ปกติพ่อกับแม่จะสปอยพี่ตั้งแต่เด็กอยู่แล้ว เราจะได้ของต่อจากพี่อีกทีทุกครั้ง
พี่เราดูเรียนเก่ง สมองดี เป็นผู้นำได้ ต่างจากเรา ที่หัวทื่อๆ เวลาเรียนก็ต้องอ่านมากกว่าคนอื่นหลายรอบ
การที่เราจะให้พ่อแม่ภูมิใจได้คือพยายามเรียนตอนมหาลัยให้ได้เกรดดีๆบ้าง ซึ่งก็ทำได้จริง 
กลับเป็นพี่ของเราที่เกรดตก เรียนจบช้า 

พอเริ่มทำงานเรามีหน้าที่ทำงานของเราไปโดยที่ไม่ต้องมีค่าใช้จ่ายอะไรนอกจากตัวเอง รับผิดชอบตัวเองให้ได้
ซึ่งตอนนี้เงินเดือนเราก็พอจะกินอยู่ดีๆได้ และเอาเงินไปลงเรียนต่อป.โทเพื่ออนาคต
ส่วนพี่ออกจากทำงานมาเลี้ยงลูกและทำงานที่บ้านพ่อออกรถให้ โปะบ้านให้เป็นชื่อพี่สาว ช่วงหลังๆมีปัญหาในเรื่องเงินงานธุรกิจในบ้านลดน้อยลง

พอถึงช่วงที่เราจะต้องเริ่มใช้ชีวิต เราเริ่มอยากมีรถ (ในชีวิตไม่เคยขอของอะไรใหญ่ๆเลย) แต่เงินของเราตอนนี้ก็เก็บไปจ่ายค่าเทอมหมดแล้ว
เลยเอ่ยปากขอว่าเอารถเก่าในบ้านก็ได้ (ให้พี่ใช้มอไซไปรับ-ส่งหลานแทนได้ไหม รรอยู่ไม่ไกลมาก) แต่เวลาคุยเรื่องนี้ทีไร เราจะถูกตอบมาว่า
เรามีหน้าที่การงานดีๆแล้ว ให้ไปซื้อเอง หรือถ้าไม่พร้อมก็ไม่ต้องมียังไม่ต้องซื้อ ตอนนี้พ่อกับแม่มีภาระทั้งพี่ หลาน เข้าจึงไม่สามารถซับพอร์ตเราได้เหมือนที่เค้าให้พี่สาว ตรงคำว่า เป็นห่วงพี่กับหลาน เราคิดน้อยใจ เราเห็นแก่ตัวไหมคะ? หรือทำยังไงให้เลิกคิดน้อยใจดี จริงๆพยายามเลิกคิดมาตลอดว่าเข้าใจ
พอวันนี้ พิมพ์คุยกับพี่ว่าอยากได้รถก่อนค่อยไปลงทุนอย่างอื่น พี่ตอบมาว่า รอให้พ่อซื้อรถใหม่ให้เราก่อน (แล้วก็ค่อยเอาคันเก่าไปงี้)

ความรู้สึกมันเลยกลับมาอีกแล้วค่ะ อยากหลุดความคิดนี้มากๆ แค่งานก็เหนื่อยมากแล้ว
ขอคำแนะนำหน่อยค่ะ หรือกำลังใจก็ได้ค่ะ TT

ปล.เคยคุยกับพ่อแม่เรื่องนี้แล้ว แต่จะโดนพูดกลับมาว่า ไม่สงสารหลานหรอ(คือเค้าต้องไปใช้จ่ายค่าเทอมหลานเหมือนกัน)
อยากให้หลานได้นั่งรถไปรรทุกวันด้วย อารมณ์พี่ต้องช่วงที่บ้านก็ลำบากมากแล้ว