พอดีบังเอิญได้ฟังเพลงรักแรก (เพลงประกอบภาพยนตร์รักแรกโคตรลืมยาก) เราก็เลยคิดถึงรักแรกของเราค่ะ น้ำตาไหลมาไม่รู้เพราะอะไร เขาเป็นเพื่อนสมัยม.ต้น ไม่เคยคบกันนะคะ เป็นเพียงเพื่อนที่นั่งข้างกันค่ะ เขาเป็นคนที่เรารู้สึกดีที่สุดในวัยเด็กเลย เราเลยเลือกให้เขาเป็นรักแรก สิ่งที่ทำให้เราตกหลุมรักเขาคือการกระทำเขา มีความเป็นตัวเอง น่ารักมากค่ะ มีความสุภาพบุรุษ นิสัยดีสุด ๆ   หน้าตาเป็นรองลงมาค่ะ มีครั้งนึงที่เราเขียนกระดาษบอกชอบเขาไป แต่แม่งกวนตีน ถามอยู่ได้ว่าเราชอบใครทั้งที่รู้อยู่แล้ว เพราะเราเขียนชื่อมันยันนามสกุลลงไปเลยค่ะ และเขาเขียนกลับมาว่า '' ไม่ '' เราก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แค่อยากให้รู้ว่าชอบแค่นั้นเอง ไม่ต้องเป็นแฟนก็ได้  ตอนนั้นเราคิดว่าตัวเองบอกความรู้สึกเร็วเกินไป  หลังจากนั้นเราก็พยายามทำตัวปกติค่ะ555555555วันนั้นชั้นทำอะไรลงไปปปปป หลังจากนั้นเก็บความรู้สึกนั้นจนเวลาดำเนินมาปีกว่า เรื่องเศร้ามันอยู่ตรงนี้ค่ะ พอสิ้นปีเพื่อนสนิทท้าให้เรากับมันบอกชอบคนที่ชอบค่ะ ไม่รู้มันคิดไรของมัน จริง ๆ เราไม่อยากบอกแล้ว เพราะบอกไปแล้ว แต่ด้วยความรักเพื่อน เลยยอมค่ะ  เพื่อนสนิทสมหวัง เพราะต่างคนต่างชอบ ของเรา คำตอบไม่ผิดหวังเลยค่ะ เพราะรู้อยู่แล้วว่าจะเขาปฏิเสธ และเจ็บกว่าเดิมด้วย เราบอกเขาไปว่า '' เราชอบแก '' แค่นี้เลยค่ะ  ยังไม่ทันไรเขาก็พูดชิงก่อนเลยว่า '' เป็นเพื่อนกันดีกว่า ''  เราเลยบอกสวัสดีปีใหม่ไปค่ะ เหมือนตอกย้ำตัวเองยังไงก็ไม่รู้ แต่สุดท้ายก็มานั่งร้องไห้เงียบ ๆ สิ้นปีใคร ๆ ก็อยากมีเรื่องดี ๆ  ปะวะ เราไม่ชอบบอกชอบใครซ้ำ ๆ อะค่ะ สำหรับเราในตอนนั้น การที่จะบอกใครสักคนว่าชอบมันยากมากเลยค่ะ แต่เพราะชอบจริง ๆ และไม่อยากทะเลาะกับเพื่อนสนิทจึงตามน้ำไป  ถ้าไม่ทำตามมันจะตัดเพื่อนค่ะ ตอนเด็กกลัวโดนตัดเพื่อนมาก ถ้าไม่มีมันก็คือแทบจะไม่มีคนคบละ5555555555555555555 และอีกอย่างคือยังต้องเจอหน้าเขาที่โรงเรียนทุกวัน ห้องเดียวกันอีก  เราสู้หน้าไม่ไหวอะ เวลานั่งเรียนเลยไปนั่งเรียนหน้าห้องจะได้เห็นแต่กระดาน หน้าแตกไปตั้งสองรอบ55555555555555อยากมุดแผ่นดินหนีมากค่ะ เราอยู่ห้องเดียวกับเขาจนจบม.ต้นเลยค่ะ จะเจออะไรนักหนา แรก ๆ เราหงอยมากเลยค่ะ แต่พอเจอทุกวันจนมันชินและความรู้สึกจางลงไปเยอะ ระหว่างนั้นเราแอบปลื้มรุ่นพี่ม.3 ค่ะเล่นบาสเก่งมาก เลยไม่ค่อยได้คิดเรื่องของเขา จะพูดว่าไม่รู้สึกเลยมันก็ไม่ได้ ก็มีบ้างที่รู้สึกดีดี แต่คำว่า '' เขาไม่ได้ชอบ '' มันแปะอยู่ในใจเรา เราเลยเป็นเพื่อนปกติกับเขาได้ค่ะ  จบม.ต้นก็แยกย้ายกันไป ต่างโรงเรียน แล้วก็ไม่ได้เจอกันอีกเลยจนจบม.ปลาย เขามาหาเพื่อนสมัยม.ต้น(อยู่ห้องเดียวกับเราค่ะ)ในวันปัจฉิม เราก็มัวแต่นั่งปั่นงาน-_-( ปัจฉิมแล้วยังนั่งปั่นงาน ขี้เกียจสุดๆเลยฉัน555555555)แล้วเขาที่เป็นรักแรกคนนั้น มันเดินเข้ามาแบบที่เราไม่รู้ แล้วเอาหน้ามาใกล้มากค่ะ เราหันไปคือตกใจมาก นึกว่าเพื่อนในห้องแกล้งค่ะ และไม่ได้คิดเลยว่าจะได้เจอกันอีก ทำตัวไม่ถูกเลย เกร็งมาก555555555 ต้องใช้เวลาปรับจูนสักพักค่ะ ถึงจะปกติได้ วันนั้นจำได้ว่าคุยกันไม่กี่ประโยค ถามสารทุกข์สุขดิบตามประสาเพื่อน ตอนนี้จะจบมหาลัยแล้ว เขาโตขึ้นหล่อกว่าเดิมและมีแฟนแล้ว คบกันมาตั้งแต่ม.ปลาย ได้เข้ามหาลัยในคณะที่หวัง  แต่เราไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไรแล้วนะคะ มีแต่ความหวังดีและยินดี เราชอบเขาตอนม.ต้นมากกว่าค่ะ ทั้งที่ตอนนี้เขาหล่อกว่าเดิมมาก ๆ ไม่รู้ทำไมเขาในตอนนั้นถึงทำให้เรารู้สึกดีมาก ๆ พอมองย้อนกลับไป มันเลยกลายเป็นเรื่องขำขันในอดีต มีบ้างนาน ๆ ครั้งจะน้ำตาไหลออกมาเวลามีอะไรมาทำให้นึกถึง  ความทรงจำในตอนนั้นมีเรื่องดี ๆ กับเพื่อนคนนี้เยอะมาก ที่ร้องไห้ ไม่ใช่เพราะเสียดายที่ไม่ได้คบกันนะคะแต่มันรู้สึกเศร้าแบบบอกไม่ถูกค่ะ เหมือนเป็นปม บางทีก็เหมือนเป็นบทเรียน เพราะทำให้เราไม่กล้าบอกชอบใครอีกเลยค่ะ รู้สึกแค่ไหนก็ได้แค่เก็บไว้ในใจ รักแรกครั้งนี้ พวกเราต่างคนต่างเติบโต ไม่ได้ติดต่อกันแล้ว แต่ยังคงเห็นกันอยู่ในโซเชียลค่ะ 
คงไม่มีใครลืมรักแรกได้สนิทใจหรอกใช่ไหมคะ ^^

เราเชื่อว่ารักแรกในมุมมองของแต่คนแตกต่างกันไปหลากหลายรูปแบบ
แบ่งปันเรื่องราวกันได้นะคะ อยากอ่าน