ตามหัวข้อเลยค่ะ
ไม่ว่าจะมากี่คนก็ชอบบอกให้เราไปหางานทำ ถามอยู่นั่นอ่ะ พูดอยู่นั่นอ่ะ พูดให้เรารู้สึกอายรู้สึกแย่ๆ อย่างมาอวดลูกตัวเองว่าได้ทำงานนู้นทำงานนี้ เงินเดือนได้20,000-30,000บาท น่าเบื่อมากนะ
ส่วนเราก็อายุ21ปีค่ะ ทำงานอยู่บ้าน บ้านเราขายของชำพร้อมกับอาหารตามสั่ง แล้วเราก็อยู่ช่วยงานแม่อยู่แล้ว ตัวเราเองก็ไม่ได้เป็นหนี้เป็นสินใคร แล้วก็ไม่มีภาระอะไรที่ต้องจ่าย ทำไมเราต้องดิ้นรนไปเป็นลูกจ้างเขาอ่ะ? เราไม่ได้อยากได้รถ รถที่บ้านก็มี แถมบ้านเรามีพี่ชายสองคนที่ออกไปทำงานแล้ว? และส่งเงินมาให้บ้างไม่ให้บ้าง พ่อแม่เราก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรหนี้สินก็ไม่ได้มาก
ร้านอาหารก็ขายได้ดีทุกวัน
แล้วนึกสภาพถ้าเราออกไปทำงาน แม่ก็ไม่มีใครช่วยแล้ว แม่ต้องทำทุกอย่างคนเดียวทั้งงานบ้าน งานร้าน
ไปทำงานนอกบ้าน ฟังเหมือนดูดีนะ แต่ความเป็นจริงออกไปก็ไม่ต่างอะไรจากเพิ่มหนี้ ไปเช่าห้องอยู่ ไปเป็นลูกจ้าง ต้องซื้อรถไว้วิ่งทำงาน? ถึงจะได้เงินดีก็เถอะ ถามว่าเราเองก็อยากมีนะโมเม้นแบบส่งเงินให้พ่อแม่ แต่ทำไงได้ ถ้าลองนึกว่าเราออกจากบ้านไป แม่ก็ไม่มีคนให้ช่วยแล้ว ไม่เน้นให้เงิน แต่เน้นดูแลในแบบลูกผู้หญิงคนนึง แถมพ่อกับแม่ก็อยากให้เราอยู่ด้วยกันที่บ้าน พอมีคนชวนเราไปทำงานพ่อกับแม่คือด่าคนนั้นยับเลย
แล้วคนอื่นๆมักจะมองว่าเราสบายที่อยู่บ้าน ไม่รู้จักหาทำงาน? อยากจะบอกว่า พวกคุณรู้ได้ยังไงว่าสบาย ร้านอาหารไม่ได้สบายอย่างที่คุณคิดนะ ทั้งล้างจานเป็นกองๆ วิ่งซื้อวัตถุดิบ เตรียมของ เดินเสิร์ฟ เช็ดโต๊ะ ถูโต๊ะ ล้างอุปกรณ์ ถ้าครั้งไหนอยากได้รายได้เสริมก็ทำหมูกระจกส่งตามร้านค้า นี่ยังไม่รวมงานบ้านที่ต้องทำนะ ทั้งซักผ้า กวาดบ้าน ถูบ้าน เอาอะไรมาสบาย? ถึงจะไม่ได้หนักเท่าพวกคุณ แต่เราก็ไม่ได้นั่งงอมืองอเท้าสักหน่อย?
แล้วพวกคุณคิดยังไงกับผู้หญิงที่อยู่ติดบ้านกับพ่อแม่คะ? มันดูไม่มีอนาคตขนาดนั้นเลยหรอ? ทั้งๆที่เราก็ไม่ได้มีหนี้สินอะไร แถมเราก็ไม่ได้ฝักใฝ่ที่จะเป็นข้าราชการหรือเป็นหมอพยาบาลอะไรแบบนั้นด้วย เราเชื่อว่าหลายๆคนก็อยากจะอยู่กับพ่อแม่แบบนี้ แต่แค่บางบ้านมีภาระไม่เหมือนกัน
คิดยังไงกับคนที่ชอบพูดให้เราไปหาทำงาน?
ไม่ว่าจะมากี่คนก็ชอบบอกให้เราไปหางานทำ ถามอยู่นั่นอ่ะ พูดอยู่นั่นอ่ะ พูดให้เรารู้สึกอายรู้สึกแย่ๆ อย่างมาอวดลูกตัวเองว่าได้ทำงานนู้นทำงานนี้ เงินเดือนได้20,000-30,000บาท น่าเบื่อมากนะ
ส่วนเราก็อายุ21ปีค่ะ ทำงานอยู่บ้าน บ้านเราขายของชำพร้อมกับอาหารตามสั่ง แล้วเราก็อยู่ช่วยงานแม่อยู่แล้ว ตัวเราเองก็ไม่ได้เป็นหนี้เป็นสินใคร แล้วก็ไม่มีภาระอะไรที่ต้องจ่าย ทำไมเราต้องดิ้นรนไปเป็นลูกจ้างเขาอ่ะ? เราไม่ได้อยากได้รถ รถที่บ้านก็มี แถมบ้านเรามีพี่ชายสองคนที่ออกไปทำงานแล้ว? และส่งเงินมาให้บ้างไม่ให้บ้าง พ่อแม่เราก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรหนี้สินก็ไม่ได้มาก
ร้านอาหารก็ขายได้ดีทุกวัน
แล้วนึกสภาพถ้าเราออกไปทำงาน แม่ก็ไม่มีใครช่วยแล้ว แม่ต้องทำทุกอย่างคนเดียวทั้งงานบ้าน งานร้าน
ไปทำงานนอกบ้าน ฟังเหมือนดูดีนะ แต่ความเป็นจริงออกไปก็ไม่ต่างอะไรจากเพิ่มหนี้ ไปเช่าห้องอยู่ ไปเป็นลูกจ้าง ต้องซื้อรถไว้วิ่งทำงาน? ถึงจะได้เงินดีก็เถอะ ถามว่าเราเองก็อยากมีนะโมเม้นแบบส่งเงินให้พ่อแม่ แต่ทำไงได้ ถ้าลองนึกว่าเราออกจากบ้านไป แม่ก็ไม่มีคนให้ช่วยแล้ว ไม่เน้นให้เงิน แต่เน้นดูแลในแบบลูกผู้หญิงคนนึง แถมพ่อกับแม่ก็อยากให้เราอยู่ด้วยกันที่บ้าน พอมีคนชวนเราไปทำงานพ่อกับแม่คือด่าคนนั้นยับเลย
แล้วคนอื่นๆมักจะมองว่าเราสบายที่อยู่บ้าน ไม่รู้จักหาทำงาน? อยากจะบอกว่า พวกคุณรู้ได้ยังไงว่าสบาย ร้านอาหารไม่ได้สบายอย่างที่คุณคิดนะ ทั้งล้างจานเป็นกองๆ วิ่งซื้อวัตถุดิบ เตรียมของ เดินเสิร์ฟ เช็ดโต๊ะ ถูโต๊ะ ล้างอุปกรณ์ ถ้าครั้งไหนอยากได้รายได้เสริมก็ทำหมูกระจกส่งตามร้านค้า นี่ยังไม่รวมงานบ้านที่ต้องทำนะ ทั้งซักผ้า กวาดบ้าน ถูบ้าน เอาอะไรมาสบาย? ถึงจะไม่ได้หนักเท่าพวกคุณ แต่เราก็ไม่ได้นั่งงอมืองอเท้าสักหน่อย?
แล้วพวกคุณคิดยังไงกับผู้หญิงที่อยู่ติดบ้านกับพ่อแม่คะ? มันดูไม่มีอนาคตขนาดนั้นเลยหรอ? ทั้งๆที่เราก็ไม่ได้มีหนี้สินอะไร แถมเราก็ไม่ได้ฝักใฝ่ที่จะเป็นข้าราชการหรือเป็นหมอพยาบาลอะไรแบบนั้นด้วย เราเชื่อว่าหลายๆคนก็อยากจะอยู่กับพ่อแม่แบบนี้ แต่แค่บางบ้านมีภาระไม่เหมือนกัน