเรียงราย

๒๙ ช่างกุมภการจัก       จะขะมักเขม้นหมาย

อาชีวะเลี้ยงกาย               -ยะสะพรั่งสิยั่งยืน

๓๐ พระพุทธองค์ทรง    พระประสงค์จะแรมคืน

จึ่งมีพระทัยชื่น                ชินะเปล่งพระวาจา

๓๑ ดูกรบุรุษเผ่า             ภคผู้อภิญญา

เราผู้ชรามา                      ภิขาจารจะอาทร  

                           

๓๒  เหน็ดเหนื่อยเพราะเดินนาน   รวิกาลจะรอนรอน

จวบยามฑิฆัมพร                  สุริย์ฉายก็จากไป 

๓๓ นายกุมภการพึง         มนะจึ่งชุลีไหว้

กราบบาทพระทรงชัย       ยะมิขัดมิข้องคำ๚๛

๓๔ มีเอกอาคัน                  ตุกะนั้นจะแรมค่ำ

ทิ้งเรือนละเรือนย่ำ           บ มิหยุดแสวงบุญ

๓๕ เมื่อองค์ตถาคต         พิเคราะห์บทจรกุล                  

บุตรใยแสวงคุณ               วรธรรมพระสัมมา

๓๖ จำเราจะไต่ถาม           สิริตามพระปุจฉา

เหตุใดสิจึ่งมา                     ละสถานเพราะการใด 

# ขณะทรงแยกจากพุทธสาวก แล้วปลีกวิเวกมาพระองค์เดียว จนกระทั่งย่ำสนธยา จึงมีพระประสงค์จะเข้าพักแรมตามเส้นทาง ทรงได้ประสบพบผู้คนและบ้านเรือนหลากหลาย แต่ไม่ทรงเลือกที่จะเข้าพัก กระทั่งถึงบ้านหลังสุดท้ายใกล้ชานพระนคร คือบ้านของนายกุมภการ ช่างปั้นหม้อ ทรงพิเคราะห์ดูแล้วว่า เงียบสงบเหมาะที่จะเข้าพักแรม จึงแวะเข้ามาขออนุญาต เจ้าของบ้าน จนได้พบกับ อาคันตุกะผู้อาศัยรอนแรมอยู่ก่อนแล้ว ๚๛

#โปรดติดตามตอนต่อไป #

"ครูเปี๊ยก"

๒๙ มิถุนายน  ๒๕๖๖

เครดิตภาพ : ขอบคุณภาพจากอินเตอร์เนต