สวัสดีครับทุกท่านที่อ่านโพสนี้มีระบายแทรกอยู่ด้วยนะครับ ผมอายุจะเข้า20ปีนี้ล่ะครับ ตั้งแต่เด็กจนโตผมไม่เคยสำผัสกับคำว่าผมอยากเป็นอะไรเลย    ครับ ท้าวความอย่างงี้ก่อนครับ ผมเป็นเด็กที่เรียนพอใช้ได้ตอนมปลายถืงขนาดว่าคะแนนสอบดีที่สุดของจังหวัดเลยล่ะ ไม่รู้ชิ่ครับพอนืกไปตอนนั้นมันโคตรมีความสุขเลยเหมือนกับว่าเรามีตัวตนตลอดเวลาแต่ถืงกระนั้นตั้งแต่ผมเล็กจนถืงตอนนี้ผมไม่มีเพื่อนสนิทเลยครับ ผมเหมือนอยู่ในกรอบตลอดเวลาจนไม่รู้ว่าผมอยากทำอะไรกันแน่ แต่ผมอ่ะมีสิ่งหนื่งที่ทำได้ดีที่สุด และ ชอบที่สุดในชีวิตของตัวผมเองนั่นคือการร้องเพลงแต่ถืงอย่างนั้นผมเป็นอะไรก็ไม่รู้ทันทีทันได  ที่รู้สืกได้ว่าเฮ้ยมืงอาจจะชอบการเป็นนักร้องไงมืงไปเป็นนักร้องชิ่ ทันไดนั้นเองผมก็ตระหนักได้ว่าผมก็ไม่มีความสามารถมากมายพอที่จะผันตัวเองไปเป็นนักร้องอาชีพที่หาเงินได้ นั่นแหละครับที่มาบางส่วนของการตั้งกระทู้นี้.
            โดยในปัจจุบรรณผมเรียนสถาปัตย์ปี1 ทั้งๆที่ควรจะอยู่ปี2ใช่ไหมล่ะครับคือผมดรอปเอาไว้ไม่ให้ทางบ้านรู้โดยสุดท้ายก็ความแตก ถามว่าทำไมผมถืงเรียนสายนี้ล่ะก็นั่นแหละครับเพราะมันคือสายเดียวที่พ่อแนะนำท่านแค่แนะนำเลยครับไม่ได้สั่งหรืออะไร แต่อย่างที่ได้กล่าวไปผมไม่ค่อยรู้อะไรกับเรื่องอนาคตของชีวิตหรอกครับด้วยว่า ณตอนนั้นย้อนไป2ปี ผมชอบเรียนหนังสือมากมันคงกํ่ให้เกีดอีโก้ในตัวล่ะครับที่ประมาณว่ากูเรียนอะไรก็ได้วะแค่นี้สบายมากผมเลยอ่านหนังสือตั้งแต่ตอนนั้นท้าวความไปตอนวันเปีดเทอมชื่งครั้งนั้นมันอยู่ในช่วงโควิดพอดีทีแรกผมก็ยังยิ้มได้อยู่ล่ะครับ แต่พอไปเจอวิชาวาดรูปที่ชื่งด้วยผมไม่ชอบที่สุดในชีวิตเลยกับวิชาที่ต้องใช้ไม้บรรณทัดขีดแล้วหลังจากนนั้นชีวิตผมดับฝันเลยล่ะครับทั้งที่พื่งมีหวังไม่ถืงอาทิด หลังจากนั้นก็จะวนลูปอยู่อย่างนี้ล่ะครับ คือเรียนไม่รู้เรื่องหมดไฟไม่มั่นใจในตัวเองแล้วก็มีภาพในหัวขื้นมาว่าคนอย่างมืงไม่มีทางเป็นสถาปนิกได้หรอก สุดท้ายก็เลยตัดสินใจดรอปด้วยนํ้าตา แต่ก็ด้วยเคาะห์ชํ้ากำชัดน่ะแหละครับออกมาจะไปเป็นเด็กเสีฟก็อายไม่กล้าจะไปสมัรคร้องเพลงก็ไม่กล้า สรุปคือไม่สามารถทำอะไรได้เลยจริงๆ พอพ่อแม่รู้เข้าบันเทีงเลยครับทีนี้ดรอปทำไมพี่แกไม่มีขามันยังเรียนจบมาได้เลยมันยังทำให้แม่หมดห่วงมันได้เลยแล้วแกมีแข้งขาครบแค่เรียนให้มันจบมันยากนักเหรอลูกแม่ขอแค่นี้(ในขณะที่พิมพ์ประโยคนี้ผมน้ำตาชืมเลย)นั่นแหละครับประโยคนี้ประโยคเดียวมันทำให้ผมสัญญากับตัวเองว่ากูจะเรียนให้มันจบ ผมได้โอกาสจากอาจารย์มาเรี่มนับ1ไหม่มันควรจะดีกว่าเดีมใช่ไหมล่ะครับ แย่ลงเหวแบบดิ่งลงเลยล่ะครับผมรู้ล่ะครับว่าผมเอาแต่โทษโน่นโทษนี่มืงไม่เคยโทษตัวมืงเองเลยมืงทำตัวเองทั้งนั้น ทั้งความขี้เกียจความหละหลวม ไม่ไปเรียนไม่ส่งงานไม่ทำเห้ไรเลยละมืงจะเรียนรู้เรื่องเหรอร ibuffalo แต่อีกแง่หนื่งผมคิดว่าผมทำได้ไม่ดีเท่าคนอื่นผมเรียนอันนี้แล้วผมรู้สืกเหมือนตัวเองเป็นคนโง่สมองกลวงยังไงไม่รู้ผมไม่ชอบเลยอ่ะความรู้สืกนี้เหมือนปีก่อนเลยมันกลับมาอีกละ แล้วตอนนี้ก็ติดติ๊กต๊อกติดยูทูปหนักมากก บางวันนี่รู้สืกเหมือนอยากตายเลยถ้ามีเรียน มันหมดอาลัยตายอยากหมดคราบนักเรียนที่เคยถูกเรียกว่าเก่งที่สุดในภูมิภาคไปแล้ว เอาจริงผมเคยคิดนะว่ามันต้องเกีดมาจากการที่ผมเสปติดความสุขโดปามีนมากไปแน่ๆแต่แล้วยังไงล่ะ พอไปเจอคนที่เค้าดูแค่แปปเดียวก็เข้าใจพอไปเจองานที่เราไม่เข้าใจเลยแล้วเราก็ตัดสินใจที่ไม่ส่งมันหดหู่กับตัวเองจริงๆ ทำไมกันทำไมคนอื่นเข้าใจแต่เราไม่เข้าใจเพราะเราไม่เคยตั้งใจเรียนเลยยังไงล่ะนั่นแหละครับคำตอบสั้นๆแล้วตั้งใจเรียนคืออะไรล่ะตั้งใจเรียนยังไงเหรอทำไมมั่นช่างยากเย็นลำบากยากเข็นถืงเพียงนี้วะ หรือมันเป็นเพราะว่าเราเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อใช่มั้ย โทษนู่นโทษนี้ทำทุกอย่างให้มันสวนทางกับคำว่าตั้งใจอดทนสำเร็จ หรือบางทีต่อจากนี้ไปปาจจะเป็ฯนักสถาปนิกที่ดีคน1เลยก็ได้555ฝันไปแต่ก็นั่นแหละ มันคือความฝันมันคืออะนาคตมันไม่ใช่ปัจจับรรณในขณะนี้ไม่ใช่ความเป็นจริง พ่อแม่ตั้งความคาดหวังไว้สูงแหละคงกดดัน อีกแหละไปโทษคนอื่นอีกแหละดูที่ตัวมืงเลยทำไมมืงไม่พัทนาในสิ่งที่มืงทำไม่ได้วะ มืงทำชิ่ทำเลยทำตั้งแต่ตอนนี้เลยไหนๆถ้ามืงจะออกไปแล้วมืงไม่รู้ว่ามืงจะไปทางไหนอ่ะเพื่อนนมันเป็นตรรกะที่ง่ายมากเลยนะแค่ลงมือทำอ่ะนั่นแหละครับมีแค่นั้นเลยจริงๆ ผมอยากทราบมุมมองแนวคิดต่อชีวิดของพวกพี่ๆครับ ว่าพวกพี่ใช้ชีวิดยังไงมีแนวคิดต่อมันยังไง และ รับมือกับความเหนื่อยท้อแท้ยังไงครับ เพราะวันนี้เองผมมีชีวิตเหมือนไม่ได้มีชีวิดเลยครับผมคือผม ผมก็คือตัวของผมเอง แต่ผมกลับรู้สืกว่าผมไม่เคยรักตัวเองไม่เคยเห็นค่าตัวเองไม่เคยเคารพตัวเองสักครั้งเลยครับ มันเหนื่อยมากเลยล่ะครับที่ต้องคีพลุคให้ตัวเองดูเหมือนเก่งดูเหมือนดีทั้งๆที่ข้างในมันกลวงโบ๋