เรารู้สึกท้อแท้กับชีวิตมากเลยค่ะไม่รู้สึกมีความสุขเลย เหมือนตัวเองเป็นภาระให้คนอื่นไม่มีคนอยู่ข้างเราเลยเบื่อมากกับการใช้ชีวิตทำใมถึงท้อแท้ขนาดนี้ตัวเองก็ไม่เข้าใจอยู่ดีๆก็ไม่อยากพูดกับใครเศร้าตลอดเวลาเวลาคนอื่นช่วนคุยต่อให้เป็นเรื่องไม่ตลกก็ต้องฝืนหัวเราะทั้งที่ไม่รู้สึกอะไรเลยเวลาคนอื่นเศร้าเราก็รู้สึกว่าต้องปลอบไม่งั้นจะดูไม่ดีต้องทำหน้าเศร้าทั้งที่ไม่รู้สึกเลยเพราะไม่ได้สนิทแต่พอไม่ทำก็มีสายตาส่งมาทำให้ต้องทำหน้าเศร้าตาม เวลาคนอื่นต้องการอะไรก็จะยอมไปเสียหมดไม่กล้าปฏิเสธกลัวคนอื่นมองไม่ดีกลัวถูกทอดทิ้ง 
ส่วนตัวเรียนอยู่มัธยมต้นค่ะอยู่ห้องวิทย์คณิตเครียดมากเลยไม่รู้จะปรึกษาใครดีขอถามได้ใหมคะว่าต้องทำไงความรู้สึกด้านลบจะหายไป