เกริ่นก่อนนะครับผมเรียนอยู่ ปี 4 แต่แฟนนั้นพึ่งขี้นปี 1 ในช่วงแรกที่คุยกันนั้นแฟนผมเป็นคนที่น่ารักมากเป็นคนขี้เล่นและมีชีวิตชีวา รู้จักการใช้ชีวิตซึ่งมันเป็นสเปคของผมทั้งนิสัย กริยาท่าทาง และบุคลิก หน้าตาที่พอตามไทด์ของผมเอง และเวลาก็ผ่านมาเรื่อย ๆ พอเธอนั้นเริ่มเข้ามาใช้ชีวิตในระแวดมหาวิทยาลัยเธออยู่คนเดียวและหลังจากนั้นก็เริ่มไปหาเพื่อนเก่าเพื่อนใหม่ดื่มสังสรรค์กันไม่เว้นในแต่ละวันจนเวลาของผมนั้นเริ่มน้อยลงจนทุกอย่างเป็นผมที่รักษาความสัมพันธ์อยู่คนเดียวเริ่มเป็นแชทหนักขวาเธอไม่เคยทัก ไม่เคยชวนไรผมเลยและจะไปไหนก็ไม่เคยบอกจนผมนั้นรู้เองจากสตอรี่ของเธอเองและอีกสิ่งนึงก็คือเธอนั้นชอบพาเพื่อนทั้งชายและหญิงมาที่ห้องมาสังสรรค์กันจนดึกจนถึงนอนร่วมกันในห้องทำให้ผมนั้นเริ่มมีความไม่สบายใจในตรงนี้ ลืมไปนะครับผมนั้นไม่ดื่มเหล้า และ สูบบุหรี่เลย แต่ไปร้านได้ไหม ไปได้แต่แค่ไปเข้าสังคมเฉย ๆ จะไม่แตะเครื่องดื่มแอลกอฮอลเลย แต่แฟนผมนั้นติดเหล้าหนักมากและติดดูดพอตด้วยแต่ในความเป็นผมก็คือผมมองในแง่ความเป็นส่วนตัวชีวิตเค้าชีวิตเราเป็นหลักแต่บางครั้งนั้นมันไม่มีจุดกึ่งกลางเลยทำให้ผมเริ่มท้อกับความสัมพันธ์แบบนี้ผมพยายามคุยกับเธอในเรื่องของความพอดีมีการวาดแผนภาพเป็นชีวิตของเธอของผมและของร่วมกันแต่ไม่ค่อยช่วยให้ความสัมพันธ์ดีขี้นเลยหรือมันคือความคิดทีต่างกันระหว่างวัยที่เธอพึ่งเข้าสู่วัยมหาวิทยาลัย แต่ผมนั้นกำลังเข้าสู่วัยทำงาน ความคิดการจัดการะบบและความมีเหตุผลในการใช้ชีวิตต่าง ๆ เพื่อน ๆ คิดว่าผมควรทำยังไงกับความสัมพันธ์ตรงนี้ดีครับ และผมควรจะวางแผนกับการพัฒนาความสัมพันธ์ให้ดีขึ้นยังไง