มหาลัยกำลังจะเปิดเทอมมาอยู่หอได้เกือบอาทิตย์ละแต่ไม่ชินกับสภาพแวดล้อมที่นี่เลยเพื่อนก็ไม่มีที่สนิท ส่วนเพื่อนสนิทก็อยู่หอนอกคนละคณะไม่ค่อยเจอกัน ในวันที่ไม่มีกิจกรรมก็จะนอนอยู่ในหอทั้งวันไม่ได้ออกไปไหนไม่มีเพื่อนให้คุย มันทรมานมากๆเลยเพราะคิดว่ามันจะดีกว่านี้คิดมาตลอดว่าตัวเองอยู่ได้แน่นอนแต่พอเอาเข้าจริงๆเราแทบอยู่ไม่ไหว แต่คนรอบข้างดูปรับตัวกันได้เฮฮามีความสุขเราอยากทำได้บ้าง 4ปีที่ต้องอยู่ที่นี่นานมากเลยสำหรับเรากว่าจะผ่านแต่ละวันมาได้นอนร้องไห้สาหัสมากจริงๆ ถึงมหาลัยจะอยู่ไม่ไกลจากบ้านอยู่ในภาคเดียวกันแต่รู้สึกว่าอยู่กันไกลเหลือเกิน เราก็โทรหาที่บ้านบ้างวิดิโอคอลกันแต่ก็ไม่อบอุ่น หรือทำให้หายคิดถึงเท่ากับการได้เจอได้กอดตัวเป็นๆ ตลอดเกือบทั้งชีวิตเราไม่เคยออกไปอยู่ที่ไกลๆเลยแม้มัธยมจะเรียนโรงเรียนในตัวเมืองแต่ก็ไม่ได้อยู่หอกลับบ้านที่ระยะทางไปกลับเกือบ120กิโลทุกวัน เราไม่มีกำลังใจเลย จึงตัดสินใจว่าก่อนเปิดเทอม4วันเราจะกลับบ้านไปเอากำลังใจจากที่บ้านเผื่ออะไรๆมันจะดีขึ้น เพื่อนๆมีวิธีทำให้หายคิดถึงบ้านมั้ยคะมาแชร์ๆกันค่ะ