มาทำงานตปท แต่อยากกลับแล้วแต่ไม่กล้ากลับทำไงดีคะ

สวัสดีค่ะ

จขกท มาทำงานที่ต่างประเทศได้ หนึ่งปีแล้วค่ะ

ก่อนมาที่บ้านคัดค้านอย่างหนัก แน่นอนว่าเพื่อไม่ให้ที่บ้านเดือดร้อนจึงเก็บเงินมาเอง

แต่ที่บ้านก็ไม่อยากให้มา แต่เราอยากมาลองปสก อยากใช้ภาษา

ทุกวันนี้ก็พูดได้คล่องขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก

แต่เรื่องค่าใช้จ่ายและอะไรหลาย ๆ อย่างทำให้รู้สึกอยากกลับไทย 

เงินอาจไม่ดีเท่าแต่ไม่ต้องประหยัด ไม่ต้องทำงานล่วงเวลาเยอะ กดดันและเครียดมาก ๆ

แต่ที่บ้านพูดว่า "จะคอยดูว่าจะไปได้สักกี่น้ำ"   "เห็นไหม ไปก็ไม่ได้อะไร" "ทำอะไรไม่คิด"  "ไม่มีประโยชน์" "สุดท้ายก็ไปไม่รอด"

มันเลยทำให้เรากลับไม่ได้ รู้สึกล้มเหลว รู้สึกแย่มาก ๆ

เพราะถ้ากลับไปจะต้องเจอคำพูดแบบนี้ไปอีก นานแน่นอน

เครียดมากแต่บอกใครไม่ได้ค่ะ
แก้ไขข้อความเมื่อ
สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 4
อารมณ์เดียวกันครับ
แต่คนที่บ้านผมไม่ออกความเห็นอะไร

ผมอยู่ญี่ปุ่นมาจะ4ปีแล้วครับ ปีหน้าว่าจะค่อยๆหางานที่ไทยแล้วกลับครับ

ที่แรก เจอ Black company เข้าไป(หางานตอนโควิทเริ่มระบาด)

ที่สอง ประธานบริษัทโกงเงินบริษัทตัวเอง เจ็งกระทันหันโดนเอาออกทั้งบริษัท

ตอนนี้เริ่มที่ๆ3 บริษัทดีหน่อยแต่งานยากมาก + บริษัทชื่อดัง... กำลังดูทีท่าอยู่ว่ามันจะเอาอะไรกับผมอีกไอประเทศญี่ปุ่นเนี้ย

ผมย้ายที่พัก,เปลี่ยนงานกระทันหันบ่อยมาก(4ปีนี้ย้ายไป5ที่ ก็รู้กันว่าที่ญี่ปุ่นย้ายห้องทียังกับทำโปรเจคพันล้าน)

ถ้าไม่ไหวก็วางแผนกลับครับ ที่ญี่ปุ่นมันโหดจริงๆ ขนาดคนญี่ปุ่นเองยังเอาตัวแทบไม่รอดพวกเราคนจากประเทศโลกที่สาม เค้ามองเป็นแรงงานต่างด้าวครับ อย่างกับตูทำผิดกฎหมายงั้นแหละ อยู่ไทยเป็นวิศวะเท่ๆบริษัทยักษ์ใหญ่มา7ปี... มาญี่ปุ่นทีอย่างกับแรงงานพม่า...

ทุกวันนี้ทนให้ครบ5ปี จะได้มีเวรซูเม่สวยๆเวลาหางานในไทย(ผมมีแผนจะกลับไปเป็นfactory mgr. หรือ mgr. ตามบริษัทใหญ่ๆ)

ปีหน้าว่าจะเริ่มหางานตั้งแต่ต้นปีค่อยๆหาจะได้ ได้ที่ดีๆครับ

ปล. คำพูดคนอื่นมันก็แค่ลมปาก เค้าอยากพูดอะไรก็พูดไปดิครับ มองที่ตัวเองดีกว่า แล้วถามตัวเอง "อยู่ต่อดีไหม" "อยู่ต่อแล้วได้อะไร" "เป้าหมายคืออะไร" เถอะครับ
ความคิดเห็นที่ 11
"จะคอยดูว่าจะไปได้สักกี่น้ำ"   "เห็นไหม ไปก็ไม่ได้อะไร" "ทำอะไรไม่คิด"  "ไม่มีประโยชน์" "สุดท้ายก็ไปไม่รอด"

เห็นหลายๆ comment ไปทางบวก ไม่ไหวก็กลับ ได้ประสพการณ์แล้ว บลาๆๆๆๆ

ตัวเองจบ ปวช มาไปทำงานโรงแรมที่พัทยา ๓ ปี ซาอุ ๙ปี ดูไบ ๑ ปี กลับมาทำงานกรุงเทพอีกสิบกว่าปี ไปทำงานที่อเมริกาอีก ๑๗ ปี
ผ่านร้อนที่ซาอุ ผ่านหนาวที่อเมริกา ผ่านความวุ่นวายรถติดที่กรุงเทพ รวมๆ ๔๓ ปี
สำหรับ จขกท เวลา ๑ ปีในต่างประเทศเป็นแค่จุดเริ่มต้น ชีวิตยังต้องดำเนินไปอีกไกล

ประสพการณ์จริงทำงานกว่า ๔๐ ปีที่ผ่านมา ได้พิสุจน์แล้ว
"จะคอยดูว่าจะไปได้สักกี่น้ำ" เคยถูกพี่ชายแท้ๆสพประมาทตอนไปทำงานที่ซาอุ
"เห็นไหม ไปก็ไม่ได้อะไร" ได้บ้านเทาว์เฮ้าส์ ๑ หลัง คอนโด ๒ ห้อง
"ไม่มีประโยชน์" มีเงิน บ้านให้แม่และพี่ๆ หลานๆ ได้อยู่ ใช้กินด้ไม่ขัดสน
"สุดท้ายก็ไปไม่รอด" รอดทั้งจากซาอุและอเมริกา

อยากบอกว่าหยุดสงสารตัวเอง เงยหน้าขี้นฟ้า เลิกมองต่ำ คิดถึงคนรอบข้างให้มากๆ  
คนที่หมกมุ่นกับปัญหาตัวเอง นานเข้าจะเป็นโรคที่กำลังฮิต โรคซึมเศร้า
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่