ไอริส (พอลล่า เพรนทิสส์)นักเขียนนวนิยายแนวสยองขวัญที่ป่วยเป็นโรคสมองเสื่อม อาศัยอยู่คนเดียวในบ้านอันห่างไกลในรัฐแมสซาชูเซตส์..
ด้วยความที่ตัวเองอายุมากและมีอาการป่วยดูแลตัวเองไม่ค่อยไหว ทำให้มิสเตอร์แว็กซ์แคป ผู้จัดการส่วนตัวของไอริส
ตัดสินใจจ้างนางพยาบาลมาเพื่อดูแลเธอ..และเป็น ลิลี่ (รูธ วิลสัน) นางพยาบาลสาวได้รับการติดต่อให้มาทำหน้าที่นี้ 



ลิลี่ คอยดูแลไอริส ในบ้านหลังนี้ด้วยความรู้สึกหวาดระแวงตลอดเวลา.. มีสิ่งที่อธิบายไม่ได้เกิดขึ้นในบ้านหลังนี้.. 
ทั้งเงาสะท้อนของร่างที่สวมชุดสีขาวยืนอยู่ในห้องแต่เมื่อหันไปก็ไม่มีใครอยู่...
มุมพรมตรงฐานบันไดถูกพลิกขึ้นทั้งๆที่ไม่มีใครไปยุ่งกับมัน.. 
จุดราดำปรากฏบนผนังและค่อยๆ เติบโตเมื่อเวลาผ่านไปหลายเดือน... 
นอกจากนี้ เธอยังเห็นภาพหลอนว่าแขนของเธอมีรอยราดำปกคลุมด้วยเช่นกัน



ไอริส ไม่ได้เรียกชื่อ ลิลี่ แต่จะเรียกว่า "พอลลี่" ซึ่งชื่อนี้มีที่มาจากตัวเอกของนวนิยายยอดนิยมของเธอเรื่อง "The Lady in the Walls" 
ลิลี่อ่านนวนิยายเรื่องนี้ และรู้สึกว่าเรื่องดังกล่าวไม่ใช่แค่เรื่องที่แต่งขึ้นมา.. แต่น่าจะเป็นเรื่องจริง 
โดยไอริส เล่าชีวิตของผู้หญิงเมื่อ 100 กว่าปีก่อนที่ชื่อพอลลี่ ผ่านนวนิยาย และพอลลี่ถูกฆ่าตายในบ้านหลังนี้!!! 



I Am the Pretty Thing That Lives in the House (ชื่อยาวจริงๆ) ผลงานการเขียนบทและกำกับโดย ออสกู๊ด เพอร์กินส์ 
เรื่องของพยาบาลสาวที่ต้องมาดูแลผู้ป่วยในบ้านหลังใหญ่ที่ห่างไกลจากตัวเมือง.. ทุกอย่างเงียบเชียบ.. 
บรรยากาศในบ้านที่ดูหม่นหมอง หดหู่ อบอวลไปด้วยกลิ่นของความตาย 
คือถ้าเป็นเราแค่ก้าวเท้าเข้าไปก็แทบอยากจะวิ่งหนีออกมาในทันทียังไงยังงั้นเลยครับ



ตัวหนังดำเนินไปอย่างเนิบช้า.. ในฐานะผู้ชมเราจะเหมือนกับว่ากำลังสำรวจบ้านหลังนี้ไปพร้อมๆ กับตัวของลิลี่ พยาบาลสาว.. 
การแช่ภาพไว้ที่มุมใดมุมหนึ่งของห้องนานๆ ทำให้เรารู้สึกกระวนกระวายใจกับสิ่งที่ไม่รู้เลยว่า อะไรจะโผล่ขึ้นมา 
(ซึ่งผมชอบอะไรแบบนี้มากกกก แต่สำหรับหลายๆท่าน อาจจะหลับก็ได้ แหะๆ) 



I Am the Pretty Thing That Lives in the House คือหนังบ้านผีสิงที่มีความคลาสสิคและมีสไตล์ที่โดดเด่นอย่างมากในการนำเสนอ
ถือว่าเอาพลอตเดิมๆที่เราน่าจะคุ้นเคยกันดีอยู่แล้ว มาตีความในรูปแบบแปลกใหม่ไม่เหมือนใคร
การดำเนินเรื่องที่ไปอย่างเรื่อยๆ ไม่เร่งร้อน.. การคลายปมปริศนาที่ค่อยๆเผยให้เราได้ทราบทีละนิด อารมณ์เหมือนปอกหอมใหญ่ทีละชั้น
ทำให้เรากระสับกระส่าย เกิดความไม่แน่ใจ วิตกกังวล หลอน เครียด (ตกลงมันดีหรือไม่ดีเนี่ย 5555)..
และจุดเด่นอีกอย่างก็คือเสียงครับ ซาวน์ของหนังอาจจะทำให้เมื่อคุณดูจบแล้ว อาจจะไม่อยากอยู่บ้านคนเดียวเลยก็.. เป็น.. ได้...



“ต่อให้สวยงามมากแค่ไหน.. สุดท้ายก็เน่าเปื่อยย่อยสลายเป็นธุลี....”. 
นี่คือประโยคที่สรุปความในหนังเรื่องนี้ได้ดีที่สุดครับ

=== ทิ้งท้ายครับ หนังที่ดีสำหรับตัวเรา แน่นอนว่าอาจจะไม่ได้ดีและไม่ได้ถูกใจสำหรับใคร 
ซึ่งอยู่ที่ความชอบของแต่ละบุคคล ภาพยนตร์ก็เหมือนอาหารล่ะครับ อยู่ที่เราเลือกที่จะอยากชิมรสชาติแบบไหนเท่านั้นเอง ===